Noah (5 jaar) kan vanaf zijn geboorte al niet poepen. Eerst weten we het aan een koemelkeiwitallergie, maar toen hij daar na 1 jaar overheen groeide bleef het “probleem’” Eerst bel je in je kraamperiode de huisarts en krijg je als advies doe maar wat olijfolie in de fles, daar poept hij wel van of zelfs verse jus d’orange.
Naar de kinderarts
Al snel gingen we op advies van de huisarts met hem naar de kinderarts. Die schreef forlax junior voor. Dat kreeg hij voor het eerst toen hij nog maar een paar maanden was. Een zakje was niet voldoende, twee zakjes ook niet… drie niet.. zelfs vier zakjes was niet voldoende. Dan toch maar een magnesiumhydroxide kauwtablet erbij. Hmm, nee dat werkt ook niet. Nouja probeer maar eens wat lactulose dan; 3.5 ml, 7.5 ml, 10 ml, 15 ml.. op het laatst dronk hij 75cm lactulose per dag en nóg poepte hij niet uit zichzelf. Hij had enorme buikpijn aanvallen waarbij hij kruipend als een slak de kamer door bewoog. Onze kinderarts was dan ook van de generatie ‘depressieve kinderen poepen niet, dus wat was er eerder de kip of het ei. Mijn kind was überhaupt niet depressief. Geef nog maar wat meer laxeermiddelen, hij zal vanzelf poepen.
De dienstdoende kinderarts schrok
Toen ik op een dag (Noah was inmiddels 3 jaar oud) de dienstdoende kinderarts sprak omdat die van ons met vakantie was, en zij schrok van de hoeveelheid laxeermiddelen, wist ik genoeg. Nu accepteer ik geen nee meer, en geen andere smoesjes. Mijn kind heeft échte hulp nodig. Op dat moment kreeg hij 4 zakjes forlax junior en 15ml lactulose plus twee kauwtabletten magnesiumhydroxide. Dat. Deed. Niks.
Hij poepte maar eens per drie à vier weken
Hij poepte maar een keer per drie à vier weken. En als er dan wat uit kwam was het zo groot als een grapefruit. Waarom geloofde niemand mij? Geen arts heeft dit ooit écht serieus genomen. Totdat ik op het laatst zo hard met mijn vuist op tafel heb geslagen, dat de arts gepikeerd raakte. Hij wilde ons niet doorsturen, maar eerst zelf eens een onderzoekje doen. Nee dat hoor je goed, er was zelfs nog nooit bloed geprikt of een foto gemaakt.
Eerst een opname?
Maar eerst wilde hij Noah opnemen. Zo’n twee weken. Wij mochten wel op bezoek komen, maar niet blijven slapen. ‘”Eerst maar eens zien of hij hier dan ook niet poept”, waren zijn woorden. “Dat dacht ik niet”, zei ik. “Dit duur al té lang. En ik laat mijn kind absoluut niet alleen achter. Als u niet doorverwijst zoek ik een arts die dat wel gaat doen. Die opname gaan we sowieso niet doen! Hij krijgt al genoeg te voorduren”. Hij was toen nog maar 3.5 jaar… Met veel tegenzin schreef hij een verwijzing naar het UMCG, maar de verwijzing kwam er wèl. En dat was het begin van een hele lange ontmoedigende strijd..
Opzoek naar antwoorden
We hadden de verwijzing op zak en zaten netjes te wachten op een afspraak bij de kinderchirurg. Je zit op dat moment volledig tussen wal en schip. De kinderarts wilde niet meer behandelen, hij werd zelfs nóg afwachtender. Nu ik dit allemaal opschrijf snap ik überhaupt niet waarom wij nooit een andere kinderarts hebben gezocht… Elk gesprek voelde ik mij zo klein, en alles werd weggelachen. Ik was de overbezorgde moeder, die enorm overdreef. Hij voelde immers toch nooit poep in zijn buik. Toen eindelijk de afspraak op de mat viel, hoopte ik dat het ellendige wachten over zou zijn.
De afspraak bij de kinderchirurg
Hier werden we gelukkig voor het eerst wél serieus genomen. Er werden een aantal tests ingeplant en na een fijne intake reden Noah en ik vol hoop weer naar huis. Een rit van ruim één uur waarin ik verdoofd achter het stuur zat. Ze gaan een drukmeting doen. Een vervelend onderzoekje waarin ze anaal een meetinstrument inbrengen. Daarop zit een ballonnetje wat zich opblaast. Door die meting te doen kunnen ze een goede indruk krijgen wat het laatste deel van zijn dikke darm doet. En zo testen ze ook op de ziekte van Hirchsprung. Binnen twee weken krijgen we een oproep.
De onderzoeken
Zoals ze al zeiden was het onderzoek vervelend. Maar Noah onderging het fantastisch. Het duurde wel lang, zo’n 15 minuten. Maar hij bleef goed stil liggen en we konden hem goed afleiden. Na het onderzoek kreeg hij een dapperheidsdiploma en een prachtige ballon. Samen kochten we nog een donut en een kleinigheidje in het winkeltje. In de auto viel hij snel in slaap, het was ook wel een spannende dag geweest. Na een paar weken krijgen we pas de uitslag. Ze moeten eerst allerlei berekeningen doen. Ik probeer het maar wat van mij af te zetten. Tot dat het dan eindelijk zover is.
Eindelijk kregen we de uitslag, maar het was niet wat ik had verwacht…
Lees HIER het vervolg.
KIM
Instagram: @de.blije.mama
pffd