Op 21 junistond de wekker op 05:45 uur. Deze hele nacht had ik geen oog dicht gedaan en eigenlijk dus een nacht doorgehaald. Om 06:15 uur mocht ik bellen naar de verloskundekamers met de vraag of terecht kon voor een inleiding. Al snel zei de verloskundige dat ik om 07:00 uur mocht komen. Om 07:30 uur lag ik in het ziekenhuisbed waar ik werd voorgesteld aan de eerste verloskundige. Ik werd aangesloten aan de CTG. De verpleegkundige vertelde mij dat er om 08:00 uur voor de eerste keer gecontroleerd werd. Er werd gel ingebracht, waardoor ik weeën zou moeten krijgen. Na de eerste keer inbrengen moest ik drie uur wachten.
Ik kreeg lichte weeën
De eerste keer gel inbrengen deed gelukkig geen pijn. Het was een vervelend gevoel, maar wel te doen. Om 11:30 uur kwam de verloskundige vragen of ik wat voelde. Ik had lichte weeën, maar ik kon niet vertellen of deze zeer deden. Wel was ik een beetje verbaasd over de werkwijze van deze mensen. Ik ben een vrouw van 21 jaar, ik heb nog nooit dit soort onderzoeken gehad en er was niemand die mij iets uitlegde. Ze deden alles zonder iets te zeggen of te overleggen. Om 12:00 uur werd ik opnieuw aan de CTG aangesloten en werd ik weer getoucheerd. Helaas had de gel geen werk gedaan en moest dit nog een keer herhaald worden.
Met een ballon naar huis?
Om 15:00 uur zat ik weer aan de CTG met hoge pieken van weeën die steeds meer pijn begonnen te doen. Om 15:30 uur weer toucheren en kijken voor het volgend beleid. Omdat de gel onvoldoende werk had gedaan, kreeg ik te horen dat ze me eigenlijk naar huis wilden laten gaan. De verloskundige (inmiddels nummer zes) had samen met de gynaecoloog afgesproken dat ze om 19:00 uur toch een ballonnetje wilden plaatsen. Ik moest op drie centimeter ontsluiting zitten, zodat ze mijn vliezen konden breken. De ballon moest 48 uur blijven zitten. Mocht er niet gebeuren, dan kon ik naar huis en mocht de natuur zijn werk doen. Dit laatste was heel verwarrend…
Ik raakte van slag
Ik werd bij aanvang met enige spoed ingeleid, omdat ik geen leven meer voelde en ik had een veel te hoge bloeddruk (220/116). “Naar huis? Hoor ik dit goed? En nu dan? Hoe nu verder?” Allerlei vragen spookten door mijn hoofd, maar er was niemand die duidelijkheid kon geven. Hierdoor raakte ik van slag. “Moet ik na al die moeite, pijn en nachten in het ziekenhuis met een lege maxicosi weer naar huis.?”, ik zag het even niet meer zitten. Om 19:00 uur kwam de verloskundige melden dat er iemand tussen was gekomen en dat ik langer aan de CTG moest liggen. Geen probleem, dit was alleen maar meer tijd om aan te kijken of de gel nog haar werk zou doen.
Het schoot niet op…
Helaas gebeurde er niets. Om 20:30 uur kwam de verloskundige samen met een vrouw mijn bed verbouwen om de ballon katheter te zetten. Dit deed toch best veel zeer, maar kon het beter uithouden dan tijdens de tweede keer toucheren. Ik had de moed verloren. Daar lag ik dan. Het kindje wilde absoluut niet gehaald worden. Ik had in mijn achterhoofd rekening gehouden met een nachtje in het ziekenhuis, maar niet met 48 uur een ballonnetje, met 0% resultaat. “En nu?”, vroeg ik me af.
Ik had er al 18 uur op zitten
De laatste uren voordat mijn moeder het ziekenhuis verlaatte, werd ik voor een half uur aan de CTG gezet. Om 22:00 uur zou ik er weer vanaf afgehaald worden. Om 23:30 uur was ik er klaar mee. Na een dag van meer dan 18 uur met weeën, wilde ik graag slapen. Ik heb zelf de CTG afgesloten en ben op gestaan. Om 00:45 uur lag ik uiteindelijk lekker in bed en heb ik kunnen slapen tot 04:00 uur. De ballon zat er helaas nog steeds in….
Weer dat pijnlijke toucheren
Om 06:30 uur werd ik gewekt. De verloskundige wilde mijn ontsluiting meten. Er werd ook gekeken of de ballon zijn werk had gedaan, maar helaas. Mijn vriend lag op dit moment nog op één oor en baalde achteraf dat hij niet wakker was geworden. Vandaag kreeg ik een CTG om 14:00 uur en om 22:00 uur. De rest van de dag mochten er mensen op bezoek komen. Ze verpleegkundige nam mijn avondeten op. Gisteren waren ze ons vergeten.
Zou het toch beginnen?
Om 14:00 uur moest ik mijn urine laten controleren en kwamen ze mijn bed verschonen. Mijn vriend ging even met een vriend naar de stad. ’s Avonds kreeg ik weer bezoek. In de nacht belde ik de verloskundige. Ik voelde mij al twee uur niet lekker. Ik was trillerig en had een raar gevoel van binnen. De verpleging leek het niet echt te begrijpen, maar kwam wel terug met een drankje tegen maagzuur. “Wat zouden mijn klachten betekenen? Zou het wachten beloond worden?”, vroeg ik me af.
Lees HIER verder
LIEKE
