Toen ik met spoed in de ambulance werd gereden, vroegen ze aan mijn man of hij nog iets tegen mij wilde zeggen

Laetitia schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen.

Deel 1: Ik heb heftige bloedingen en pijn tijdens mijn zwangerschap, wat kon dit toch zijn?

Deel 2: Ik had een gevaarlijke vorm van placenta accreta

Deel 3: De gynaecoloog zegt: “Wij gaan overleggen of uw zwangerschap zo snel mogelijk moet worden afgebroken voor uw eigen veiligheid”

Onhoudbaar verdriet

Met een ijzige blik en een quasi versteende emotie leg ik de telefoon neer. Het is dinsdag, pas volgende week maandag kunnen we op gesprek. Dan pas gaan we horen wat de beslissing is die ze hierin kunnen nemen. Die avond bleef mijn emotie versteend, maar ’s nachts kwam het onhoudbare verdriet. Rauwer ervaarde ik het nog niet. Dit beeld is iets wat wereldwijd zo ontzettend zeldzaam is, laat staan hier in België, laat staan op zo’n vroege termijn. Want ook dat is wat ik constant moet aanhoren: “We zijn nog zo vroeg in de zwangerschap”. Mijn buik groeit, mijn lichaam werkt, meer dan ooit tevoren, meer dan bij wie ook mijn inziens. Dit is niet zomaar een foetus, dit is ons kind. Ik wil vechten, weiger om dit zomaar te stoppen. Dit kind bewees al die tijd bij ons te willen zijn. Wie ben ik om dit leven te gaan ontnemen? Ik vlucht nog liever naar de andere kant van de wereld, dan dat ik dit zomaar laat beëindigen. Ik denk dat ik nooit eerder zo boos moet zijn geweest. Mijn emoties verdoven mij van alle pijn. Die emoties komen zoveel harder binnen dan welke naar morfine smachtende pijn ooit.

We zouden blijven vechten

Die week was een hel. We trokken ons op aan elkaar, probeerden zoveel mogelijk in verbinding te komen en te blijven met elkaar. En gelukkig, kan ik zeggen dat we op geen enkel moment op een ander pad zaten. We hadden allebei hetzelfde doel. Zolang ik het aankon, zouden we blijven vechten. De helden voelden de spanning en waren ongerust. Allebei, zelfs de kleine held. De grote held, ving een gesprek op en ging daardoor helemaal uit zijn dak. We nuanceerden, of zeg ik beter logen? Ik was van mening, het probleem pas aan te pakken op het moment dat het zich echt voor zou doen. Weekend, nog even en we konden het bericht echt gaan aanhoren. We keken er allebei naar uit en probeerden in tussentijd het een beetje los te laten. Per slot van rekening, zijn wij het die beslissen over mijn lijf. En ik had besloten te vechten. Meer dan ooit!

Ik word wakker met onhoudbare pijn

Tot die ene nacht, de pijn steekt weer op, nog harder dan de voorgaande keren, intens, onhoudbaar. We weten dat we niet langer kunnen geholpen worden in ons vertrouwde ziekenhuis en besluiten de ambulance te bellen. Ik hoor manlief zeggen, dat ik naar het UZ moet worden gebracht. Het gesprek duurt lang, ik kerm het ondertussen uit. Hem hoor ik geagiteerd in conflict gaan: “Dit gaat hier over het leven van mijn vrouw!”. De centrale vertelt ons dat ze weigeren om ons naar het UZ te brengen en dat we maar zelf naar Zottegem moeten rijden, einde gesprek. We snellen ons de auto in, voor zover stappen nog mogelijk is. Manlief helpt me strompelen van de trap en trekt een broek bij mij aan. Achteraf ontdek ik dat ik deze achterstevoren aanhad, maar kom, hij doet het toch maar. We rijden veel te snel naar het ziekenhuis, terwijl mijn broer zich midden in de nacht naar ons huis snelt om bij de helden te kunnen zijn. Hij was gelukkig in de buurt. Geen van ons allen is zich nog bewust van de avondklok die er op dat moment geldt. Stel je voor, dat we nog werden tegengehouden.

Een zeer zeldzaam beeld

Eens daar aangekomen, staan ze verbouwereerd door ons verhaal van de 112. Ze besluiten meteen klacht in te dienen nadat ze mij voorzien van de nodige pijnstilling. Ik krijg nog een vlug onderzoek door de gynaecoloog. Zij bevestigt, die placenta zit er echt serieus voor. Ik stel nog enkele vragen, wat dit betekent, maar ze bekent dat ze mij het antwoord schuldig moet blijven. Ze heeft dit ooit in haar studies in een boek gezien, maar nooit in werkelijkheid.

Angst en totale onmacht

Even later rollen ze mij de ambulance in en wordt manlief gevraagd of hij nog iets tegen mij wil zeggen. Ik zie de angst en onmacht in zijn ogen. We weten allebei wat dit betekent, al geven we er elk onze perceptie aan. Hij heeft angst om mij te verliezen, dat dit zijn laatste beeld van mij als zijn wakkere echtgenoot zal zijn. Ik weet dat ik straks op de operatietafel lig en mama wordt van een overleden mini-held. Op de één of andere bizarre manier, wellicht onder invloed van de zware medicatie, leek ik mij erbij neer te leggen. Een gevoel dat ik nu niet meer kan en wil aanvaarden.

Maar uit wat volgt de komende uren, blijkt dat we het beiden niet bij het rechte eind hebben…

Lees HIER het vervolg.

LAETITIA

Insta: momhistoire