Ik had een gevaarlijke vorm van placenta accreta

Latitia schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst het vorige deel.

Deel 1: Ik heb heftige bloedingen en pijn tijdens mijn zwangerschap, wat kon dit toch zijn?

Ik word doorgestuurd naar een academisch ziekenhuis

Hoe graag ik ook nog wat had geslapen, ik stond op als een ander mens. Quasi pijnvrij. Dat op zich geeft me de opluchting die ik nodig heb. Na een uitgebreid onderzoek, besluit de gynaecoloog mij te ontslaan uit de materniteit en richting het universitaire ziekenhuis van Gent te sturen. Hij vermoedt een hemangioom dat aan mijn placenta vast zit. Niets extreem zorgwekkend. Wellicht wat extra controle, zodat de baby geen bloedarmoede krijgt. Sowieso geen natuurlijke bevalling, maar ook dat was niets nieuws voor ons. En die pijnscheuten, kunnen helaas nog de kop opsteken. Een opname is het enige wat we dan telkens kunnen doen. 

Paniek komt naar boven

Na mijn ontbijt en een kletspraatje met een van de verpleegsters, is daar mijn vertrouwde taxi. Ik neem thuis een heerlijke douche en dan is manlief er om te vertrekken richting Gent. We zijn iets te vroeg en eten een broodje in de zon. Na een dik uur extra wachten op de verloskunde, neemt de arts ons mee. Een ellenlang onderzoek volgt samen met een collega. Ze spreken een taal die ik maar half begrijp, maar geloof me, ik wou dat ik ze niet begreep. Ik voel de paniek boven komen. Wanneer ik van de tafel mag en terug mijn kleren aantrek, doe ik een schietgebedje. Wat hierna volgt, is een zwarte vlek in mijn geheugen. Ik die zo goed ben in alles onthouden…

Een stevig vast gehechte placenta

Placenta accreta; een verzamelnaam voor alle aandoeningen waarbij de placenta niet doet wat die hoort te doen. Dit kan gaan van zich vasthechten aan de baarmoederwand, erin vergroeien tot erdoor groeien. We zijn nog net niet aan de helft. Mijn placenta is nu al stevig vastgehecht, misschien vergroeid, moeilijk te zien, maar de wand is erg dun geworden. En we hebben nog zo’n weg te gaan. Dit is geen gunstig beeld. Los van dat blijft baby drie op schema en is zich goed aan het vermaken daar. De baby ligt erg hoog bovenin de badkuip. Want dat is de bijnaam die de artsen aan mijn placenta geven. Meestal is het te vroeg om van een voorliggende placenta te spreken, maar hier zien ze dat die geen kant meer uit kan en daar zal blijven. Als een badkuip die over mijn baarmoedermond hangt. Gelukkig wel groot en de navelstreng hecht zich volledig aan de andere kant waar alles in orde is. Hopelijk nog lang genoeg om jou, ons kleine ukje, zo goed mogelijk te voeden. 

Vele onderzoeken

Aan de andere kant waar al twee littekens zaten van de vorige sectio’s, lijkt mijn blaas ook te leiden onder die gruwelijke placenta. Zo noem ik hem, want mijn vriend is hij plots niet meer. Ook al is hij ook de enige die blijft zorgen voor de groei van onze baby. En wat nu? We krijgen vele onderzoeken de komende weken. Voor de baby is het van belang dat alles zo lang mogelijk standhoudt, maar mijn eigen lijf is meer gebaat bij een kort verblijf. We zullen een compromis moeten zoeken.

Een hoog risico bevalling

Mijn verblijf op de materniteit van het perifere ziekenhuis kan ik letterlijk op mijn buik schrijven. De geboorte moet plaatsvinden in een universitair ziekenhuis, van mijn buik zal nog weinig overblijven. Daar zijn machines die mij kunnen redden als dat nodig blijkt. Ik neem vanaf nu extra ijzer binnen. De bevalling wordt een hoog risico. Ik kan erg veel bloed verliezen. De artsen moeten alles onmiddellijk dicht krijgen of ik bloed letterlijk leeg, dood. Doordat alles zo met elkaar verkleefd, vergroeid is, stelt men voor om meteen heel mijn vrouwelijk hebben en houden mee te nemen. Om het risico van al dat bloedverlies echt wel zo minimaal mogelijk te houden. En intussen volgen hoe het evolueert. Hopen dat mijn blaas het houdt of dat wordt nog een extraatje om te leven met een blaassonde. Mijn grootste angst is om manlief helemaal alleen achter te laten met mijn drie helden. Dit zwaard voelde ik niet boven mijn hoofd hangen…

Bang, heel bang

Ik ben bang. Voor mezelf, om dood te gaan, mijn kinderen niet te zien opgroeien, hoe moet het dan met hen verder? Maar ook voor de gevolgen voor de baby. We spreken hier wellicht niet over één maandje eerder. Wat zijn die risico’s? Mentale achterstand, motorische achterstand, gedragsproblemen. Je leest zoveel. Dus daarom besloot ik te schrijven. Wellicht veiliger dan al dat gelees. Want ergens brandt dat kleine lampje, een kaarsje van mijn engelbewaarder. Misschien hebben we geluk dat het bij dit blijft. Dat de baby vroeg komt maar er op termijn net als de andere twee helden uitkomt. En dat ikzelf enkel een omschakeling zal moeten maken dat een stuk van mijn vrouwelijkheid er niet langer is. Maar nu, nog te veel tranen, te veel shock. Kwaad op mezelf. Waarom kan mijn lijf dit niet “normaal” afmaken? Ons gezin van vijf.

Boos op mijzelf

Boos, ook omwille van mijn absurde kijk in het begin. Toen 36 weken werd overwogen omwille van dat “hemangioom”, ik dacht ook eens een baby van normaal kaliber te kunnen hebben. Geloof me, ik smacht nu naar die baby van vier kilogram. En ik die dacht dat die vier maanden misselijkheid het ergste waren… Om 5.00 uur word ik wakker om mijn pijnstilling te nemen en hoop ik ergens dat ik droom.

WORDT VERVOLGD

LAETITIA

Insta: momhistoire