Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Het liep al een tijdje rommelig. Zo’n week of vier vertelde moeder mij. Haar zoontje Mason van 1 jaar en 3 maanden was altijd een ondernemend mannetje geweest. Prikkelgevoelig ook. Maar vanuit de veilige basis van mama (en papa) was hij volop in ontwikkeling en druk met het ontdekken van de wereld. Maar de afgelopen weken was er van alles veranderd in zijn gedrag, zonder dat er verder iets was veranderd om hem heen. Ouders wisten niet goed wat er speelde. Lichamelijk leek er geen oorzaak te zijn, geen pijn of iets dergelijks.
Afhankelijk van mama om in slaap te vallen
Mason sliep minder makkelijk in ’s avonds. Moeder was lang bezig met hem voordat hij zich aan zijn slaap kon overgeven, en dit was eigenlijk geheel afhankelijk van haar. Aan de borst was de enige plek waar hij in slaap viel. Waarna hij echter ook al heel snel weer wakker werd de laatste tijd en ook steeds vaker ’s nachts een aantal keer.
Een minder blij kind
In plaats van spelen overdag leek Mason niet helemaal happy, hij jengelde veel en kon zich nog maar kort met iets bezighouden. Op zich niet heel vreemd dat een kind van deze leeftijd zich nog niet heel lang alleen bezig kan houden. Echter tot die tijd kon hij zich altijd makkelijk zeker een kwartier alleen bezighouden, vaker zelfs langer. Nu hing hij aan moeders been, bleef hij aan vader trekken en wilde hij weer vaker de borst overdag. Omdat ouders nog twee andere kinderen hebben begon het hen op te breken. Bovendien vroegen ze zich af wat er zou kunnen spelen bij Mason.
De hoofdvraag
Moeder kwam met hem bij mij. Nadat hij even de kat uit de boom had gekeken ging hij gelijk aan de slag met het speelgoed dat in de ruimte lag, terwijl ik met moeder de situatie door nam, de context zoals gezinssituatie en ontwikkeling van Mason sinds zijn geboorte en haar vraag waarmee ze bij mij kwam. “Hoe kunnen wij Mason helpen lekkerder in zijn vel te zitten en weer beter te gaan slapen?” was de hoofdvraag.
Troost met borst of speen
Al pratende leek het erop dat Mason sinds zijn geboorte, zoals veel baby’s, ofwel getroost werd met borst of met en speen. Dat werkte eigenlijk altijd vrij goed, in die zin dat er eerder geen periodes waren geweest dat hij zich zo voelde als nu en ook best prima sliep. Echter, zo vertelde ik moeder, deze strategieën kunnen ertoe leiden dat in plaats van het uiten van vervelende gevoelens of spanningen, baby’s deze onderdrukken door te zuigen aan speen of borst als dit constant gebeurt. Vergelijk het met het steeds willen eten van chocola of Netflixen als je je gestresst voelt (guilty hier!) in plaats van te voelen en doorvoelen van wat er echt speelt. Mogelijk dat Masons potje hierdoor zó vol zat dat hij steeds manieren zocht om zich te uiten en te kunnen huilen/ontladen of razen.
Afleiden met een autootje
Alsof hij begreep waar we het over hadden, kwam Mason net op dat moment richting moeder. Hij jengelde en ‘zeurde’ wat, er was niet echt wat voorgevallen en hij leek ook niet echt moe. Mason begon aan moeders topje te trekken, hij wilde drinken aan de borst. Moeder keek vragend naar mij. Ik vroeg haar wat zij dacht dat er speelde, had hij echt honger/dorst of wilde hij iets anders. Moeder dacht het tweede. Ze hield het wat af en probeerde hem af te leiden met een autootje. Voordat ik iets kon zeggen vulde ze zelf in “ah maar nu leid ik hem weer weg van zijn gevoel toch?”.
Hard huilen
Mogelijk. Waarschijnlijk. We lieten het eens begaan. Ons gesprek was stilgevallen en we gaven Mason letterlijk en figuurlijk ruimte. Ruimte voor wat er ook speelde en zat aan gevoel bij hem. Hij kwam weer naar moeder en trok aan haar truitje. Ik opperde dat ze hem kon vertellen dat ze er voor hem was, dat ze naar hem luisterde, dat hij veilig was en zijn gevoel er mocht zijn. Mason bleef in eerste instantie nog wat trekken aan moeders topje, maar toen hij door had dat daar niks ging gebeuren, en moeder hem heel liefdevol nogmaals begrensede hierin, barstte hij in tranen uit. Hij huilde, maakte zich los van moeder, kroop wat over de grond en liet zich op zijn rug vallen. Huilend, razend. Spartelend. Moeder wilde hem bij zich nemen, maar ik vroeg haar te kijken en simpelweg aanwezig te blijven. Als hij behoefte zou hebben om zich te laten oppakken zou hij naar haar toekomen.
Het leek hem op te luchten
Mason bleef een minuut of 8 zo huilen, jammeren, dan weer krijsen, dan weer hartverscheurend huilen. Soms kroop hij op schoot bij moeder en in haar armen, dan weer naast haar of in de ruimte. Wij zeiden niets. Op tweemaal een vraag van moeder aan mij na ‘of het zo goed was?’. Ik vroeg haar te voelen bij zichzelf, wat dacht ze? Er is nooit een pasklaar antwoord. Dat als je A doet gebeurt B. Het is altijd afstemmen op het moment. Ze voelde zich gesterkt en bleef aanwezig bij de emoties van haar zoontje. We lieten hem begaan, en toen ik haar nogmaals wat uitleg gaf over het zelfhelend vermogen van ons lijf en dat kinderen nooit teveel kunnen huilen, enkel eruit laten wat er al in zat, stond Mason ineens op. Hij bleef nog even rustig zitten. Legde zijn hoofdje op moeders schouder, die hem liefdevol op zijn voorhoofd kuste. Hij stond op, pakte het autootje weer op en speelde bijna een half uur ontspannen om ons heen, relaxed, opgelucht. Het was eruit.
Zonder hulp van de borst in slaap
Die dag had Mason nog twee maal zo’n ‘ bui’. Moeder vond het pittig, vooral die voor het slapen gaan, deze duurde bijna drie kwartier. Die avond sliep hij voor het eerst sinds lange tijd weer een aantal uren achter elkaar zonder hulp van de borst om weer in slaap te komen, en ook die nacht werd hij minder vaak wakker.
Dit is een voorbeeld uit mijn praktijk waarin ik, ontwikkelingspsycholoog gespecialiseerd in bewust opvoeden (gebaseerd op Aware Parenting) en ACT (Acceptance & Commitment Therapy), ouders help om meer vanuit verbinding op te voeden. Soms is één sessie genoeg zoals in dit voorbeeld, en soms zijn er meerdere nodig. Ik geef zowel live als online begeleiding en cursussen, met als kern dat alle gevoelens er mogen zijn, verbinding de basis is, liefdevolle grenzen belangrijk zijn en dat zowel de behoeften en trauma’s van kind alsook ouder belangrijk zijn.
EEFJE
Dit is een voorbeeld uit mijn praktijk waarin ik, ontwikkelingspsycholoog gespecialiseerd in bewust opvoeden (gebaseerd op Aware Parenting) en ACT (Acceptance & Commitment Therapy), ouders help om meer vanuit verbinding op te voeden. Soms is één sessie genoeg, soms zijn er meerdere nodig. Ik geef zowel live als online begeleiding en cursussen, met als kern dat alle gevoelens er mogen zijn, verbinding de basis is, liefdevolle grenzen belangrijk zijn en dat zowel de behoeften en trauma’s van kind alsook ouder belangrijk zijn.
Voor meer informatie klik HIER om naar Eefje Schoonewille haar instagram account te gaan.
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
