Ik heb een prive detective ingehuurd om mijn man precies te kunnen volgen

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.

Een half jaar geleden zocht ik de bibliotheekpas van onze dochter. Ik trok alle laadjes open. “Waar is dat pasje toch?”, vroeg ik me af. De boeken moesten terug en ik wilde met haar weer nieuwe boeken lenen. Ik checkte mijn jaszakken van mijn winterjas. Ik doorzocht mijn strandtas. Uit pure wanhoop voelde ik in de jaszakken van mijn man. En daar was het. Niet de pas. Maar een bonnetje van een restaurant. Mijn man was afgelopen vrijdag lunchen met één iemand, zo maakte ik op uit de bon. Ik was het niet. “Maar wie dan wel?”, peinsde ik. Het was erg vreemd. Hij ging nooit uit eten buiten mij om. Het voelde gelijk niet goed. Ik besloot dat ik hem er vandaag mee zou confronteren, als onze dochter Sophie op bed lag.

Mijn man kwam uit zijn werk

Ik hoorde de sleutels in het slot. Het was 18.15 uur. Ik wist dat dit mijn man was. Ik had gelijk. “Hoi schat”, hij kuste me kort. We bespraken onze dag. Ik parkeerde ‘het bonnetje’ tot later. Om 20.30 uur was het zover. Ik kon niet meer wachten. Ik zat al de hele dag in spanning. “Ik zocht vandaag het bibliotheekpasje van Sophie”, begon ik. “Ik kon het nergens vinden. Ook niet in jouw jaszak. Ik heb daar wel een restaurantbonnetje gevonden. Met wie was je uit eten? Je hebt me daar niets over verteld”. Ik keek hem strak aan. Leunde naar voren. Hij liep rood aan en voelde zich betrapt. Ik zag het. Ik kende hem door en door. Na tien jaar huwelijk was hij voor mij een open boek. Toch zei hij wat anders. “Ow dat. Ik was daar met een collega lunchen. Puur zakelijk”. Hij loog. In mijn gezicht. Ik wist het zeker. Ik had het gevoel dat hij iets achterhield. Ineens voelde ik me verdrietig. Ik liet dit niet duidelijk merken, maar ging wel vroeg naar bed. En daar bedacht ik een plan. Ik moest en zou zekerheid krijgen over dat bonnetje.

De volgende dag belde ik een prive detective

Er stond op de website dat onderzoek naar overspel hun specialisme was. Ik legde over de telefoon mijn situatie uit en deelde mijn vermoedens. We maakten een afspraak om samen een plan te maken. De detective zou mijn man een week volgen in alles wat hij deed en bewijs verzamelen, zodat ik verder kon. Ik vond het spannend. Het voelde alsof mijn relatie aan een zijden draadje hing. Ik had een onderbuikgevoel, dat binnenkort mijn hele leven zou gaan veranderen. En ik kreeg gelijk. Maar deze resultaten had ik nooit kunnen bedenken… Nooit.

Een week deed ik of mijn neus bloedde

Ik zocht afleiding in mijn werk en gezinsleven. Een week is nog nooit zo langzaam gegaan, als die onderzoeksweek. Mijn gevoelens gingen alle kanten op. Ik dacht na over een scheiding en vroeg me zelfs af wat de werkelijke geaardheid van mijn man was. Dit werd te gek. Ik moest helderheid hebben. Het werd zaterdag. Mijn telefoon rinkelde door een anoniem nummer. Dit was de detective. 100%. Mijn man was naar spinningles en Sophie keek tv. Ik greep mijn telefoon en sloop naar onze slaapkamer. De detective vertelde dat hij zekerheid voor me had. Hij had zojuist al het bewijs gemaild naar mijn geheime mailadres. Hij liet niets over de telefoon los. Plotseling kreeg ik het benauwd. Ik stond op een keerpunt. Mijn handen trilden.

Ik hing op en startte mijn laptop op

Wat duurde het allemaal lang. Ik telde de seconden af. Ik klikte met de muis op Google Chrome. Gauw naar mijn mailadres. Ik tikte mijn wachtwoord in. Verkeerd. “He?! Hoe kan dat nou?!”, fluisterde ik. Ik tikte het nogmaals in. Dit keer harder. Razendsnel laadde het scherm. Daar stond het. Een dikgedrukte mail van de detective. Ik opende de mail. Mijn ogen vlogen over de letters. “Vreemdgaan” en “aantrekkelijke vrouw” las ik. Er ontstond een knoop in mijn maag. Dit was vreselijk nieuws. “Wie is het?”, zei ik hardop. Ik opende de bijlagen met fotomateriaal. En daar stond hij kussend met mijn zus… Hij had een affaire met mijn zus. Vol ongeloof opende ik meerdere foto’s. “Hoe dan?”, dacht ik. Ze zagen elkaar meerdere keren per week. Arm in arm. Een hand in het haar. De tranen brandden in mijn ogen. Ik voelde me belazerd. Vanuit twee kanten.

Lees HIER het vervolg

JANE DOE