Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Marit schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen:
Mijn inleiding startte
Op 23 januari 2022 kreeg ik een ballonkatheter om de inleiding te starten. Het plaatsen ging de eerste keer moeizaam omdat ik een wee kreeg als reactie op de plaatsing. Daarna had ik wel gelijk 2 cm ontsluiting. Ik kreeg instructies mee en ging met Carlo weer terug naar huis. Ik zei nog tegen de arts van de gynaecologie dat ik haar misschien morgen zou zien. “Nou Marit, ik hoop het niet voor je. Ik heb nachtdienst en dan zou je wel enorm lang bezig zijn. Maar zeg nooit nooit, zet hem op he!”
Helaas in quarantaine
Op de terugweg belde ik mijn moeder dat het goed was gegaan. Zij en een vriendinnetje waren de enige twee die van de inleiding af wisten. We stopten bij een broodjeszaak, want ik wilde nog een lekker broodje eten. Toen Carlo deze ging halen, belde ik mijn vader. Hij wist van niks. Wat was dit moeilijk om geheim te houden: morgen zou hij opa worden. Mijn vader vertelde helaas wat slecht nieuws: ze zaten in quarantaine, omdat mijn broertje besmet was met Covid. Voorlopig zouden we ze even niet zien. We spraken af dat we de volgende dag nog zouden bellen, mijn vader niet wetende dat dat met leuk nieuws zou zijn.
Er spookten vragen door ons hoofd
Die avond hebben we rustig aangedaan. Ik kreeg wat krampen en we waren beide enorm zenuwachtig. “Wat kunnen we verwachten? Kunnen we het wel ? Zijn we goede ouders?” Ik was bang voor alles wat mis kon gaan. Tegelijkertijd waren we ontzettend nieuwsgierig naar onze kleine meid.
Op naar het ziekenhuis
De volgende ochtend om 05.00 uur belde ik naar het ziekenhuis. Ik was al wakker, gedoucht en kon echt niet meer wachten. “We hebben plek voor u mevrouw, tot zo!”. Hup het vluchtkoffer en autostoeltje mee en op naar Gouda. Eenmaal daar aangekomen werden we geïnstalleerd in onze kamer en werd alles uitgelegd. Aangezien de nachtdienst best wel druk was, hadden ze besloten om mij in te leiden met de collega’s van de dagdienst straks. Wij pakten rustig onze spullen uit.
Een plakkertje op haar hoofdje
Mijn ontsluiting was voldoende voor een inleiding, alleen het lukte niet om mijn vliezen te breken. Omdat ze de kleine goed in de gaten wilden houden, haar hartslag was namelijk niet zichtbaar op de CTG, kreeg ze een metertje in haar hoofdje. Soms willen de vliezen dan nog vanzelf breken. Na ongeveer een half uur gebeurde dit. Ik kreeg wee-opwekkers via het infuus. de bevalling kon beginnen. De eerste twee uur voelde ik niet veel. Ik sliep wat en Carlo en ik hebben nog wat kaartspelletjes gespeeld. Vervolgens kwam ik in een weeënstorm terecht. Ik wist echt niet wat ik aan moest met mezelf. Ik kon niet nadenken en was plotsklap ook vergeten hoe ik moest ademen. We belden de verpleegkundigen, misschien hadden zij nog tips?
Ik had enorme pijn
Ik gaf aan dat ik veel weeën had en ook telkens op elkaar. Dit vonden ze gek, aangezien ze aan de CTG geen weeënactiviteit zagen. Ik dacht echt: “Is dit dus geen wee?! En gaat het nog erger worden. Oh my, dat voorspelt niet veel goeds”. Ik kreeg advies om onder de douche te gaan zitten voor het opvangen van de pijn, maar ook dat hielp niet. Rond dat tijdstip kwam de arts voelen, omdat ik toch zoveel last had: ik had 4 cm. Nou dat is fijn, dan zijn het dus toch weeën, maar ze kunnen ze niet monitoren. Ik zou mijn weeën timen, zodat we een beetje zicht hadden op de weeën. De hartslag van de kleine konden ze wel goed meten door met het hoofddraadje.
Weeënstorm op weeënstorm
Al snel bleek dat ik door de wee-opwekkers al vanaf het begin in weeënstormen zat en daarom lastig te monitoren was. Een paar uur later gaf ik aan het niet meer te trekken. Samen met de arts bespraken we pijnmedicatie. We waren in de veronderstelling dat ik snel vorderde met de ontsluiting, dus we maakten de keuze om de pijnstilling te laten afhangen van de hoeveelheid ontsluiting. Ik zat nog steeds op 4 à 5 cm. Toen besloten we voor een ruggenprik te gaan.
Ik verraste mijn vader
De ruggenprik ging er ondanks de weeënstormen goed en snel in. Ik had ook fijne hulp. Een collega van de kraamafdeling die ik goed kende was er en assisteerde bij mijn ruggenprik. Toen ik een ijsje had gekregen en weer naar de afdeling reed, zei ze: “Ik heb dienst vanavond, maar ik wil niet opgeroepen worden voor je hoor, dat betekent nooit zoveel goeds. Kom je dochter maar gewoon showen”. Eenmaal terug kreeg ik weer wat trek, dus Carlo haalde wat te eten voor me. Hierna ging alles snel. Ik belde mijn vader, want op de een of andere manier appte iedereen mij vandaag of die kleine nog lekker in mijn buik zat (sorry voor iedereen waar ik tegen heb moeten jokken!). Ik zei: “He pap, hoe is het? Hier goed hoor, maar binnen nu en een paar uur ben je opa!”. Nou hij wist niet hoe hij moest reageren, zo blij.
Ik hield het niet meer
Ongeveer twee uur na de ruggenprik had ik persdrang, maar ik moest het nog even ophouden. Nog ongeveer een half uur lukte dit. Daarna belde ik en gaf aan dat ik het niet meer hield. De gynaecologische artsassistent was meteen aanwezig. Alles werd klaar gezet en ik kreeg uitleg hoe ik dit het beste kon doen. Eindelijk mocht ik meehelpen, geweldig. Ik voelde me letterlijk in één keer helemaal fit. Na een kleine 30 minuten persen was ze daar.
Wat was ze klein!
Onze lieve Milou is eindelijk geboren om 17.40 uur. Gelijk kwam er een grote huil en werd ze op mijn borst gelegd. Ik voelde me enorm sterk, trots, overladen door liefde. Ik kan dat gevoel niet beschrijven. maar het was zo mooi. Ik keek naar Carlo en zag hetzelfde in zijn ogen. Even hierna werd Milou gewogen en gemeten en aangekleed. Bij het wegen bleek ze enorm klein te zijn voor het termijn. Milou was bijna voldragen maar ze woog maar 2650 gram en had een lengte van 47 cm.
Lees HIER hoe het verder ging.
MARIT
@mama.met.endometriose
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
