Laetitia schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst het vorige deel.
Deel 1: Ik heb heftige bloedingen en pijn tijdens mijn zwangerschap, wat kon dit toch zijn?
Deel 2: Ik had een gevaarlijke vorm van placenta accreta
Ontzettend veel pijn
Ik ben nu 18 weken zwanger. Ik heb pijn, fysieke pijn, mentale pijn, maar sowieso pijn, heel veel pijn. Intussen ben ik twee weken verder nadat ik de verschrikkelijke diagnose van placenta accreta gekregen. Een kleine week later begonnen de onderzoeken. Een MRI en cystoscopie stonden op de planning. Alweer moesten we richting UZ Gent.
Het eerste onderzoek
Ik ben intussen niet meer in staat om mezelf te verplaatsen, dus ben genoodzaakt om alweer een beroep te doen op mijn vertrouwde taxi. Van de MRI krijg ik niet onmiddellijk resultaat, over de cystoscopie zouden ze mij wel onmiddellijk iets kunnen zeggen. Zenuwachtig ga ik mee met de erg attente verpleegkundige. Ze probeert me op mijn gemak te stellen en legt uit hoe het onderzoek zal gebeuren. Toch maar vreemd zo’n camera die tegen de stroming in je lichaam binnengaat. Maar dit gevoel is eigenlijk niets in vergelijking met de pijn die ik al mocht lijden.
Iets geruststelling
Mijn blaas ziet er betrekkelijk netjes uit. Lichte schemeringen konden wel gezien worden, maar niets dat erop zou wijzen dat die placenta al in een te ver stadium zou zitten en mijn blaas binnendringt. Iets wat me gerust stelt. Want het beeld dat de artsen zagen, was op de echo al wel heel extreem voor een termijn van 17 weken. Vrij kalm kom ik terug buiten en besluit ik maar meteen een toiletbezoekje te doen. Eigenaardig weetje: het meest onnatuurlijk, maar fijne gevoel dat ik daar down-under mocht beleven tot nu toe. De vloeistof die in mijn blaas werd gebracht, moest er natuurlijk uitkomen. Ik durf te wedden dat nog niet veel onder jullie al een steenkoud plasje hebben mogen ervaren. Verfrissend, dat wel…
De MRI
Ik begeef me naar het volgende onderzoek. De MRI, in de duistere ondergrondse gangen van het ziekenhuis bevindt zich alle apparatuur voor deze onderzoeken. Ik was er gerust op. Maar als ik eenmaal ik op de tafel lig, schrik ik toch even van de ietwat zware plaat die ze op mijn buik legden. Om vervolgens dan in een tunnel te worden geschoven. Toch een iets benauwder gevoel dan ik verwacht had. Het duurde en bleef duren. Het apparaat maakte een enorm lawaai, dat herinner ik me nog uit mijn eigen kindertijd en van een tijdje geleden toen de grote held ook dergelijk onderzoek mocht doen. Uiteraard bekeken ze toen zijn baarmoeder niet. Om het allemaal wat rustiger te mogen ervaren krijg je een koptelefoon met wat muziek op. “Zoutelande” weerklonk door mijn gehoorgangen. Nu ja, blij dat je hier bent, zo blij was ik er niet mee. Maar ik bracht mezelf tot rust, ik ben blij dat JIJ hier bent, ons hoger doel, waarvoor we dit allemaal doen. “Hou uw adem in mevrouw”, volgens mij vergaten ze toch echt wel af en toe te zeggen wanneer ik terug mocht doorademen. Maar ik relativeer en denk terug aan de helse pijnen van de afgelopen weken. Eens verlost van dit onderzoek, kon ik alleen maar wachten. De dokter zou me contacten.
Ik kreeg het advies te stoppen met werken
Een aantal dagen daarna had ik een consultatie bij mijn vertrouwde gynaecoloog in Zottegem. Hij bekeek de beelden, maar gaf toe hier niet in thuis te zijn. Op het eerste gezicht leek alles wel oké. Ik had de laatste dagen wel meer en meer last van mijn rug en bekken. Hij zag het aan de manier waarop ik de stoel afkwam. Ik had al zoveel te verwerken gekregen, wat was een diagnose van bekkeninstabiliteit dan nog? De gynaecoloog gaf aan dat ik er toch over na moest denken niet meer terug te gaan naar mijn werk tot na de bevalling. Ik ging naar huis en besloot te genieten van de zon, die eindelijk van de partij was. Zalig voelde het, mijn pijn was ook vrij goed onder controle. Ik legde me neer bij het lot dat me wat brute pech had meegegeven, maar leer te genieten van de kleine dingen. Met de avondzon op mijn snoet, geniet ik van mijn helden.
Een zeer slechte uitslag
Diezelfde avond, vooravond, gaat mijn telefoon en blijkt het de arts van het UZ te zijn. Ze vroeg me hoe ik me voelde en ik deed mijn verhaal van de dag. Ik gaf ook aan dat ik rust had gevonden en helemaal oké was om dit avontuur aan te gaan. Ze wilde met mij nog de resultaten bespreken en begon over de cystoscopie. Ik dacht te weten wat er kwam. Dan de MRI, ik dacht te weten wat er kwam. Maar niets is minder waar. Als een koude douche, een hamer op mijn slaap, een ruk uit mijn borstkas, eender wat, ik kan het niet omschrijven. Hoezeer ik de metaforen anders graag opzoek. De MRI was niet goed. Niet goed. Niet goed…
Een vreselijk bericht
De woorden zinderen na. De placenta is niet aangehecht of vergroeid. Nee, de placenta zit er helemaal door… Een beeld dat zeer alarmerend is voor deze termijn. En dan moest het slechtste nieuws nog komen. Woorden die voor altijd zullen nazinderen. “Wij moeten nu voorleggen aan de key opinion leaders in deze pathologie of het überhaupt veilig is de zwangerschap verder te laten verlopen, dan wel zo snel mogelijk af te breken”. Af te breken, af te breken, af te breken…
Lees HIER het vervolg.
LAETITIA
Insta: momhistoire
