Ik neem jullie eerst even terug naar drie zware jaren van mijn jeugd.
Mijn moeder kreeg eierstokkanker
Ik ben vijftien jaar oud en zit in de bloei van m’n leven… Niets kon mijn leven meer in de weg staan toch? Niets was minder waar, thuis gekomen uit school trof ik mijn ouders huilend aan op de bank. Mijn moeder had eierstokkanker. Ik ben naar boven gestormd. Ik was enorm boos, verdrietig en totaal in de war. Mijn moeder kwam bij mij op de kamer. We hebben samen een tijd geknuffeld en gehuild. “Het komt allemaal goed toch?”, vroeg ik. “Ja, het komt allemaal goed”, antwoordde ze. Een jaar heeft ze gevochten als een leeuw. Ze kreeg chemo’s en was veel ziek. Maar mijn moeder liet niet blijken dat ze pijn had en deed zich voor ons enorm sterk voor. Ik, daarentegen, bleef niet wie ik was en zonderde mij meer en meer af. Ik kreeg een relatie met een hele lieve vriend (inmiddels mijn man). Thuis waren er veel zorgen, hielp ik veel, maar ging het met mij bergafwaarts.
Stemmen in mijn hoofd zeiden wat ik moest doen
De kanker had zich uitgezaaid door mijn moeders lichaam. Ik kon dit niet aan. Ik was boos, heel erg boos. Ik reageerde dit af op mijzelf. Maar verzweeg dit voor de buitenwereld. Ik wilde de pijn van mijn moeder wegnemen. Mijn hoofd werd een bommetje waarin stemmen mij zeiden wat ik moest doen. En dat bommetje ontplofte ’s avonds en ’s nachts in mijn bed. Ik automutileerde en probeerde de pijn te ervaren die mama moest ervaren. Ik verborg alles onder mijn kleding en ging gewoon naar school. Ik ging m’n derde jaar van het middelbaar in. Op school was ik afwezig, maar probeerde waar ik kon, zo veel mogelijk plezier te maken met m’n vrienden. Onder tussen werden mijn wonden, toch opgemerkt en kreeg ik op school de juiste hulp. Het thuisfront werd ingelicht. Ik heb mijn moeder nog nooit zo verdrietig gezien. “Waarom doe jij dat? Dat moet je niet meer doen”, werd mij gezegd. Ik weet het niet. De stemmen hadden daarin de overhand. Mijn vader begreep mij niet en wist niet met mij om te gaan. Mijn moeder ging met mij samen naar therapie buiten school. Ze heeft mij nooit veroordeeld hierin. Ik heb haar heel veel pijn gedaan. Dit besef komt nu, jaren later, pas. Tijdens therapie leerde ik omgaan met mijn depressie en schreef ik gedichten. Mijn automutilatie nam af, maar ging niet helemaal weg. Het bleef stiekem doorsluimeren.
Mijn moeder overleed
Ondanks dat mijn moeder was opgegeven, overleed ze voor ons nog geheel onverwacht in november 2006. Ik stortte in en zakte dieper en dieper weg. Mijn relatie met mijn vriend liep stuk. Mijn vader was gesloten. Thuis werd er weinig gesproken. Ik volgde trouw mijn therapie, haalde mijn examens en ondanks alles wist ik mezelf na drie jaar weer te herpakken. Een aantal jaren ging het heel goed met mij. Ik genoot van het leven en haalde alle schade in. Ik bezocht vaak mijn moeders graf, kon goed een weg vinden in m’n verdriet en leerde het steeds beter begrijpen. “Bedankt mam voor wie je was”. fluisterde ik.
Steeds vaker lag ik huilend in m’n bed
Na drie jaren liepen wij (mijn man en ik) elkaar weer tegen het lijf en zijn wij weer samen gekomen. Ik kon goed omgaan met mijn problemen en stond positief in het leven. We gingen samen wonen, trouwen en kregen twee mooie kindjes. Al jaren ging het goed met mij, tot afgelopen zomer 2018. Steeds vaker trok ik mij terug en lag ik huilend in m’n bed. Ik verzweeg dit zoveel mogelijk en voelde zelf dat het niet de goede kant op ging. Mijn man was een hele week van huis en kreeg er hierdoor weinig van mee. Ik durfde er niet over te praten, bang dat het mis zou gaan tussen ons. Maar juist doordat ik het verzweeg was dit ook bijna het geval.
Ik hoorde regelmatig weer stemmen die mij zeiden wat te doen
Ze zeiden dat ik een slechte moeder ben, dat ik faal, dat ik het niet verdien en ga zo maar door. Het ging langzaam bergafwaarts. Ik probeerde zo goed mogelijk te zorgen voor de kinderen en hoopte dat zij zo weinig mogelijk mee kregen van wat er in mijn hoofd speelde. Ook naar de buitenwereld kon ik alles goed verbergen. Zelfs voor mijn eigen man. Langzaamaan sloot ik me af. Onze relatie kreeg hierdoor lelijke kantjes. Ik was niet meer de leuke ondernemende moeder. Ik wilde weinig, zonderde mij af en die oudste vermaakte zich veel alleen. Ik huilde veel, maar probeerde mij altijd te herpakken en weer dingen te ondernemen. Dat lukte me soms, maar ‘s avonds als de kinderen sliepen, ging het weer mis, namen de stemmen de overhand. Ik hoorde dat ik het niet goed deed, dat de kinderen niets aan mij hadden en dat mijn man iets beters verdiende. Langzaam aan ging ik van binnen kapot. Het ging het steeds een beetje slechter.
Ik begon de stemmen te geloven en sprak dit ook uit naar mijn man
Hij had geen idee waar deze uitspraken vandaan kwamen. Het was niet meer mijn eigen ik. Ondertussen raapte ik mij elke dag bij elkaar, zodat de kinderen kregen wat ze nodig hadden. De relatie met mijn man stond op klappen. Op een avond verzamelde alle moed en bracht de oudste uit logeren. Ik wachtte tot mijn man thuiskwam. We hadden samen gesproken, gehuild en pittige woorden uitgesproken. Wij hoorden bij elkaar, en mijn stemmen gingen niet bepalen dat het anders moest. Mijn man begreep mij beter en ik kon aangeven of bepaalde uitspraken uit mijzelf kwam, of dat m’n hoofd weer vervelend deed. In het weekend, ging ik er vaak even alleen uit en dan nam mijn man veel over. Hierdoor kon ik mijn rust pakken en ging ik stapje voor stapje weer de goede kant op. Sinds een paar maanden werkte ik vijf halve dagen in de week, had ik weer routine met de kinderen en genoot ik ook weer van alle momentjes. Soms ging het nog wel eens mis, dan verloor ik mijn geduld en kon ik het huilen van de kids maar moeilijk aan. Maar door de routine en het drukke leven, viel ik bijna elke avond direct ik slaap.
Ik ben een beetje trots op mezelf
Momenteel heb ik zelden nog de stemmen in m’n hoofd. Ik hoop dat dit zo blijft. Niet altijd doe ik het juiste, niet altijd doe ik het goed, maar soms weet ik gewoon eventjes niet hoe dat moet. Ik hou van mijn kinderen met heel mijn hart. Als ik mijn prachtige gezinnetje niet had… Ja, waar stond ik dan? Hun blije smoeltjes houden me op de been en laten me zien waarvoor ik elke dag vecht. Ik ben ondanks alles toch wel een beetje trots op mezelf als moeder.
CORINA
