Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
Een stille kraamtijd
Donderdag 27 februari 2020 werden wij na een droombevalling voor de tweede keer ouders van een kerngezond jongetje, Nio. Zo trots als een pauw wandelden wij de volgende dag met onze kersverse spruit het ziekenhuis uit. Toen nog niet wetende dat die dag de eerste Corona melding in Amsterdam gemeld was. Wij gingen een hele rare kraamperiode in. Waarbij de geboorte van Joah de deurbel maar bleef gaan, bleef het bij Nio stil. Ikzelf ben een echt gezelschapsmens en had mij zeer verheugd op alle kraambezoekjes. Maar al snel veranderde de teleurstelling van de stilte in het genieten van de rust. Mijn vriend moest vanuit huis gaan werken en zo ontstond ons eigen veilige coconnetje met z’n viertjes. Totaal afgezonderd van de gekke enge buitenwereld. Het voelde voor ons een luxe dat wij deze periode met zijn vieren mochten doorbrengen. Welke papa kan nou zeggen dat hij de eerste elf weken na de geboorte van zijn zoon erbij heeft kunnen zijn? Omdat ik op een gegeven moment toch weer aan het werk moest en ook de crèche weer open zou gaan, hadden wij besloten om dat weekend onze kraamperiode af te sluiten op ons geliefde Texel.
Ik voelde trots en dankbaarheid
Zaterdagochtend waren wij al vroeg bezig en hadden besloten om E-Bikes te huren om het eiland rond te fietsen. Joah bij papa achterop en Nio bij mij warm in de buikdrager. Het zonnetje scheen en Texel zag er zoals altijd prachtig uit. Wij maakten korte pauzes om een visje te eten en om Joah de schaapjes te laten aaien. Ik voelde mij zo rijk toen ik naar mijn drie mannen keek en ze zag genieten. “Wat een goed idee om er even lekker tussen uit te gaan, voordat het “normale” leven weer begint”, dacht ik nog. Niet wetende dat na die dag ons leven nooit meer normaal zou zijn. Aan het einde van de dag hadden wij onze fietsen weer ingeleverd en zijn wij nog even bij vrienden op bezoek geweest. Eenmaal terug bij ons huisje legde ik de kindjes in bed en schonk ik een wijntje voor mijn vriend en mijzelf in. Mijn vriend had die week ervoor een go-pro-camera gekocht en had ons hele fietsavontuur vastgelegd. Trots zaten wij samen de beelden te bekijken en moest ik een traantje laten. Ik zei tegen mijn vriend hoe ontzettend gelukkig ik was en dankbaar ben voor mijn mannen.
Moe, maar voldaan ging ik naar bed
Om 1 uur werd Nio wakker. Ik gaf hem de fles en daarna sliep hij weer lekker verder. Om 7 uur ‘s ochtends werd ik wakker en keek ik gelijk naar het bedje naast mij waar Nio in lag te slapen. ‘Zo kleintje jij hebt lekker doorgeslapen’, dacht ik toen nog… Ik raakte zijn bolle wangetjes aan, maar ze voelden heel koud aan. Toen zag ik dat er bloed uit zijn neusje stroomde. Ik schreeuwde naar mijn vriend die in de andere kamer naast onze oudste zoon lag te slapen. Vanaf dat moment ging alles zo snel. Met 112 aan de telefoon moest mijn vriend de reanimatie in gang zetten. Al snel arriveerden de politie en ambulance en stond de halve camping in hun ochtendkleding om ons huisje heen. Het ambulancepersoneel heeft de reanimatie overgenomen, maar kwam al snel naar buiten om ons te vertellen dat Nio er niet meer was. De grond zakte onder onze voeten vandaan. “Hoe kan dit? Wat is er gebeurd?”, vroeg ik me wanhopig af.
Een nachtmerrie
De eerste weken dacht ik iedere ochtend dat ik een nachtmerrie had gehad. Totdat ik besefte dat die nachtmerrie geen nachtmerrie was, maar de werkelijkheid. Wij hebben Nio laten onderzoeken en hij is overleden aan een bacterie die ervoor gezorgd heeft dat hij een infectie in zijn longen heeft gekregen. Welke bacterie, is nog steeds onduidelijk en de kans dat wij daar ooit achter komen, wordt met de dag kleiner. Het weefsel dat zij hebben afgenomen is niet genoeg om het onderzoek te voltooien en daarbij begint het te verouderen. “Domme pech”, zeiden de artsen.
Lief klein mannetje, wat laat je een leegte achter. Je zult voor altijd in ons hart zijn. Papa, mama en Joah houden van jou.
Lees HIER het vervolg
LISETTE
Wil je niets missen, klik HIER en volg KidsenKurken op Instagram
