Lisette schrijft een reeks. Lees hieronder de eerdere delen.
Hoe een prachtig weekend omsloeg in de grootste nachtmerrie van elke ouder….
Hoe kan ik ooit hiermee verder leven?
De week van Nio zijn overlijden werden wij enorm geleefd. Wat ook goed was, want wij waren zo in shock. Ik zat uren voor mij uit te staren om te proberen te beseffen wat er nou precies was gebeurd. Wij wilden Nio zo lang mogelijk bij ons houden en hadden daarom de keuze gemaakt om hem hier thuis op te baren in een klein rieten mandje. De naaste familie en vrienden boden wij de mogelijkheid om afscheid van Nio te nemen. De opkomst was overweldigend en hartverwarmend. Het was een hele onderneming, want tegelijkertijd raasde Corona door het land en moesten wij ons houden aan de RIVM-maatregelen. Er werden lijsten en tijdschema’s gemaakt, iedereen werd verdeeld in tijdsblokken. Korte pauzes werden er ingelast, zodat Jethro en ik even op adem konden komen. Het hele huis werd elke keer volledige schoongemaakt en gedesinfecteerd, voordat de nieuwe groep mensen binnen mochten komen. Naast de tissues stond letterlijk de desinfecterende handgel. Gekke gewaarwording, maar eerlijk gezegd heb ik daar allemaal weinig van mee gekregen. Alles werd ons uit handen genomen door onze familie. Het enige wat wij hoefden te doen was: blijven ademhalen.
Alles werd ons uit handen genomen
Ik weet nog heel goed het bezoekje van een vriendin van mij samen met haar man. Zij waren op die dag al van plan om op kraamvisite te komen. Maar nu kwamen ze ons nieuwe wondertje niet bewonderen, maar afscheid van hem nemen. Dit voelde zo dubbel. Iedereen wilde wat voor ons doen om ons verdriet te verlichten. Ik voelde mij zo dankbaar toen ik opmerkte dat met weinig woorden uit te wisselen, iedereen op een hele natuurlijke manier in zijn rol kroop waar hij of zij goed in was. Mijn schoonzus en onze nicht namen de taak als “gastvrouw” op zich. Mijn broer sloot zich aan bij het team “begrafenis regelen”. Mijn zwager en onze neef werden ingezet voor de kleine boodschappen en klusjes. Elke dag kwam er familie aan de deur om hun zelfgemaakte eten af te geven. De koelkast puilde uit van de meest lekkere en uitgebreide gerechten. In de Javaanse cultuur wordt eten echt als liefde beschouwd. Ik sluit mij hier volledig bij aan. Ondanks dat onze eetlust was verdwenen, ging deze vorm van liefde er toch mondjesmaat in.
Wat ik opmerkte was dat de visite met knikkende knietjes en soms rood doorlopende ogen binnen kwam. Maar dat men met een opgelucht en warm gevoel de deur weer uit liep. Ze zagen hoe alles goed geregeld was en hoeveel liefde en rust er in ons huis hing. Wij waren in goede handen en dat gaf hun rust.
Het was de meest, heftige, emotionele week van ons leven. Maar ik kijk er met zoveel liefde op terug.
Lees HIER het vervolg
LISETTE
