Alwine schrijft een reeks over haar drie bevallingen.
Deel 1: Tijdens de IVF punctie prikte de gynaecoloog een bloedvat in mijn buikholte aan
Ik was spontaan zwanger geworden
Na vijf jaar en midden in de coronapandemie word ik niet ongesteld. Ik denk nog: “Dat komt vast door de COVID vaccinatie die ik recent heb gehad”. Maar het blijft knagen. Ik loop bij een drogist en in een opwelling gooi ik een zwangerschapstest in mijn mandje. Thuis kan ik het niet uit mijn hoofd zetten en doe meteen een test. En ja hoor: gelijk twee dikke strepen! Na vijf jaar niks ineens toch zwanger.
Angst voor de bevalling
Maar, gelijk overvalt mij ook een paniekerig gevoel. Want die vorige bevalling is me nou niet bepaald in de koude kleren gaan zitten. Ik krijg er echt paniekaanvallen van nu ik bedenk dat ik het nog een keer moet doorstaan. Bij de gynaecoloog kaart ik dit aan, maar ik krijg nog geen antwoord. Het liefst wil ik nu een geplande keizersnede.
Opnieuw bloedverlies
Ik krijg weer vanaf week 16 hormonen voorgeschreven om een vroeggeboorte te voorkomen. En weer heb ik bloedverlies tijdens de zwangerschap. Het blijft spannend. We plannen een geslachtsecho en horen dat we een meisje krijgen. Erg leuk. De zwangerschap loopt voorspoedig maar met 25 weken zit ik op het toilet en plenst er veel bloed in de wc. Ik raak compleet in paniek en denk dat ik ter plekke ga bevallen.
Ik moet met spoed naar het ziekenhuis
Mijn man belt het WKZ en zij sturen een ambulance waarvan ik in overleg met het WKZ gelijk stolling toegediend krijg gezien mijn voorgeschiedenis. Ik word opgevangen op een verloskamer. En alles van de eerdere vroeggeboorte komt terug. Maar ik ben vreemd genoeg ook rustig omdat ik weet dat ik op de juiste plek ben. Het bloeden is inmiddels gestopt en ik mag naar de gewone verpleegafdeling. Als het bloeden 48 uur weg is, mag ik naar huis. Dit is ook het geval, maar thuis durf ik amper te bewegen. Ik ben zo bang dat het opnieuw gaat bloeden. De weken gaan voorbij en er gebeurt niets. Langzaam krijg ik het vertrouwen weer een beetje terug.
Mijn vliezen breken en ik heb corona
Omdat de gynaecoloog aandringt op een natuurlijke geplande bevalling met ruggenprik voor de weeën beginnen, stem ik in. Zij zullen het vast weten. De datum voor opname staat gepland. Met 38 weken zal ik ingeleid worden. Ook gezien haar forse gewicht voor de termijn. Onze dochter zit op de P95 lijn. Maar zoals altijd gaat bij mij alles anders. Met 37 weken word ik verkouden. Ik denk nog, nou beter nu dan over een week. Ik doe voor de zekerheid een Coronatest: positief. Ik kruip mijn bed in en na een uurtje plat sta ik op om naar het toilet te gaan. Op dat moment breken mijn vliezen. “Nou ik hoop dat ik nog mag komen met COVID”, denk ik.
Ik ben bang voor opnieuw een snelle bevalling
Mijn man is niet thuis en gezien de vorige bevalling zo snel ging, bel ik mijn vader. Ik wil zo snel mogelijk in het ziekenhuis zijn. Als mijn man eindelijk opneemt na zijn afspraak, ben ik al onderweg. Eenmaal in het WKZ kom ik op een quarantainekamer. Maar in tegenstelling tot de vorige bevalling, gebeurt er nu verder niets. Om 0.00 uur komt de nieuwe arts zich voorstellen en ik vraag of ze de weeënopwekkers willen starten. Eerst krijg ik een epiduraal zoals gepland. Dan gaat het Infuus open. Ik voel niets en dommel in.
Enorme persdrang
Om 3.00 uur schrik ik wakker. Er verandert iets. De pijn is terug en ik begin te grommen. Ik druk op de bel en voel gelijk een enorme persdrang die niet op te houden is, dus ik pers mee. De verloskundige komt binnen en ziet gelijk wat er aan de hand is en roept de arts. Beide zijn zich nog aan het omkleden als het hoofdje al staat. Het gaat zo snel dat ik haar eruit voel schieten. De gynaecoloog is net op tijd om haar op te vangen. Onze dochter Beaudine is geboren en met 3750 gram ook een flinke dame voor 37 weken. Zo kan het dus ook denk ik. Een snelle en bijna pijnloze bevalling. Dit was echt een helende ervaring.
ALWINE
wat een mooie einde aan de reeks.
mooi geschreven