Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Liesbeth schrijft een reeks over haar meerlingzwangerschap op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: De echo liet niet een, maar zelfs drie kloppende hartjes zien
Deel 2: Ik kreeg verschrikkelijk nieuws bij de controle echo van mijn drieling
De eerste weken van mijn zwangerschap waren een rollercoaster. Dit is te lezen in mijn vorige blogs
Van een drieling naar een tweeling
Op de één of andere manier, heb ik niet gehuild om het verlies van ons derde kindje. Deed het mij niks? Had ik al een voorgevoel? Was het een stukje opluchting? Het deed mij zeker wat. Maar oef, een drieling is wel andere koek dan een tweeling. Ik denk dat wij opgelucht waren dat de natuur een keuze had gemaakt. Misschien hadden wij die op latere termijn moeten maken, of was het een zorgenkindje geweest. Ook dan waren wij er 100% voor gegaan, maar dan zag de toekomst er wel heel anders uit!
Harde buiken
De zwangerschap van de tweeling verliep op zich goed. Alle controles waren prima, ze groeiden super. De 20-weken echo was perfect. Ze waren lekker beweeglijk, geen hoge bloeddruk of iets anders geks. Lucky me! Maar het was zwaar, erg zwaar. Ik had al vroeg last van harde buiken. Ik ben daarom ook snel gestopt met werken. Bij mijn oudste had ik ook veel last van harde buiken, maar ging gewoon stug door en kwam met 32 weken in het ziekenhuis met vroegtijdige weeën. Gelukkig is hij niet te vroeg geboren, zelfs pas met 41+3 weken.
Intens moe
Maar de angst om weer vroegtijdige weeën te krijgen en de angst om nog een kindje te verliezen was heel sterk aanwezig. Naast harde buiken was de vermoeidheid intens. Maar een hele andere vermoeidheid dan als je niet zwanger bent, moeilijk te omschrijven. Mijn rug had het al snel moeilijk. Ik had veel pijn. Op een gegeven moment was het slapen een no go. En nog steeds heb ik snel last van mijn rug. Op het eind deed de huid van mijn buik zo’n pijn, alsof het helemaal kapot scheurde. En dat deed het.
Niet meer mobiel
Lopen? Dat kon ik bijna niet meer. Mijn buik was zo zwaar. Mijn rug deed zeer, soms trapte een baby tegen een zenuw aan en zakte ik bijna door mijn benen. Ik heb een aantal keer in het ziekenhuis gelegen aan de CTG; ik voelde één baby niet (goed) bewegen. Ook had ik één dag regelmatige harde buiken. Dat was heavy, ik was echt bang dat het begonnen was. Maar gelukkig zakten ze weer af, oef!
Wat duurde het lang
Ik kon de tijd wel wegkijken. Wat verlangde ik ernaar om te bevallen. Om mijn kindjes in handen te hebben. Om ons gezinnetje compleet te maken. Spannend vond ik het wel. Ze moesten er ook nog uit. Tegen de bevalling zelf zag ik niet heel erg op, maar ik wilde ze gezond en wel in mijn armen sluiten. Een zwangerschap is en blijft spannend tot het eind. Niks is vanzelfsprekend.
WORDT VERVOLGD
LIESBETH
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
