Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Nelina schrijft over haar fertiliteitstraject. Lees eerst deel 1:
Deel 1: Ik moest minstens 10 kilo afvallen voordat wij aan IVF mochten beginnen
Ik was 15 kilo afgevallen
Toen de eerste lockdown voorbij was, ging ik er weer voor. Ik sportte vijf keer in de week en had een goed eetschema. Ik genoot nog steeds van het leven, maar op een gezonde manier. Eigenlijk voelde ik me op mijn best. We maakten een afspraak bij het ziekenhuis want ik was 15 kilo afgevallen. Deze afspraak was wederom heel spannend. Zal ik wel genoeg zijn afgevallen (hallo perfectionisme en faalangst). De gynaecoloog reageerde erg enthousiast en gaf ons een go. Hoe blij waren wij, we mochten eindelijk een traject starten.
Jezelf injecteren is echt andere koek
Wanneer ik menstrueerde begon het. Alleen vanwege hun planning kon dat niet mijn eerstvolgende menstruatie, maar de menstruatie daarna pas gebeuren. De eerstvolgende menstruatie moest ik wel voor een inwendige echo komen, zo konden ze zien wat mijn eicelvoorraad was. Ik voelde me heel erg vies, al is het voor de medewerkers natuurlijk niks geks. Ik kreeg een instructie over hoe ik mezelf moest injecteren met de medicatie die ik zou gaan gebruiken. En het is heel gek, want ik injecteer heel vaak mijn cliënten vanwege mijn werk in de ouderenzorg. Maar jezelf injecteren is echt andere koek. Ik kon gelukkig even oefenen samen met de verpleegkundige. Ik moest het maar gewoon gaan doen. Ik kreeg mijn medicatie mee (hele tas vol) en het afwachten was begonnen.
Het injecteren werd een minder groot ding
Op 1 januari 2021 was het zover. Ik werd ongesteld. En wat een datum. Het was begonnen. Ik mocht de eerste injectie zetten. Dit was super spannend. Gelukkig was mijn man ook thuis. We hebben er echt een moment van gemaakt. We spraken een tijd af, gingen naar boven en in alle rust zette ik de injectie. Dit deden we een aantal dagen zo, maar op den duur werd het toch een minder groot ding. Na een paar dagen kwam er ook een tweede injectie bij. Deze was wel even minder prettig, maar ook dit ging uiteindelijk zonder slag of stoot.
Ik vond de punctie erg spannend
Ik moest elke twee á drie dagen voor een echo naar het ziekenhuis. Ze gingen kijken hoe de follikels groeiden en hoeveel ik er überhaupt had. Na zo’n anderhalve week was dit voldoende. De datum voor de punctie werd vastgesteld. Echt heel erg spannend. De punctie is wel een groot ding binnen de fertiliteitstrajecten. Sommige vrouwen worden onder narcose gebracht en het brengt überhaupt heel veel spanning mee. Je weet niet wat je te wachten staat.
De medicatie om te ontspannen zat erin
De dag van de punctie gingen we met een potje (wit) gouden lading naar het ziekenhuis. We meldden ons en we mochten naar een kamertje met een ziekenhuisbed. Ik kreeg medicatie om wat te ontspannen en kreeg een pijnstiller geïnjecteerd in mijn billen. Ik kan me vooral herinneren dat dit heel abrupt en pijnlijk was. Ik gaf aan bij mijn man dat ik niks merkte van die medicatie waar ik door zou ontspannen. Hij moest heel hard lachen en achteraf zag ik wel waarom. Ik praatte echt heel erg suf en langzaam. Ik denk dat de medicatie zijn werk wel deed.
Ik moest huilen van de pijn
Ik mocht plaats nemen in de stoel, benen in de beugels. Er werd een inwendig echo apparaat ingebracht en toen werd er geprikt. Dit was in het begin een beetje vervelend, maar werd uiteindelijk echt pijnlijk. Ik heb gehuild van de pijn, maar hield ook in mijn achterhoofd; bevallen is pijnlijker. Toen het klaar was, werd alles opgeruimd en schoongemaakt. Ik werd opgefrist en mocht even liggen. Ik voelde me inderdaad een beetje flauw.
Het resultaat eicellen was super
We moesten wachten op de uitslag. Die kwam vrij snel, ik had 19 eicellen! Dit was een heel mooi aantal. Ze deelden ook nog mee dat de hoeveel spermacellen niet genoeg was voor IVF en dat het voor ons een ICSI behandeling werd. De zaadcellen werden dus echt in de eicellen gebracht. Ik dronk nog wat en we gingen naar huis. Ze gingen nu de eicellen bevruchten en de uitslag zouden we de dag erna horen. De rest van de dag sliep ik veel, ik had toch wel iets ondergaan. Bovendien moest ik rustig aandoen en veel drinken vanwege de grote hoeveelheid eicellen.
Tien bevruchtingen
De dag erna hoorden we dat er 10 bevruchtingen waren gelukt. We hadden nu 10 embryo’s. Wauw wat mooi. We mochten ook een verse terugplaatsing doen, dit weer vier dagen later. Dan zouden we ook horen hoeveel embryo’s deze dagen hadden overleefd. Hoeveel er eventueel in de vriezer zouden gaan.
Er was maar één embryo over
De dag van de terugplaatsing meldden we ons weer. De gynaecoloog van dienst gaf aan dat ze goed en slecht nieuws had. Heel spannend. Ze mocht van ons met het slechte nieuws beginnen. Het slechte nieuws was dat er van de 10 embryo’s maar één over was. Maar dit embryo was van hele goede kwaliteit, dit was dan ook het goede nieuws. Het was voor ons heel dubbel. We hebben altijd gezegd dat je maar één eitje nodig hebt om zwanger te kunnen raken. Dit was ons gouden ei!
Lees HIER het vervolg.
NELINA
@neliens.life
