Ik moest met spoed per ambulance naar mijn pasgeboren zoon op de NICU, kleine Lenn zou het mogelijk niet lang meer volhouden

Diane schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar tweeling zwangerschap. Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: Ik bleek zwanger van een tweeling met forse risico’s: “Het ziekenhuis wenste ons voortdurend sterkte in plaats van ons te feliciteren”

Deel 2: Mijn pasgeboren zoontje moest direct een operatie ondergaan om in leven te blijven.

Mijn mini was helemaal opgeblazen

Niet veel later werd ik van de brancard overgelegd op een ziekenhuisbed en richting Lenn gereden. Mijn bed werd tegen zijn couveuse geplaatst. Wat ik daar zag, vergeet ik nooit. Mijn mini van een kleine twee kilogram was opeens groot en opgeblazen van al het vocht wat ze hadden toegediend. Hij zat vol met draden, werd volledig beademd en in coma gehouden. Al snel kwam het hoge woord eruit; de reden dat ik met spoed moest komen, was omdat ze papa en mama samen wilden hebben. De doktoren hadden geen idee hoelang Lenn dit nog zou volhouden. De alarmbellen gingen continue af, omdat zijn zuurstof, bloeddruk en hartslag veel te laag waren. Lenn moest zich nu bewijzen, anders moesten wij hem laten gaan.

Tot diep in de nacht praatte ik tegen hem

De uren daarna bleven heel onzeker. De alarmbellen bleven afgaan, maar toch wisten ze met man en macht Lenn iedere keer weer stabiel te krijgen. Tot diep in de nacht hebben wij naast zijn couveuse gezeten. Ik praatte veel tegen hem in de hoop dat hij dit zou horen. De verpleging raadde ons aan om toch, hoe lastig ook, eventjes wat rust te pakken. Ze beloofden ons dat wanneer er iets zou zijn, zij ons direct van de kamer zouden roepen. Bij iedere voetstap die ik hoorde, dacht ik: “Please loop door, stop niet bij ons”. Dit zorgde voor angst, mijn hart klopte in mijn keel en ik wilde dan ook weer heel snel naar Lenn toe.

Samen met beide jongens

Zaterdagochtend vroeg ging mijn telefoon en kreeg ik te horen dat ze Fynn gereed aan het maken waren om hem ook over te plaatsen naar Leiden. Dit zodat wij in ieder geval met zijn vieren samen konden zijn daar. Fynn zijn couveuse kwam naast Lenn in de tweelingkamer op de NICU. Fynn zorgde voor wat fijne afleiding, hij werd alleen wat ondersteund met zuurstof en was verder gelukkig heel stabiel. Met hem mochten wij dan ook veel buidelen.

Mijn grootste wens

Zondag was het wederom een onzekere dag. Ik had één wens die dag. Ik wilde koste wat het kost dat Jaxx naar Leiden zou komen. Ik had hem sinds donderdag al niet meer gezien en wilde dat hij zijn broertjes zou ontmoeten. Door de corona maatregelen was het eigenlijk niet mogelijk om hem te ontvangen op de NICU. Gelukkig werd er een uitzondering gemaakt vanwege Lenn. Vanaf maandag leek het beetje bij beetje beter te gaan met Lenn. We spraken met de dokter en zij vertelden ons eerlijk dat zij de voorgaande dag nog in kwartiertjes vooruit durfde te denken, maar vandaag durfde zij wel in halfuurtjes te denken.

Constant de camera checken

Vanaf dinsdag werd ik ontslagen uit het ziekenhuis en hebben wij ervoor gekozen om dagelijks heen en weer te rijden vanuit Volendam naar Leiden en andersom. Fynn en Lenn hadden een camera boven hun couveuse hangen en zo konden wij vanuit huis inloggen. Dit deed ik vaak, vooral ’s nachts als ik voor de 100^e keer wakker werd. Ook belde ik geregeld ’s nachts om te vragen hoe het met Fynn en Lenn ging. De dagen die daarna volgde waren gelukkig steeds wat betere dagen. Er werd gesproken over de grote operatie die hij zou moeten ondergaan. Het feit dat daarover gesproken werd, gaf mij weer nieuwe energie. Lenn zijn naam staat voor sterk en dat was hij.

Bijna twee weken in coma

Lenn hebben ze al met al 12 dagen achtereenvolgend in coma gehouden. In die 12 dagen heb ik hem nooit vast mogen houden, omdat hij daar te zwak voor was. Op dag 12 mocht ik hem voor het eerst vasthouden, wat was dit toch bijzonder. Hij werd stukje bij beetje wat sterker. Na die 12 dagen was het zaak om langzaamaan stapje voor stapje af te bouwen van alle hulpmiddelen om zo te kunnen zien of hij de operatie aan zou kunnen.

De dag van de operatie

Op vrijdag 19 maart, exact drie weken na de geboorte was daar de dag. Lenn zijn hartje werd geopereerd. ’s Morgens rond een uur of 6.00 vertrokken wij van huis om nog even wat tijd te hebben met Lenn. Op het moment dat het ziekenhuis naderde, kwam het lied “ren Lenny ren” op de radio. Dit lied zong Rick dagelijks aan de couveuse. Vanaf toen wist ik het zeker, onze Lenny zou over een paar maanden ook gaan rennen. Dit moest een voorteken zijn. Na een hoop aantal uurtjes kwamen de verlossende woorden: “De operatie is geslaagd”. Na de operatie ging het allemaal snel. Lenn mocht al snel van de IC af, weer terug naar de NICU. Ook bij de NICU werd hij uiteindelijk “te goed” en mocht hij naar de gewone verpleegafdeling (daar waar Fynn al een aantal dagen op hem lag te wachten).

Twee weken na zijn operatie, op Goede Vrijdag, werd hij ontslagen vanuit het ziekenhuis. Het was de beste goede vrijdag ooit!

DIANE