Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Laetitia schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen
Deel 1: Ik heb heftige bloedingen en pijn tijdens mijn zwangerschap, wat kon dit toch zijn?
Deel 2: Ik had een gevaarlijke vorm van placenta accreta
Een hartafwijking
18 mei 2021, de dag dat mijn fysieke pijn overheerst werd en veranderde in een onbeschrijflijke mentale pijn. Al die weken, deed mijn lichaam tegendraads. Mijn lichaam schreeuwde naar balans. Het stond in schril contrast met de mini held die maar wat graag het leven vierde. Als een donderslag bij heldere hemel bleek ook de mini held niet langer bestand tegen het zwaard en de wet, Damocles en Murphy. We kregen te horen dat onze ieniemienie baby een hartafwijking heeft. Eentje die heel frequent wordt gezien, de meest voorkomende. Een open hart operatie is niet te vermijden, maar wordt heel vaak gedaan. “Oplosbaar”, zoals de gynaecoloog zei. We werden dus betrekkelijk rustig.
Dokter Google
Om eerlijk te zijn, was het vooral mijn man die erg rustig bleef. De gynaecoloog haalde er de kindercardioloog bij om mee te kijken wat de echo te vertellen had. Intussen zag ik mijn man al richting smartphone grijpen. Dokter Google stond in de aanslag. Ik hield hem tegen, zodat het nieuws van de artsen goed binnen zou komen. Wat volgde was een lang gesprek, dat ik tot op een bepaald punt gevolgd heb. Toen werd het weer gitzwart in mijn hoofd. En wilde al de rest niet meer doordringen.
Goed te behandelen, maar niet bij een prematuur
Het bleek “Tetralogie van Fallot” genaamd, een hartafwijking die bestaat uit vier opzichzelfstaande afwijkingen, die erg vaak samen voorkomen, waardoor ene Fallot er zijn naam aan gaf. Het is veel voorkomend, perfect oplosbaar na de geboorte. Maar toen kwam de grote MAAR… Maar dus niet bij een premature baby. We moesten bekijken of we het zagen zitten om alsnog richting 36 weken zwangerschap te gaan en dus die verschrikkelijke placenta haar gang te laten gaan. Want er zijn twee mogelijke scenario’s: mini held moet na 5 à 7 maanden een open hart operatie ondergaan of er moet kort na de geboorte een shunt geplaatst worden, om de situatie te kunnen overbruggen. Zoiets weten we niet op voorhand. En die vroege operatie is erg moeilijk bij een vroege prematuur. De mortaliteit voor 28 weken ligt erg hoog, om dan nog te zwijgen over de kans dat die shunt ondertussen nog eens vervangen zou moeten worden. Slik…
Een vruchtwaterpunctie
Ook was het belangrijk mee te geven, dat dit alles vaak voorkomt bij een bepaalde genetische afwijking. De kans is klein. En uiterlijke kenmerken van die afwijking zijn niet te zien en die waren normaal op de echo van dit termijn al aanwezig. Denk aan spina bifida en schisis. We zouden hiervoor een punctie kunnen doen. Iets om over na te denken richting het volgende gesprek, wel in het achterhoofd houdend dat dit weer een risico met zich meebrengt en al zeker door het feit dat ze niet zomaar door die placenta kunnen. Slik… En wat erna volgde, werd nogal vaag. De artsen besloten dat het misschien toch wat veel werd voor ons en planden een nieuwe afspraak, een weekje later. Dan konden ze alles met ons verder doorlopen. Beter gezegd opnieuw doorlopen, wanneer alles een beetje binnen gekomen was. En konden we indien gewenst de punctie laten doorgaan.
Gewoon pech?
We keerden teneer geslagen naar huis. Hoe konden we nu zoveel pech hebben? Want dat werd pijnlijk duidelijk. Het was alweer een geval van brute pech. Geen link tussen beide pathologieën. Gewoon pech. “Gewoon pech? Bestaat zoiets?”, vroeg ik me af. In de dagen die volgden, bleef ik me afvragen waaraan we dit verdiend hadden. Wat ik verkeerd kon hebben gedaan. Was het van die enkele keren dat ik mijn vitamines niet nam, omdat ik er misselijk van werd? Ben ik echt gewoon te oud en werkt heel mijn lijf tegen? Enkele jaren geleden liet manlief zich screenen voor een genetische afwijking doordat we in de nabije familie hiermee al werden geconfronteerd. Men controleerde toen op heel wat vaker voorkomende afwijkingen. Dit kan toch niet?
Wilden we de zwangerschap nog doorzetten?
Ongeloof, kwaadheid, verdriet wisselden elkaar af. Na enkele dagen besloot ik alles op een rijtje te zetten: de pro’s en contra’s van het doorzetten van de zwangerschap. Hiermee was ik al snel rond. Ik zou tot het uiterste gaan! Ook de genetische afwijking zelf onderzocht ik. De artsen verzekerden ons dat het over een afwijking ging, die niet als zwaar genoeg werd gezien om af te breken. “Schoonheidsfoutjes” noem ik ze, want welk kind is er perfect? Het gaat vaak over concentratie, vertraagde ontwikkeling en leerstoornissen. Ik dacht bij mezelf, dat we zoiets nooit zeker weten, dat elk kind hiermee geboren kan worden.
We hebben het over een kind, geen voorwerp
Maar wat vooral onze drijfveer was, is dat een kind niks maakbaars hoeft te hebben. Het is een kind, geen voorwerp. Ik zeg dan wel vaker dat de kleine een gekloonde versie van mezelf is, maar we begeven ons soms wel dichter op dat terrein dan we denken. Alsof je zomaar kan zeggen: “Breek maar af, niet mijn favoriete oogkleur, niet het IQ dat ik voor ogen had, niet die sportieveling waar ik altijd van droomde”. Want dat weten we al zeker: topsport is onmogelijk met deze afwijking. Eerlijk? Is dat erg? Sporten is wel belangrijk, om het hartje gezond te houden. Ik zeg bewust hier “we”, want het moet gezegd zijn, hoe vaak ik zeg hoe ik erover denk, hoe ik afweeg, het gaat over “wij” in dit verhaal. Dankbaar voor mijn ultieme steun en toeverlaat.
Lees HIER het vervolg.
LAETITIA
Insta: momhistoire
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
