Mijn man en ik hadden en al samen een meisje van toen twee jaar toen ik zwanger raakte van onze tweede meid. Ik was al een enige tijd goed bezig om mijn hele cyclus goed in de gaten te houden. Omdat ik dit interessant vond, maar ook omdat ik wilde weten wat ik wanneer kon verwachten. Het zwanger worden van onze oudste dochter Lauren duurde een jaar, dus ging ik ervan uit dat dit ook wel even zou kunnen duren.
Wilden we een tweede kindje?
In februari toen Lauren net twee jaar was geworden hadden we het over het onderwerp “Hoe lijkt het ons om een tweede kindje te mogen krijgen”. Zijn we er al klaar voor of willen wij nog even wachten? Met de gedachte in ons hoofd dat het bij Lauren ook enige tijd duurde voordat ik zwanger was, zeiden we: “We kunnen er langzaamaan wel aan beginnen, het valt toch niet te plannen…”. En een kindje was meer dan welkom!
Ik deed toch een test
Maandag 7 juni 2021. Ik werd wakker en had geen enkele reden om een zwangerschapstest te gaan doen. Ik voelde mij niet misselijk en moest gewoon nog ongesteld worden. Maar ik had nog één test in de kast liggen, waarom niet? Dus ik toch mét ochtendurine de test uitgevoerd. En ja hoor; positief! Ik dacht: “Hoe kan dit dan?”. Het kruisje was nog heel licht en ik stuurde dit naar een vriendin. “Zie ik het goed?”, was mijn tekst bij de foto. Ook liep ik met de test naar mijn man en zei: “Zie ik het goed, of is het de illusie die het mij laat zien?”. Mijn man zag het ook. Zo blij, maar zoveel ongeloof nog. Mijn vriendin stuurde een bericht terug: “Ik heb nog een test met de weken erop, kom die zo hier even doen”. Ik ‘s middags erheen en daar kwam uit: 1-2 weken zwanger. Hoe dan, ik moest gewoon nog ongesteld worden die vrijdag. Ik ging er nog helemaal niet vanuit dat het goed zat.
Een steeds duidelijker kruisje
De dagen daarna bleef ik testen doen. Elke dag werd het streepje/kruisje duidelijker en duidelijker. Ik werd niet ongesteld, dus ik was officieel zwanger. De eerste 12 weken was ik heel erg misselijk, niet wat ik gewend was vanuit mijn eerste zwangerschap. Ik dacht: “Een jongen, het kan niet anders!” Ik voelde mij zo anders. Vanaf 13 weken kreeg ik vreselijk last van mijn bekken en kon ik mijn werk al niet meer uitvoeren. Ik vond het zo rot, maar alles voor dat kleine guppie in mijn buik.
Een jongen of meisje?
De geslachtsbepaling wilden wij niet weten bij de verloskundige, pas later met al onze familie en vrienden bij elkaar. Ik was er zo van overtuigd dat we een jongetje kregen. We kregen een confetti kanon en rookkanon mee van de verloskundige met de kleur van het geslacht. ‘s Middags kwamen onze vrienden en familie om het geslacht te onthullen. 10…9…8… BOEM! Er kwam roze uit. Vol ongeloof stak ik mijn rookkanon ook aan; ook roze. Snel de echofoto erbij die ze had gemaakt. Ja toch een meisje, ook dit besef kwam later gezien ik echt al 16 weken dacht dat het een jongetje zou zijn haha.
Fysiek en mentaal zwaar
De zwangerschap was heel pittig, we waren nog flink aan het verbouwen in ons huis en er liep ook een klein meisje van 2,5 jaar om mij heen die haar aandacht wilde. Mijn bekkeninstabiliteit kostte mij veel energie en ik moest helaas vroegtijdig stoppen met werken. Ik lag veel op bed en op de bank en zelf autorijden kon ik niet meer. Ook mentaal was het zwaar. Mijn hormonen waren flink aanwezig: van huilen, naar boos worden om niks, intense nesteldrang en alles daartussen in. Oeps.
Een einddatum
In overleg met de verloskundige mocht ik naar het ziekenhuis om een afspraak te maken voor een inleidingsdatum. Dit gaf mij zoveel rust omdat de pijn zo intens en heftig elke dag/nacht was. 8 februari 2022 stond vast. Op deze dag zou onze dochter geboren worden. Wat heerlijk, een einddatum! 39+3 dagen zou dit dan zijn, ook een goed termijn.
Geen plek
We hadden overal voor gezorgd; dochter Lauren ging bij opa en oma slapen, hond Bella naar de opvang en daar slapen, huis spik en span. Zelfs de plinten, koelkast, oven, alles was brandschoon. De wekker ging om 05:00 uur want wij moeten ons om half 7 melden in het ziekenhuis, 20 minuten rijden vanuit ons huis. Wij komen aan om half 7, melden ons aan bij de balie en krijgen heel bot te horen: “Er is geen plek vandaag, dus ga maar naar huis en wacht maar tot je gebeld wordt”. “Ik zeg, gebeld? Wat krijgen we dan te horen?”. “Of er uberhaüpt nog plek is deze week voor jou gewenste bevalling”, zegt de assistente achter de balie.
Langer wachten
Redelijk van slag reden we terug naar huis. We werden om 9:00 uur gebeld door het ziekenhuis. Ze waren mij vergeten in te plannen vandaag. Er was wel plek op 10 februari, twee dagen later. Wat is dit nou weer dacht ik. In mijn hoofd was ik nu al aan het bevallen en je gaat mij vertellen dat het nog 2 dagen langer gaat duren?
10 februari
Wij melden ons netjes om 6.00 uur in het ziekenhuis waar wij twee dagen geleden ook waren, en gelukkig; ingepland en verwacht mochten we meelopen (ik zittend in een rolstoel) naar de verloskamer. De nachtarts kwam een praatje maken en vertelde mij dat ze tot 9:00 uur dienst had, dus als ik snel zou bevallen zou ze bij de bevalling kunnen zijn. Ik lachte en grapte: “Nou, dat zal wel heel snel zijn, maar ik ga mijn best doen!”
Dansend tussen de weeën door
Ik werd aan de CTG gelegd en even later werden om 7:00 uur mijn vliezen gebroken (ik had al 3cm ontsluiting). Vanaf 8:30 kreeg ik mijn eerste goede weeën, en zat ik op een yogabal een beetje tv te kijken, koptelefoon op en in mijn moment te komen. Ik kon tussendoor lopen, even dansen, bukken. Ik vond het heerlijk zo vrij te zijn tijdens het opvangen van mijn weeën. Op een gegeven moment, zo rond 9:15 uur hield ik het niet meer. Ik zei tegen mijn man: Ik voel mij een ontzettende aansteller, maar deze soort weeën had ik bij Lauren echt pas aan het eind. Dus ik weet niet precies wat er nu gebeurd, maar het doet zeer.
Hoe lang moest ik nog verder met deze pijn
Ik alarmeerde en de verloskundige/verpleegkundige kwamen. Ik gaf aan dat de pijn echt flink was, of ik mogelijk iets kon krijgen voor de pijn. Tijdens hun bezoek kreeg ik flink wat weeën er tussendoor. Ik wist niet hoeveel cm ik had en ik misschien nog wel zo een aantal uur bezig zou kunnen zijn. Ik moest op bed gaan liggen en mijn ontsluiting werd gecheckt; 7 cm. Van 3 naar 7 in een uur tijd. De verloskundige zei: “Helaas, er is geen ruimte meer voor een ruggenprik, want ik ben bang dat als ik de anesthesisten bel en wij erheen moeten, dat je al bevallen bent”. Ik dacht: “Huh wat zeg je? Bevallen ben… Ik ben pas net bezig!”.
Het was niet te houden
Maar veel tijd had ik niet om na te denken want wee na wee volgde. In mijn hoofd zei ik: “Ik mag niet meepersen want ik heb pas 7 cm”. Maar het was niet te houden, dus liet ik mijn energie daar gewoon naar toe gaan. Tot op een gegeven moment werd de verloskundige gebeld voor een bezoek ergens anders, de verloskundige zei: “Nee, ik kan nu even niet komen want over een paar minuten heb ik hier een baby”. Het ging allemaal zo snel dat ik ook af en toe even de draad kwijt was.
Een fijne bevalling
Na 8 minuten persen was onze kleine meid geboren! Onze kleine Lott Fabiënne 2860 gram. Een klein poppetje met mooie blauwe ogen, een prachtig mooi neusje en een donkere bos met haar. Daar was ze dan, zolang op gewacht. Zo voor gevochten door al die pijn heen. Mijn bevalling duurde dus in totaal van 08:30 uur (eerste wee) tot 09:58 uur. Ik heb de bevalling als heel goed ervaren. Ik was wel ontzettend bang voor veel naweën, maar gelukkig viel dat reuze mee. Mijn eerste bevalling was met een ruggenprik, die duurde 8 uur lang. Dus ik ben heel blij twee soorten bevallingen te hebben mogen meemaken. Wat een oerkracht heeft een vrouw. Uiteindelijk waren we om 14:00 uur thuis in een versierd huis, een grote zus die op ons aan het wachten was en een trotse opa en oma. Wat een rijkdom!
ANOUK
Insta: anouktouw_
