Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Nelina schrijft over haar fertiliteitstraject. Dit is deel 1.
7,5 jaar geleden stapten mijn man en ik in het huwelijksbootje. Beiden een grote kinderwens. In het begin stonden we er redelijk ontspannen in, we zien wel hoe het loopt. Niet wetende dat het uiteindelijk totaal anders ging dan dat we gedacht hadden.
De eerste stap zetten, naar de huisarts
De eerste anderhalf jaar van ons huwelijk deden we niet aan anticonceptie. Als het komt, komt het en dan is het welkom. We deden er niet te spastisch over. We reisden en genoten van elkaar en ons leven. Na die 1.5 jaar was het wel gek dat ik nog niet zwanger was. We gingen er meer op letten. Ik ging mezelf elke ochtend temperaturen en hield bij wanneer ik ovuleerde en menstrueerde. Ik had klaarblijkelijk een behoorlijk regelmatige cyclus. Echter bleef nog steeds een zwangerschap uit. Ergens wisten we wel dat we hier meer mee moesten doen, maar die stap zetten is erg moeilijk. Bovendien had ik overgewicht, dit is al jaren een strijd in mijn leven. Tegen de kilo’s maar ook tegen de onzekerheid daarvan. Het is een gevoelig onderwerp en ik wist dat ik hier op gewezen zou worden. Het was lastig om dat eventueel onder ogen te moeten zien. Maar na veel praten met elkaar hebben we toch een afspraak gemaakt met de huisarts. Deze verwees ons direct door naar een gynaecoloog.
De eerste afspraak in het ziekenhuis
Wat waren we zenuwachtig. Je weet dat de kans groot is dat je een behandeling moet ondergaan (wat voor behandeling dan ook). Maar zullen wij echt een stel zijn die dat moet doen? De gynaecoloog waar we het gesprek mee hadden was echt een ontzettend lieve man. Hij stelde ons gerust en legde rustig uit wat het plan werd. We zouden beiden onderzocht worden. Ik kreeg gelijk een inwendige echo. De gynaecoloog zag niks geks. Integendeel, het zag er heel goed uit volgens hem. Mijn man zou later een potje sperma in moeten leveren. Hier werd een afspraak voor gemaakt. Het was een fijne afspraak en ergens waren we allebei blij dat de druk van de ketel af was. Het begin was gemaakt. Mijn man leverde zijn sperma in. We mochten later terugkomen voor een tweede afspraak en zouden horen wat ze tegen waren gekomen.
De kans dat we natuurlijk zwanger zouden worden was heel klein
Die afspraak waren we wederom heel zenuwachtig, wat hing er boven ons hoofd? De gynaecoloog gaf aan dat mijn man zijn zaad niet veel goede en sterke zaadcellen bevatte. Wat inhield dat voor ons de enige optie IVF of ICSI was. Voor ons sloeg dat in als een bom. Dat is toch wel één van de meest heftige fertiliteitsbehandeling. Bovendien deed het ziekenhuis waar we op dat moment zaten deze behandeling niet. We konden kiezen uit een aantal ziekenhuizen in de omgeving.
Ik moest eerst afvallen
De gynaecoloog gaf wel aan dat voor deze behandeling gekeken wordt naar BMI. Mijn BMI was te hoog, dus hij raadde wel aan om af te vallen. De autorit naar huis was vreselijk. We waren beiden erg verdrietig. Gek genoeg hadden we beiden ons eigen verdriet. Mijn man omdat zijn lichaam voor zijn gevoel faalde. Het probleem lag bij hem. En voor mij omdat ik faalde; ik was te dik en ik moest eerst afvallen. Dat was juist allemaal zo moeilijk in mijn hoofd. Die dag werden we heel fijn ontvangen door vrienden en familie. Wat is het fijn om gesteund te worden.
Ik ging hard aan de slag met afvallen
We maakten een afspraak in het nieuwe ziekenhuis. Deze gynaecoloog was ook een hele fijne man, maar wel zakelijker dan de gynaecoloog in het vorige ziekenhuis. Hij legde uit hoe alles in zijn werk zou gaan en stond open voor onze vragen. Hij gaf aan dat ik wel af moest vallen. Minstens 10 kilo. Deze 10 kilo leken wel te wegen als 100 kilo. We gingen naar huis en ik ging afvallen. Ik had een dieet gevonden waarbij je snel zou afvallen door middel van shakes. Ik leefde op shakes, water en soep. Ik heb nog nooit zo verlangd naar iets om te kauwen. Er was al snel vijf kilo af, echter voelde ik me zo slecht. Op dat moment zaten we in een verhuizing, maar ik kon niet eens een ladder op want ik was ontzettend licht in met name mijn hoofd. Ik stopte ermee, want dit trok ik echt niet en het was ook ontzettend duur. Eigenlijk had ik er ook de kracht niet meer voor.
De bom barstte; ik was ingestort
Op een dag barstte de bom. Ik brak helemaal. Ik kon alleen maar huilen en wilde de hele dag in bed liggen. Ik had mijn hoofd er niet bij. Vergat mijn eigen pincode en als ik boodschappen ging doen met een lijstje vergat ik alsnog de helft, ik kon me niet concentreren en was supermoe. Dit kon niet meer zo, ik was ingestort. Ik meldde me ziek op werk en maakte een afspraak bij de huisarts. Moest bloed prikken en uiteindelijk gaf de huisarts aan dat ik overspannen was en tegen een burn-out aanzat.
Verdriet diep van binnen
Ik heb op aanraden van de huisarts veel gesprekken gehad met een praktijkondersteuner. Deze praktijkondersteuner was ook gericht op de geestelijke gezondheidszorg. Na de eerste afspraak voelde ik mezelf al door de mand vallen bij haar. Zij wist precies te benoemen hoe ik in elkaar stak. Ik ben perfectionistisch naar mezelf toe en bang om te falen. Ik ging ook nog naar een fysio die oefeningen met me deed omdat mijn nek door de spanning helemaal vast zat. Ook met haar heb ik hele goede gesprekken gehad en een aantal oefeningen om bewust te worden van hoe ik me voel en waar ik op dat moment van de dag sta.
Ik voelde mij erg neerslachtig
Het is heel gek en eigenlijk ook verdrietig als ik erover nadenk hoe ik me toen voelde. Ik herken mezelf er niet in. Ik was zo ontzettend neerslachtig, moe en snel overprikkeld. We hadden een tripje naar Disneyland gepland, in overleg met de bedrijfsarts lieten we dit gewoon doorgaan. Maar de heenreis heb ik zoveel gehuild. Ik voelde me schuldig dat ik zo maar leuk naar Disney ging, terwijl ik me ziek had gemeld. Ook was ik bang dat ik het niet trok. We hebben gewoon rustig aangedaan en ik heb goed naar mijn eigen gevoel geluisterd. Het was uiteindelijk heel goed want ik had die positiviteit echt nodig. Ik moest wel een week bijkomen.
Grote angst om nooit moeder te worden
Tijdens de gesprekken kwam naar voren dat ik vooral heel veel angst had. Ik was bang dat ik nooit moeder zou worden. Met die angst en het verdriet heb ik jaren geleefd. Na ongeveer drie maanden ging ik weer een aantal uurtjes naar werk. En bouwde dat later zo op. Je begrijpt dat het afvallen door dit alles ook op een lager pitje kwam. Ik kon het niet.
Ik begon mijzelf weer beter te voelen
Toen ik mezelf weer begon te worden en alles weer kon oppakken ging ik ook weer aan mezelf werken. Ik huurde een personal trainer in om mezelf lekker aan te pakken. Dankzij hem leerde ik sporten waarderen. Ik ging aan de slag met mijn eetpatroon en mijn lijf. Het ging super. Wat voelde ik me lekker in mijn vel. Helaas gooide Corona roet in het eten. De sportscholen gingen dicht en ik had ook niet meer de motivatie om goed op mijn eten letten. Bovendien gingen de aantal behandelingen van het ziekenhuis omlaag vanwege het weinige personeel. We moesten nog langer wachten…
Lees HIER het vervolg.
NELINA
