Het was warm, die middag in september. Ik was 34 weken zwanger. Mijn gezicht was opgeblazen van al het vocht dat ik vasthield. Mijn voeten waren zo dik dat mijn tenen de grond niet meer aanraakten. Schoenen droeg ik al even niet meer. In beide polsen had ik het carpaal tunnelsyndroom. Ik was moe, maar blij dat mijn zwangerschapsverlof die dag begonnen was.
Ons meisje lag in voetligging
Mijn man en ik gingen voor een reguliere afspraak naar het ziekenhuis. Door mijn auto immuunziekte (APS) gebruikte ik bloedverdunners. We stonden de gehele zwangerschap onder controle van de gynaecoloog. Dezelfde die ons vruchtbaarheidstraject (IUI) begeleid had, begeleidde ook een groot deel van de zwangerschap. Aangezien hij met pensioen zou gaan, zouden we die bewuste middag overgedragen worden aan een collega van hem. Ook zouden we direct bespreken wat we moesten doen met ons eigenwijze babymeisje, die de gehele zwangerschap al in voetligging lag. Een versie? Een geplande keizersnede?
Mijn vliezen braken in de wachtkamer
Onrustig zaten mijn man en ik in de wachtkamer. De spanning die ik voelde weet ik aan de inhoud van de afspraak en aan het lange wachten op de arts. Na 45 minuten te hebben zitten zweten in de wachtkamer, stuur ik mijn man naar de balie. “Ga maar vragen waarom het zo lang moet duren, want als het nog langer dan een kwartier duurt ga ik naar huis!”, bits ik. Hij staat op en loopt schoorvoetend naar de balie even verderop. Ik besluit nog even te gaan plassen. Maar op het moment dat ik op sta, voel ik een harde PLOP en stroomt het vruchtwater langs mijn benen. Alle mensen in de wachtkamer staren me aan.
Pas 34 weken zwanger
Instinctief loop ik naar de eerste open deur van een spreekkamer. De assistente die daar, zit herken ik van onze afspraken tijdens het vruchtbaarheidstraject. Zij herkent mij ook. “Ik geloof dat mijn vliezen zojuist zijn gebroken” stamel ik. De assistente werpt één blik op mij, mijn kletsnatte broek en de plas water die zich vormt op de plek waar ik sta. “Ik geloof het ook” zegt ze. “Maar ik ben pas 34 weken en de baby ligt met de voeten naar beneden!”, weet ik uit te brengen. Heb ik nou ook ineens weeën? De aanwezige gynaecoloog sommeert me op de onderzoekstafel te gaan liggen. En vanaf dan gaat het razend snel. De kamer staat in een mum van tijd vol met mensen. Er worden vragen aan me gesteld die ik als in een quiz beantwoord. Ik ben nog zo helder van geest dat ik een assistente vraag mijn man op te halen. Die staat er nogal verloren bij in de wachtruimte, niet wetend waar zijn vrouw nou ineens gebleven is.
Ik word naar een verloskamer gebracht
Na een eerste check blijkt dat ons meisje het goed doet. Een opluchting. Ze ligt inderdaad nog steeds in voetligging. De gynaecoloog stuurt ons, met bed en al, naar de verloskamers op de tiende etage. Hij wenst ons succes. In verloskamer nummer één word ik aan het CTG gelegd om de baby goed te monitoren. Verder wordt ons gezegd dat ieder uur dat ze nog in mijn buik zit, mooi meegenomen is. We bellen mijn zus om onze vluchttas te brengen. Die hadden we voor deze gewone controle natuurlijk niet in de auto gezet. Zul je altijd zien.
Ik vraag mij af of ik weeën heb
Als zij een half uurtje later arriveert kunnen we haar niets nieuws vertellen. Er is in de tussentijd nog niemand wezen checken. We wachten in stilte. Ik zucht af en toe wat buikkramp weg en vraag me af of dit nou weeën zijn. Zo verstrijkt de tijd. Op een gegeven moment overvalt me eenzelfde onrustig gevoel als in de wachtkamer. We drukken op de zusterknop, maar er komt in eerste instantie niemand. Ik stuur mijn man de gang op om iemand te halen. Hij komt terug met een verpleegkundige die aangeeft dat de gynaecoloog straks haar ronde zal doen. Ik vraag of de gynaecoloog gebeld kan worden. Er is iets aan de hand en ik weet zelf niet wat.
Een navelstreng prolaps
De gynaecoloog is er vrij snel. Vriendelijk, maar duidelijk geagiteerd dat ze haar ronde eerder moet starten dan gepland. Ze geeft aan dat ze mijn ontsluiting wil checken. En dan begint ons avontuur pas echt. Want in plaats van ontsluiting is daar de navelstreng! Een navelstreng prolaps. Risicovol gezien de ligging van ons meisje. Er is een kans dat ons meisje de navelstreng afknelt met haar eigenwijze voetjes…
Lees HIER het vervolg.
ANNE
