Michelle schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de eerdere delen.
Deel 1: Van onze wens naar nachtmerrie
Deel 2: Onze zoon gaat stil geboren worden
19 mei: de dag van de inleiding
Om 8.30 uur mochten we ons in het ziekenhuis melden voor de inleiding. Maar voordat we het intakegesprek hadden was het al 9.10 uur. Ze wisten dat ik een maagverkleining had gehad en medicatie anders opneem. Ze moesten nogmaals overleggen of ik orale medicatie kreeg of vaginaal. Uiteindelijk kwamen ze om 10.45 uur met de mededeling dat ik vaginale tabletten zou krijgen. Normaal krijg je om de vier uur 50 mg, maar ze hadden alleen tabletten van 200 mg dus moesten ze even rondbellen of ze ergens in kleinere dosering waren. Om 11.05 uur kreeg ik dan eindelijk mijn vaginale tablet van 100 mg, er waren geen kleinere tabletten op voorraad. Ze zouden om 15.00 uur kijken hoe het ervoor stond. Als het te snel zou gaan (omdat het een dubbele dosis was), zou ik om de 20.00 uur een tablet krijgen.
We zagen mentaal erg tegen de bevalling op
Toen ze weg waren zei ik tegen manlief: “Wat ik ook voel, ik voel om 15.00 uur niks. Ze gaan me hoe dan ook om 15.00 uur de volgende dosis geven. Niks om de 20.00 uur, een beetje vaart er in!”. We merkten dat we mentaal erg tegen de bevalling opzagen omdat we wisten dat onze zoon stil geboren zou worden. En we wilden geen, voor ons gevoel, extra lijdensweg die dagen zou gaan duren. Want op maandags zei de gynaecoloog dat de bevalling ongeveer 24 uur zou duren. Maar op de dag van de inleiding benoemde ze dat het wel twee à drie dagen kon duren. Daar zaten we dus niet op te wachten…
De weeën bleven nog uit
Het was 15.00 uur en ze kwamen kijken. Ik had twee centimeter ontsluiting en ze gaf aan dat ze mijn vliezen zouden gaan breken bij drie à vier centimeter. Ik kreeg mijn tweede vaginale tablet. Om 19.30 uur zouden ze komen voor het derde tablet en zouden ze weer kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ondertussen voelde ik geen weeën en had ik op zijn hoogst af en toe een keer een soort menstruatiegevoel, maar dat was niet noemenswaardig. Wanneer zouden de eerste weeën gaan komen?
Zou het toch starten?
Om 16.00 uur kwamen mijn moeder en mijn zus in het ziekenhuis en manlief ging weg om het kistje op te halen voor onze zoon. Ik benoemde dat ik nog nergens last van had en zo hoopte dat het geen twee tot drie dagen zou gaan duren. Een klein uur later begon ik ineens weeën te krijgen. Mijn moeder zei: “Ga even douchen”. Onder de douche begonnen de weeën steeds regelmatiger te worden. De pijn was nog prima te doen. Mijn zus steunde me terwijl ik aan het douchen was.
Verwarring
De verpleegkundige kwam om 19.10 uur om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Ik wilde eigenlijk de douche niet uit maar dacht: “Dan krijg ik mijn volgende vaginale tablet”. Ik had drie centimeter ontsluiting en benoemde dat ze mijn vliezen dan zouden breken. Ze gaf aan dat ik meer ontsluiting nodig had om mijn vliezen te breken. Ik werd geïrriteerd want hiervoor zeiden ze nog wat anders. Ze zouden om 21.30 uur weer komen kijken. Ik vroeg om het volgende vaginale tablet en ze zei dat ik mijn dosis voor deze dag al had gehad. Verbaasd en teleurgesteld keek ik haar aan en benoemde dat haar collega het beloofd had. Na overleg mocht ze me toch echt niks geven. Ik hoopte enorm dat de ontsluiting snel zou vorderen.
Ik hoopte zo dat ze mijn vliezen zouden breken
Inmiddels waren de weeën afgezwakt en was ik onder de douche uit. Iets na 21.00 uur begonnen de weeën weer en ging ik weer onder de douche met een skippybal. Het was 21.30 uur toen ze kwam kijken en nu had ik 3,5 cm ontsluiting. Ze wilde mijn vliezen alsnog nog niet breken en gaf aan dat er om 23.30 uur een collega zou komen. Als ik dan vooruitgang geboekt zou hebben, zouden de vliezen gebroken zou worden. De weeën kwamen inmiddels weer vaker en korter op elkaar en ik zei tegen mezelf: “Nog twee uurtjes en dan gaan ze de vliezen breken”. Mijn moeder was nog in het ziekenhuis en zei dat als er om 23.30 uur vooruitgang zou zijn, ze in het ziekenhuis zou blijven. Anders zou ze naar huis gaan en de volgende morgen weer komen als ik belde.
Ik moest slapen om op kracht te komen
23.30 uur: Yes, yes, yes, ik had vooruitgang geboekt! Ik moest de spullen die ik bij me wilde houden pakken en we gingen naar de verloskamer. Zouden ze dan eindelijk mijn vliezen breken? Maar niks daar van was waar. Ze gaven mij een ruggenprik bij terugkomst en wilden nog steeds niet de vliezen breken. Ik moest eerst even slapen zodat ik op krachten kon komen. Ik ben maar gaan slapen en om 0.00 uur kreeg ik een infuus om mijn weeën op te wekken. Elk half uur werd die een stand omhoog gezet. Het was 09.30 uur en toen werden de vliezen eindelijk gebroken. Binnen een korte tijd kreeg ik een storm van weeën die heel anders voelden dan mijn eigen weeën. De ontsluiting vorderde en om +/- 11.30 uur benoemde ik dat ik even moest poepen. Maar het bleek dat ik 10 cm ontsluiting had!
Het hoofdje stond al
Ik mocht één keer persen en toen hebben ze de stand van mijn ruggenprik hoger gezet. Zodat de weeën onze zoon wat naar beneden door het geboorte kanaal zou helpen. Dit omdat hij stil geboren zou worden en daardoor niet mee zou helpen met de bevalling. Toen de ruggenprik omhoog was gezet voelde ik de weeën niet meer. Ik heb nog lunch gegeten en daarna ben ik zelfs in slaap gevallen. Ik werd rond 14.00 uur wakker en gaf aan dat ik een gigantische bal tussen mijn benen had. Het hoofdje van onze zoon was gewoon al zichtbaar en ik mocht gaan persen. Om 14.31 is Mickey Ketting geboren. Wat werden wij overladen van trots, en liefde. We wilden hem beschermen voor alles en iedereen.
Een mooi afscheid
Eenmaal thuis met Mickey voor een paar dagen tot de crematie, kwamen familie en vrienden ons bezoeken om Mickey te bewonderen. We hebben foto’s gemaakt en afscheid genomen. En wat was de crematie toch een mooie dienst. Wij hadden prachtige muziek uitgekozen, er werden mooie gedichten en teksten voorgedragen. Een dag vol liefde, verdriet en steun.
Lees HIER het vervolg.
MICHELLE
