Diane schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar tweeling zwangerschap. Lees eerst het vorige deel:
Ik werd naar de O.K. gereden
Rick kwam al vroeg richting het ziekenhuis en godzijdank stond ik als eerste op het programma en kwam er geen andere spoed tussendoor. Rond 8.00 uur werd ik naar de O.K. gereden. Gek genoeg was ik niet eens heel zenuwachtig, van tevoren was alles goed besproken. Ik keek uit naar het moment dat ik eindelijk mijn tweeling in mijn armen mocht sluiten, waar ik voor mijn gevoel al een eeuw op had gewacht.
Lenn moest meteen mee met de kinderarts
De keizersnede ging best vlot. Baby 1 (Fynn) werd al snel geboren en huilde. Ze legde hem eventjes neer, ik zag hem bewegen en ze namen hem mee. Twee minuten later was daar baby 2 (Lenn). Hij huilde niet, toonde heel anders en bewoog ook niet zoals zijn broer wel deed. Ook hij werd gelijk meegenomen voor controles, stabilisatie enzovoort. De anesthesist gaf mij steeds updates. Hij vertelde dat baby één het heel goed deed en alleen wat extra zuurstof nodig had. Ook vertelde hij dat baby twee wat meer moeite had en ze druk met hem bezig waren. “Niet gek”, dacht ik, hij is tenslotte onze “hartjebaby” zoals we hem destijds noemden. Hij zal wat meer moeite hebben.
Fynn mocht snel bij mij zijn
Ondertussen werd ik naar de uitslaapkamer gereden om eventjes bij te komen. Als alles goed zou gaan, zouden Lenn en Fynn met een couveuse langsrijden zodat ik ze eventjes kon zien en aanraken. Al snel kwamen ze met Fynn langs, maar het bezoek van Lenn bleef uit. Ik (toen nog nietsvermoedend) dacht alleen maar: “Ach dan zie ik hem zo meteen wel”.
Ik werd in mijn bed weggereden van de NICU
Nadat ik van de uitslaapkamer naar de NICU (neonatale intensive care unit) werd gereden, hoorde ik de verpleegsters tegen elkaar zeggen: “Hebben we al gebeld om te vragen of mama kan komen?”, “Nee, maar dat is wel oké, papa is daar ook.” Een paar seconden later kwam ik binnen op de NICU en zag drie dingen: de cardioloog, een verslagen Rick en er werd een echo gemaakt van Lenn met heel veel artsen om hem heen. “Dit is niet het juiste moment voor mama”, werd er gezegd en zonder dat ik er iets tegen in kon brengen werd mijn bed weggereden naar mijn kamer.
Lenn moest overgeplaatst worden
Enige tijd later werd er aangeklopt en kwamen er meerdere doktoren tegelijk binnen waaronder de cardioloog van Lenn. “Wij pakken er eventjes een stoel bij”, werd er gezegd en ik voelde aan alles dat het niet goed was. Lenn deed niet wat hij “moest” doen en zij kregen hem niet stabiel. Uit de echo bleek dat hij een andere hartafwijking had dan dat ze al die tijd hadden gedacht, namelijk een transpositie van de grote vaten. Lenn moest met spoed naar Leiden worden overgebracht. Daar zou hij dan een katheterisatie moeten ondergaan om in leven te blijven. Ik nam afscheid van Lenn en wist niet wanneer ik hem weer zou zien. Rick is zo snel als hij kon naar Leiden gereden en ik bleef bij Fynn in Amsterdam. Ik had urenlang huid op huid contact met Fynn en kreeg wat korte updates door vanuit Leiden.
Ik werd met spoed overgebracht voor kleine Lenn
Nadat ik een aantal uur met Fynn had geknuffeld, was het tijd om eventjes wat rust te pakken en te gaan slapen. Het was tenslotte bijna middernacht. Toen ik net op mijn kamer was, kreeg ik wederom bezoek van een dokter. Ditmaal werd gesproken over een overplaatsing naar Leiden. Ik (nog altijd in de ontkenningsfase) dacht dat het om Fynn ging, dat ze hem over wilde plaatsen zodat wij weer allemaal samen zouden zijn. “Nee, Fynn blijft hier en jij wordt met spoed naar Leiden gebracht”, luidde het. “De ambulance is al onderweg en kan hier ieder moment zijn.” Een paar minuten later lag ik in de ambulance. “Mevrouw, houdt uw wond goed vast, wij gaan heel hard”, klonk daar. Ik wilde huilen en schreeuwen tegelijk en wist niet meer waar ik het zoeken moest. Paniek, angst, alles ineen.
Lees HIER het vervolg
DIANE
Hallo Rick en Diane, hier nog even een reactie dit is niet niks wat jullie hebben moeten doorstaan met die twee kleintjes niet normaal. Zoals je weet hebben wij helaas geen kindjes maar wij missen dat wel, ik kan zo boos worden als ik dan weer een jong stel hoor zeggen,,komop we gaan gauw een kindje maken,brrrrr, maar als iemand toch jullie verhaal kent dan hoop ik toch dat ze anders praten. Lieve beiden heel veel geluk en plezier met jullie drie kindjes en geniet er van. Buurnel.