Lisette schrijft een reeks. Lees hieronder de eerdere delen.
Hoe een prachtig weekend omsloeg in de grootste nachtmerrie van elke ouder….
Hoe kan ik ooit hiermee verder leven?
Onze zoon Nio overleed plotseling tijdens de lockdown….
Nio’s grote broer heeft een tekening voor hem gemaakt! Zo trots was hij toen hij thuis kwam van het kinderdagverblijf. We gaan het van de week brengen naar het grafje. Het maakt me verdrietig als ik besef dat ik Nio nooit een tekening zal zien maken. Dat ik nooit een leeg plekje op de koelkast moet zoeken om hem trots op te hangen. Wat mis ik Nio. Elk vingertje, elk teentje, zijn geur, zijn geluidjes, zijn schattige Javaanse neusje, zijn lieve hoofdje. Dit gemis zal nooit meer overgaan, maar dat is niet erg want zo voel ik Nio dichtbij me.
Het grafje van Nio
Toen we voor de keuze stonden waar we Nio zouden begraven, hadden we al snel besloten dat dit in Haarlem moest zijn. Naast dat zijn overgrootoma hier begraven ligt, hadden wij als gezin al een hele tijd de droom om ons leven voort te zetten in Haarlem. Op de dag van de begrafenis heb ik Nio iets beloofd: “Liefje, jij bent nu al in Haarlem en wij komen naar jou toe verhuizen”. Deze belofte kunnen wij nu waar gaan maken. Wij hebben een prachtig huis weten te bemachtigen op loopafstand van Nio. In deze totaal krankzinnige en overspannen woningmarkt is het zo bijzonder dat wij tussen alle andere bieders het geworden zijn. Misschien heeft Nio hier wel iets mee te maken gehad…
Een regenboogzusje
Ik word blij en krijg een warm gevoel van de gedachten dat wij straks elk moment van de dag naar Nio toe kunnen lopen samen met zijn grote broer en zijn kleine zusje. Het kleine zusje mogen we al in maart verwelkomen. Net zoals niemand te vervangen is, word Nio dat zeker ook niet. Hij leeft in onze harten en verhalen door. Hij zal altijd het kleine broertje van Joah zijn en de grote broer van zijn zusje. Wij hebben genoeg liefde om te verdelen over alle drie de kinderen. Wij zijn ontzettend dankbaar dat dit ons al zo snel gegund is. Nio is de boel flink aan het sturen daar boven.
Een achtbaan
Eerlijk is eerlijk. Ik vind dit geen gemakkelijk zwangerschap. Haar voelen in mijn buik waar ik Nio nog niet zo lang geleden in voelde, verwart me. Om Nio’s dood rouwen en tegelijkertijd ons verheugen op de komst van zijn zusje is echt een achtbaan van verschillende emoties. Gelukkig krijgen we hier goede ondersteuning in. De gedachten dat wij in het nieuwe jaar met zijn vijven als gezin dicht bij elkaar zijn, trekt me door de moeilijke momenten heen. We kunnen ons hierdoor zelfs al een beetje verheugen op de toekomst.
Met Joah aan onze hand, Nio in ons hart en onze regenboogbaby nog veilig in mijn buik is voor ons door de donkere wolken heen de zon weer heel voorzichtig gaan schijnen….
Lees HIER het vervolg
LISETTE
