Michelle schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst deel 1:
Van onze wens naar nachtmerrie
Ons geluk spatte in één klap uit elkaar
Het moment dat we het familie en naasten moesten vertellen dat onze zoon stil geboren zou worden. Makkelijk was het niet… In het ziekenhuis besprak ik met mijn man en moeder hoe moeilijk ik het zou vinden om het mijn zus te vertellen. Zij zou haast een tweede moeder voor onze zoon zijn. Mijn oudste broer die geestelijk al niet goed in zijn vel zit en daar hulp voor heeft. En dan mijn tweelingbroertje die een zware periode achter de rug heeft. Als gezin keken we zo ontzettend uit naar de komst van Mickey. Zo ook mijn schoonfamilie. Mijn schoonvader was van de trap gevallen. Hij was geopereerd omdat hij kanker bleek te hebben en was in afwachting of alles was weggehaald en hij schoon zou zijn. We zouden extra vreugde krijgen. Een wondertje om van te genieten. Maar in plaats daarvan spatte het geluk in één klap uit elkaar. En het moment was aangebroken om het iedereen te vertellen.
We hoopten allemaal dat het een nachtmerrie was
Mijn moeder, schoonouders en oma wisten het kort nadat wij het te horen hadden gekregen. Mijn moeder doordat ik haar had gebeld dat ze moest komen. En mijn schoonouders en oma via mijn man. Mijn zus appte al een paar keer die dag hoe het gegaan was in het ziekenhuis, maar ze had school en een belangrijke toets. Op aanraden van mijn moeder reageerde ik kort, maar eigenlijk zonder antwoord of het goed of slecht was. Toen we na een zware en lange dag in de auto stapten belden we mijn schoonzus. Zij kwam direct naar mijn schoonouders om ons te zien. Mijn moeder was zo moedig om het mijn vader, zus, zwager, nichtje, broers en schoonzus te vertellen. Er was veel verdriet, schreeuwen, huilen, ongeloof. Allemaal hoopten we dat het een nachtmerrie zou zijn waar we uit wakker zouden worden.
Een rollercoaster
Bij mijn schoonouders thuis hebben we alles besproken wat we tot dan toe wisten. Met zijn allen hebben we gehuild en zijn we samen geweest. Na het eten hebben we bij thuiskomst nog een aantal dierbaren op bezoek gehad. Toen ze naar huis waren heb ik nog een nicht gebeld. Al was het laat op de avond, ik wilde dat ze het toch zo gauw mogelijk zou weten ondanks dat het bijna bedtijd was. De dag verliep als een heftige rollercoaster. Alle mensen die we het wilden vertellen vóór de bevalling, hadden we het nu verteld, hadden we gezien of gesproken. De mensen die we die dag niet hadden gesproken en wat verder van ons af stonden, wilden we het pas na de bevalling vertellen. Zodat we dit heftige nieuws met onszelf en de mensen dichtbij ons konden verwerken. We wisten in ieder geval dat we 19 mei ingeleid zouden worden. De dag dat we er achter kwamen was 17 mei, dus na deze heftige dag nog één dag thuis.
De dag voor de inleiding
18 mei, de dag dat we nog even thuis hadden voor de bevalling ingeleid zou worden en de rollercoaster nog harder zou gaan. We hadden besloten onze overlijdensverzekeringen te bellen, we gingen een mooi kistje uitzoeken voor onze zoon, liedjes luisteren die wij op de crematie wilden horen en kleuren combinaties uitzoeken voor het rouwboeket. Niet alleen stond deze dag in het teken van regelen, maar ook weer de nabijheid van familie.
Ik wilde perse een keizersnede
Na het onwijs heftige nieuws dat het hartje van onze zoon niet meer klopte, moesten we de bevalling bespreken. Het eerste wat ik zei was: “Doe maar een keizersnee”. Toen vertelde de gynaecoloog dat ik een natuurlijke bevalling zou krijgen. Ik kon mijn eigen gezicht niet zien, maar volgens mij werden mijn ogen zo groot dat ze er haast uit zouden vallen. Enkele seconden nadat ze had uitgesproken dat het een natuurlijke bevalling zou worden, vroeg ik waarom het geen keizersnee kon worden. Ze gaf aan dat een natuurlijke bevalling beter is voor mijn eigen herstel. En een keizersnee zou altijd betekenen dat ik medisch moest bevallen. Ik gaf aan dat ik al medisch ben vanwege mijn maagverkleining. Ze zei dat ze mij begreep maar lichamelijk gezien was een natuurlijke bevalling toch echt beter. Ik keek mijn man aan en daarna mijn moeder en dacht: “Dit moeten we dan maar doen”.
De eerste stap was een tablet
De gynaecoloog vroeg of ik een idee had wanneer ik ingeleid zou willen worden. “Uhhh, nu graag!”. Ze gaf aan dat ze mij eerst een tablet zou geven die ongeveer 36 uur moest inwerken, om vervolgens de inleiding in gang te zetten. Ik benoemde dat ik dat pilletje dan nu graag zou willen en dat ik woensdag ingeleid wilde worden. Ze moest even overleggen of er plek was. Even later kwam ze terug. Ik kreeg het pilletje en mocht mij woensdag 19 mei melden voor de inleiding. De gynaecoloog gaf aan dat wanneer we mijn moeder bij de bevalling wilden hebben dit – ondanks de coronamaatregelen – toch mocht omdat dit een andere situatie was.
Mijn moeder wilde erbij zijn
Eigenlijk wilden mijn man en ik de bevalling samen doen, zonder iemand erbij. Maar nu was alles anders. We hadden besproken om nu wel mijn moeder te vragen, mocht ze het willen en kunnen. Zowel voor mij als voor mijn man omdat het mentaal gezien een heel andere situatie was dan verwacht. Mijn moeder gaf aan dat ze ons met alle liefde en zelfs heel graag wilde helpen tijdens de bevalling.
Lees HIER het vervolg.
MICHELLE
