Anne schrijft over haar bevalling van haar dochter Sofie. Lees eerst deel 1:
Als de verpleegkundige met 34 weken mijn ontsluiting checkt, voelt ze een uitgezakte navelstreng
Spoedkeizersnede
Ineens is van wachten geen sprake meer. Door een team van verpleegkundigen word ik in twee minuten klaar gemaakt voor een spoedkeizersnee. Een infuus wordt geprikt, een katheter ingebracht. “Au!”. Mijn man staat verdwaasd in een hoekje van de kamer. Ook hij heeft geen idee wat ons nou weer overkomt. Ik roep naar hem dat hij de camera uit de tas moet halen. Tegen de verpleegkundige die het dichtste bij staat, fluister ik dat ik het spannend vind. Wat gebeurt er toch allemaal? Het gevoel nergens meer controle over te hebben maakt me bang.
In alarmstand word ik naar de OK gebracht
Voor ik het weet rennen we met weet ik veel hoeveel man aan het bed naar de liften. De lift staat open en een voortdurend rinkelend belletje klinkt schel. De alarmstand wordt me gezegd. Verder worden er steeds vragen aan me gesteld. Ben je ergens allergisch voor? Heb je al eens eerder een ruggenprik gehad? Hoeveel weeg je nu? Wat is je geboortedatum? Ik probeer overal antwoord op te geven, maar de angst overspoelt me. Binnen no time lig ik op een harde tafel in een operatiekamer.
De ruggenprik doet flink zeer
Een komen en gaan van een heel team van mensen die zich bij binnenkomst allemaal haastig voorstellen. Geen enkele naam blijft me bij. Wel twee ogen boven een blauw mondkapje. Die ogen blijven bij mij. Het hoofd waar ze bij horen blijft bij mijn hoofd. En de mond achter het kapje zegt bemoedigende dingen. Vertelt wat er gaat gebeuren. En moedigt me aan mijn rug zo bol mogelijk te maken, zodat de anesthesist de ruggenprik kan zetten. Dat proberen ze. Meerdere keren. Het doet flink zeer. En het lukt niet. Een ander hoofd achter een blauw mondkapje zoekt met een doppler naar de hartslag van ons meisje, maar ook dat lijkt niet te lukken.
Toch een algehele narcose
Ik vang de blik van de gynaecoloog die ze wisselt met de anesthesist die achter mij zit. Die blik zegt me genoeg. Het gaat niet goed. Dat blijkt, want met die ene blik wordt de keuze gemaakt om me met spoed onder algehele narcose te brengen. Mijn man moet de camera afgeven aan een assistent en wordt met een glaasje water op de gang neergezet. Ik krijg er niet veel meer van mee. Ik word op mijn rug gedraaid en terwijl er met een grote kwast roze desinfectiemiddel op mijn buik gesmeerd wordt, val ik weg.
Ik ging met een heel naar gevoel de narcose in
Huilend word ik wakker uit de narcose. Ik roep om mijn baby. Mijn dochter. Een lieve verpleegkundige van de afdeling zit naast me. Haar woorden kan ik nu, een tijd later, nog steeds zeer levendig voor me halen. “Je meisje is oké, ze doet het goed en je man is bij haar”. De opluchting die door me heen gaat laat me zo mogelijk nog harder huilen. Het niet kunnen vinden van haar hartslag in combinatie met de blik van de gynaecoloog naar de anesthesist, lieten mij de narcose ingaan met het idee dat onze dochter stil ter wereld zou komen.
Zo snel mogelijk naar mijn dochter
Wat er allemaal precies gebeurd is weet ik dan nog niet. Het enige wat ik wil is zo snel mogelijk naar mijn dochter. Dat mag, maar wel pas nadat ik een ijsje gegeten heb. Dat ijsje, een raketje, prop ik naar binnen. Ik wil naar boven. Ik wil mijn dochter zien. En wel nu. Ik moet nog even wachten tot er voldoende verpleegkundigen zijn om mij met bed en al naar de afdeling Neonatologie te brengen. Dezelfde lift waar ik een paar uur eerder mee naar de operatiekamers vloog, is nu volkomen stil. Mijn ongeduld vult de liftruimte. En ondanks de beleefde praatjes van de verpleegkundigen staat mijn hoofd maar op één ding: mijn dochter ontmoeten.
Een grote golf van liefde
De lift stopt, de deuren gaan open, we rijden een gang in, slaan de hoek om en rijden met bed en al de high care unit van de afdeling Neonatologie op. En daar is ze dan. Onze mooie, lieve, stoere Sofie. Geboren met 34 weken. Ze ligt, door haar vroeggeboorte, volgens protocol in een couveuse. Er zijn lieve verpleegsters nog heel druk met haar bezig, maar tot mijn grote verbazing en blijdschap mag ze direct even bij mij liggen. Een nog grotere golf van liefde overspoelt me als ik haar bij me gelegd krijg. Samen met mijn man genieten we van dit eerste moment met zijn drietjes. We raken niet uitgepraat over hoe mooi ze is. Ik snuffel aan haar. En zij aan ons.
Onze avonturierster
Uren kunnen we naar haar kijken. Maar natuurlijk mag ze geen uren uit de couveuse. Na een tijdje moet ze er weer terug in. Van een afstandje bekijken we haar. Een infuusje in haar handje, een zuurstofmeter om haar voetje en plakkers op haar buikje om haar hartslag te monitoren. Wij kijken er dwars doorheen. Wij zien enkel onze kleine avonturierster. Een prachtig mooi meisje van ruim 3kg, dat gewoon veel te nieuwsgierig was naar de wereld.
ANNE
Prachtig geschreven Anne! Golven van liefde!