Claudia schrijft een reeks over haar zwangerschappen. Lees eerst deel 1:
Deel 1: De gynaecoloog zei: “Abortus kan nog steeds”
Deel 2: Bij de pretecho zag de echoscopiste niet vier maar zes beentjes
Fikse oorontsteking
Met 16 weken zwangerschap werd ik ziek. Ik kreeg last van mijn linker oor. De pijn werd na twee dagen al ondraaglijk ondanks de paracetamols. Ik lag op de bank ’s nachts en ik wist niet hoe ik moest liggen, zitten etcetera. Wij naar de huisartsenpost en het was toch een fikse oorontsteking. Ik kreeg voor de pijn oordruppels mee om het te verdoven. De druppels hielpen voor geen meter en de pijn werd steeds erger.
Mijn gehoor was ineens weg
Ik ging liggen op de bank en wilde opstaan om iets te pakken uit de koelkast. De hele kamer draaide in het rond. Ik werd erg misselijk en moest spugen Mijn oor en het gebied eromheen voelde doof aan, en mijn gehoor was ook weg. Hij belde de arts en die belde een ambulance. Het bleek dat ik een streptokokken A bacterie achter mijn trommelvlies had en ik was uitgedroogd. Ik moest direct een buisje maar een narcose mocht niet vanwege de zwangerschap. Het werd een plaatselijke verdoving en wat een pijn deed dit zeg. Een week later kon ik weer wat meer. Maar lopen was een drama. Alsof ik op een schip liep welke een zware storm trotseerde. Maar met behulp van een rollator mocht ik dan wel naar huis.
TTS: Tweeling Transfusie Syndroom
Met 24 weken zwangerschap vond ik mijn buik al wat strak staan. Ook leek mijn buik groot, groter als anders. Ik voelde nog twee kindjes bewegen, maar de onderste niet meer. Ze hadden inmiddels al vaste plekken, want ruimte was er niet meer. De gynaecoloog vermoedde een vroege stadium van TTS: Tweeling Transfusie Syndroom. Wij moesten naar Leiden en hadden al een koffer gepakt voor het geval dat. En ja, het was inderdaad TTS. En diezelfde dag werd ik nog geopereerd. Plaatselijk werd ik verdoofd en gingen ze naar binnen met een cameraatje en een laser. De placenta werd doormidden gelaserd. Niet letterlijk, maar de aders die over en weer gaan voor de beide jongens werden dicht gebrand. Waardoor ze ieder hun eigen placenta zouden krijgen.
Spannende afloop
De kans van slagen was groot, maar de kans dat één het niet zou redden was toch 35%. Dat was de ene jongen zonder vruchtwater. De andere jongen had twee liter te veel aan vruchtwater en dit werd meteen afgetapt. De volgende dag hadden we weer een echo. Alle drie bleken het super goed te doen. Het was geslaagd, wat een opluchting. Als we niks hadden gedaan, waren we diezelfde week bevallen met 24 weken. De kans was dan aanzienlijk groot dat we ze alle drie verloren hadden.
De keizersnede werd gepland
De weken verstreken verder. De ene week hadden we een controle in Leiden en de andere week in UMC Groningen. Op een gegeven moment zei het ziekenhuis in Leiden dat ze het wel aandurfden om de kindjes pas met 34 weken te gaan halen. Dit hadden we, na de TTS, nooit meer durven hopen. Wat een termijn voor een drieling. Het UMC Groningen vond het jammer van onze tijd om de hele tijd naar Leiden te rijden. Groningen nam het over. Dit kon ook prima. De gezondheid van de kindjes liet dit ook toe. Groningen plande uiteindelijk een keizersnede met 35+3 weken.
Elke week weer een mijlpaal
Ik was inmiddels 35 weken zwanger. Elke week was weer een mijlpaal. Voor de zekerheid had ik met mijn moeder al met 31 weken een gipsbuik gemaakt. Met 24 weken had ik deze ook al voor de zekerheid gemaakt na het slechte nieuws over TTS. We hadden een dag voor de geplande keizersnede een controleafspraak in het ziekenhuis. Ze vertelde ons dat alle bedjes vol lagen met “ziekere kindjes” dan onze kindjes.
Ik kon niet meer
Ze ging met man en macht op zoek naar een ziekenhuis in de buurt waar ze wel plek hadden. Ik stond op dat moment echt op knappen. Ik had hier zo naartoe geleefd, ik kon ook niet meer langer dragen. Ik had mijn mindset op die dag gezet en het was op. Maar als er echt geen ander ziekenhuis was dan moest ik het omzetten en het langer vol gaan houden. We gingen weer naar huis totaal niet wetende waar we aan toe waren.
Toch een plekje
Even voor 17.00 uur belde ze mij nog op. “Ik heb een ziekenhuis gevonden. In Emmen”. Wij de volgende dag in de vroegte naar Emmen. Voor vertrek nog snel een laatste foto gemaakt van mijn buik, zoals ik elke week deed. Na een uitgebreid gesprek en alle controles reden ze mij rond een uur of 13.00 richting de OK. Ik kreeg een check voor de laatste dingen en om 14.00 uur was het zover. Ik vond het zo enorm spannend, vooral omdat de keizersnede van onze oudste dochter een traumatische ervaring voor mij was geweest. Maar deze was een feestje. Iedereen was zo blij en enthousiast vanwege de drielingzwangerschap. Later hoorde ik ook dat dit de eerste drieling was die in hun ziekenhuis geboren werd.
Het was een feestje
De hele OK stond vol. Er waren drie teams, voor elk kindje één team. Ik lag scheef op de operatie tafel, meer op mijn zij. Ik mocht niet op mijn rug liggen. Mijn buik was zo enorm en zwaar, dat de kans groot was dat het gewicht mijn aorta dicht zou drukken. Dus helemaal ingesnoerd lag ik daar. De uitvoerende gynaecoloog was vol grapjes en het was eerlijkwaar echt een feestje!
Op 19-09-2019 werden onze kinderen dan eindelijk geboren.
Om 14.45 Tom Jetsko
Om 14.46 Nora Sietske
Om 14.47 Sam Berend.
Tom had een mindere start
Tom is gelijk mee met de arts gegaan. Ik had iets meegekregen dat hij het wat moeilijker had qua start, dus hij ging op de neonatologie gelijk aan het zuurstof. Nora en Sam kreeg ik na de controles gelijk bij mij. Wauw, dat gevoel. Super! En wat waren ze mooi en klein. Ik was onze oudste gewend met haar 3555 gram bij de geboorte. Nora en Sam waren dat met z’n tweetjes. Uiteindelijk gingen ook Nora en Sam naar de neonatologie. Ik werd gehecht en moest nog even op de recovery liggen. Na een tijdje werd ik naar de kinderen gebracht en kwamen onze ouders met onze dochter langs.
Huid op huid contact en genieten
Tom, ja theoretisch was het mijn zoon. Maar in de praktijk was het gewoon een kindje in een warmte wiegje. De volgende dag, toen ik klaar was met , kolven en ontbijten wilde ik graag naar mijn kinderen toe. De verpleging rolde mij daarheen en ik mocht gelijk met iemand buidelen. De vraag van de verpleging was dan ook met wie. De keuze was natuurlijk reuze met drie baby’s. Ik zei zonder twijfel Tom. Nora en Sam had ik na de bevalling op mijn borst gekregen. Tom nog niet. Gelijk huid op huid contact en de chemie was er. Ja dit is mijn zoon. Wat is het toch ongelooflijk belangrijk dat eerste contact, huid op huid en genieten.
CLAUDIA
