Marit schrijft een reeks. Het is handig als je de vorige delen hebt gelezen:
Als ik terug kijk op de afgelopen vier jaar. Is het moederschap niets, maar ook weer alles wat ik er van verwacht had. Klinkt lekker tegenstrijdig, en dat is het ook. Ik had nooit gedacht dat juist ik depressies zou krijgen. Dat het eerste jaar van het moederschap totaal anders zou lopen dan ik had verwacht. Maar toch werd ik sterker dan ik ooit was. Ik vertel je mijn verhaal.
Overlevingsmodus
In de periode van voorbereidingen voor ons huwelijk, raakte ik onverwacht zwanger van onze eerste dochter. We noemen haar ons cadeautje. De aanloop naar de geboorte was vol met hoogte- en dieptepunten. Trouwen verhuizen, overlijdens in onze familie en vriendenkring. Kortom een periode van uitersten. Ergens in die periode ben ik op overlevingsmodus gegaan. Ik was met iedereen bezig, behalve met mijn eigen gevoelens.
Ik kreeg steeds meer lichamelijke klachten
In de laatste weken voor de bevalling had ik last van hyperventilatie en paniekaanvallen. Ik voelde in elke vezel van mijn lijf dat het niet goed met me ging. Onwetend als ik was, dacht ik dat de oorzaak lichamelijk was. Ik klopte aan bij de verloskundige maar mijn vage klachten gaven geen duidelijke oorzaak. Ik sliep heel slecht en had steeds meer paniekaanvallen. Uiteindelijk werd de bevalling ingeleid omdat ik steeds vermoeider raakte.
Geen roze wolk
Op 5 oktober 2019 beviel ik van onze prachtige dochter Elisa. Maar de verliefdheid waar ik op gehoopt had was er niet. De roze wolk waar iedereen over vertelde, had ik niet. De weken na de geboorte voelde ik me steeds slechter. Door het chronisch hyperventileren had ik continu een benauwd gevoel, en al mijn spieren verkrampten waardoor ik ook pijn had. Ik was somber, paniekerig en wilde alleen maar weg, weg rennen van alles. De kraamweek bracht ik voor een groot gedeelte door in het ziekenhuis omdat ik thuis niet sliep. Ik kreeg een slaapkuur waarna het iets beter leek te gaan. Maar thuis kon ik nog steeds niet zonder de rustgevende, en slaap medicatie. Ik durfde niet meer alleen te zijn, somberheid en paniek namen me helemaal over.
Ik wilde mijn leven opgeven
Vijf à zes weken na de bevalling belandde ik op het dieptepunt. Ik wilde niet meer. Het leven, ik wilde dat het stopte. Alles in mij schreeuwde dat iedereen beter af was zonder mij. Ik deelde deze gedachten met mijn zusje en zij belde voor mij de huisarts. Deze kwam aan huis en zei: “Esther je hebt een postpartum depressie”. De periode die daarop volgde heb ik keihard geknokt om weer voor mezelf en mijn gezin te kunnen zorgen. Ik kreeg antidepressiva en therapie. Ik heb heel wat gehuild. Maar langzaam krabbelde ik op. De eerste maanden was mijn wereldje erg klein, ik was veel thuis en maakte heel veel legpuzzels om mijn gedachten te verzetten. Gelukkig kregen we super veel hulp vanuit onze familie, vrienden en kennissen kring. Zelfs vanuit onverwachte hoeken, en daar ben ik nog altijd zo dankbaar voor.
Opnieuw een depressie
Na een jaar kon ik zeggen dat ik weer goed was opgeknapt, al werd ik nooit meer echt de oude. Maar ik voelde me moeder. Ik was dol op mijn kleintje. Waarvan ik zoveel was gaan houden, en door de therapie ook was in gaan zien dat ik altijd al van haar hield. Wat was ik blij dat ik alles weer op de rit had. Ik kon echt weer genieten. Totdat het na een half jaar weer mis ging. Ik kreeg weer een depressie. Gelukkig vergeleken bij mijn eerdere ervaring minder zwaar. Maar desondanks toch een klap in mijn gezicht. Wederom ging ik een therapie traject in. En met goed resultaat. Ik kreeg fijne handvaten, waardoor ik mijn gedachten beter leerde begrijpen.
Begeleiding bij een tweede zwangerschap
Toen ontstond de wens voor een tweede kindje. Ondanks alle ervaringen wilden we dolgraag weer ouders worden. Toen ik eenmaal zwanger was, melde ik me aan bij de POP Poli van het Erasmus MC. Ik kreeg super fijne begeleiding. We stelden een plan op ter preventie van depressie. En ik werkte zelf mijn geboorteplan uit. Ik voelde me sterk, krachtig en liet mijn stem horen. De zwangerschap verliep goed, ik had wel heel veel last van bekkengordelpijn waardoor ik een periode heel slecht kon lopen, maar mentaal voelde ik me sterk. Soms was ik bang, maar vertrouwen overheerste. Ik was goed voorbereid en hé, na Elisa was het immers ook goed gekomen.
Onze tweede dochter
Toen op 9 juni 2022 beviel ik spontaan van onze tweede dochter Jessie. En weer was ik niet meteen verliefd. Maar ik wist dat de liefde er zat. En dat het goed zou komen. Nu is Jessie vijf maanden en ik kan je zeggen. Het kwam goed. Ik houd zielsveel van allebei mijn meiden.
Ik heb mijn weg gevonden
Hoe gaat het nu? Het gaat goed. Ik slik nog altijd antidepressiva. Therapie hoort inmiddels wel bij het verleden. Maar de depressieve stemmingsstoornis en gevoeligheid blijft. Toch ben ik tevreden. Ik heb misschien soms een andere kijk op de wereld. En ben niet de vrolijkste en meest positieve bloem in de tuin. Maar ik ben een goede moeder en een krachtige vrouw. Ik heb geleerd dat je maar heel weinig nodig hebt om echt gelukkig te zijn. Ook weet ik beter wat ik wil, en vooral hoe ik mijn grenzen aan moet geven. Een goede balans tussen zorgen voor een ander, en tijd nemen voor jezelf. En dat zijn de dingen die ik mijn kinderen wil meegeven. Door mijn ervaring voel ik me sterker dan ooit. Ik praat, ik deel, ik schrijf voor hen die zoeken naar herkenning en erkenning. Ik hoop dat als ook jij kampt met psychische klachten, je aan de bel trekt. Je bent echt niet alleen!
ESTHER @op.zoek.naar.de.roze.wolk
