Lees eerst deel 1: Lieke werd ingeleid maar reageerde niet op gel of een ballon: “Waarom werkte mijn lichaam nou niet mee”
Helaas had de ballon ook geen effect
Om 06:45 toucheerde de verloskundige mij om te kijken of de ballon zijn werk had gedaan en los had gelaten. Helaas. Verder vertelde ze dat ze geen gel konden inbrengen. Ik mocht kiezen wanneer ze de ballon eruit mocht halen. Ik heb er toen voor gekozen om deze in de ochtend al te laten verwijderen. Nog een dag in het ziekenhuis doorbrengen zonder echte vrijheid trok ik niet. Ik had de hoop op de start van de bevalling al opgegeven. Van het weekend mocht ik weer terug voor een CTG. Na het weekend mocht ik me opnieuw melden voor een inleiding. Ergens dacht ik: “Wil ik dit de baby en mezelf nog een keer aandoen? Als het nu niet werkt, werkt het een tweede keer ook niet” Ook had ik het gevoel dat de baby veel te groot was voor mijn lichaam en ik daardoor nooit natuurlijk kon bevallen.
Na het weekend mocht ik pas weer terug komen
Na de visite ronde om 09:30 uur prikte de verpleegkundige bloed, meette ze mijn bloeddruk op en checkte ze mijn urine. Alles was goed en ik mocht maandag terugkomen. Ik had er weinig vertrouwen in. “Zou dit negatief werken op de inleiding maandag? Waarom doet mijn lichaam het nou niet? Het leek wel alsof de artsen mij niet horen, want ik voel mijn kindje niet. Een inleiding zonder resultaat en dan na het weekend nogmaals proberen?”, spookte er door mijn hoofd. Elk uur was teveel. Ik had al meerdere keren gevraagd om een keizersnede. Mijn lichaam werkte op deze manier niet mee.
Inleiding nummer twee
Op 26 juni startten we weer vroeg in de ochtend, precies hetzelfde als vorige week. Om 07:45 uur werd de eerste keer gel ingebracht. Dit keer met iets meer geweld dan vorige week, ik bloedde zelfs. Ik heb hier achteraf ook een klacht over ingediend. De fouten, werkwijze, onze frustratie, alles stapelde zich op. Daarna moest ik nog een half uur aan de CTG . Hierna wandelden we een stukje, in de hoop dat de gel zou gaan werken. Om 09:30 uur was er nog geen resultaat. We zijn uiteindelijk na vijf verpleegkundigen gezien te hebben, verdrietig en boos naar huis gegaan met een ontevreden gevoel en veel frustratie. Om 12:00 uur waren we weer thuis. Ik had twee ziekenhuisafspraken meegekregen. Eén CTG op mijn uitgerekende datum 29 juni en een afspraak op 3 juli voor een gesprek met de gynaecoloog over het verloop van komende weken.
Eindelijk kreeg ik duidelijke uitleg
De dagen daarna gebeurde er niets. In de morgen van 29 juni moesten we ons om 09:00 uur melden bij de verloskamers voor een CTG. Toen ik lag aangesloten, hielp er een ontzettende lieve vrouw mee. Ze legde eindelijk alles goed uit. Veel te laat: na 14 CTG’s. Ik vroeg of ik na de CTG een gesprek met de gynaecoloog of verloskundige kon krijgen, in verband met mijn zorgen en frustraties van de afgelopen keren. Dit was geen probleem en het gesprek zou verzet worden naar vandaag in plaats van maandag.
Allerlei emoties
Tijdens het gesprek sloeg mijn frustratie om naar woede. Dit was duidelijk te merken in het gesprek. Ik twijfelde of ik nog wel wilde bevallen in het Elkerliek ziekenhuis. Het vertrouwen was ik helemaal kwijt. Uiteindelijk ben ik naar huis gegaan. Ondanks dat ik nog steeds boos en verdrietig was, was ik tegelijkertijd blij dat ik morgen terug mocht komen voor wéér een inleiding. Drie keer is scheepsrecht zeggen ze toch?
Inleiding nummer drie
Het was 30 juni 07:00 uur. Hetzelfde protocol werd afgewerkt zoals de vorige twee keren. “Waarom houden ze niet op met inleiden?”, vroeg ik me af. Na twee inleidingen en nul centimeter ontsluiting heb ik nauwelijks hoop en vertrouwen. “Oke, lichaam! Vandaag is het zo ver”, sprak ik mezelf toe. Voordat ik de derde inleiding kreeg, wilde ik nog één keer de gynaecoloog spreken. Gisteren heeft hij namelijk gezegd dat mijn bloeddruk te hoog is. Ook begrijpt hij mijn onzekerheid doordat ik minder leven voel. Als de inleiding niet werkte, kreeg ik een keizersnede.
Zou ik voor een keizersnede gaan?
Dit moest ik even laten bezinken. Ik heb er in de nacht van 29 op 30 juni heel de nacht nagedacht. De keizersnede is de beste optie. Mijn lichaam kan niet meer…. Om 12:00 uur kwam de verloskundige voor de laatste keer controleren. Geen ontsluiting. Mijn lichaam reageerde weer niet op deze laatste en tevens derde inleiding.
Daar is ze dan!
Toen mijn vriend weg was, vertelde de verpleegkundige dat ik mij klaar mocht maken voor de OK. Er werd een infuus werd gezet en we reden naar de OK. De ruggenprik werd meerdere keren fout gezet, maar de vierde keer was raak, Het kon beginnen! Mijn moeder, mijn steun en toeverlaat is mee geweest naar de keizersnede van mijn dochter. Om 16:57 uur is onze dochter Tess geboren. Ik was onwijs trots. Nu kon het genieten eindelijk beginnen.
LIEKE
