Het was een zondag en ik was 37 + 2 weken zwanger. Rond 15:00 uur hadden we afgesproken met wat vrienden om bij ons te komen barbecueën. “Kan nog makkelijk”, dacht ik nog. Ik had namelijk 3 dagen hiervoor nog een controle gehad bij de verloskundige, en ze zei dat mijn dochter nog lekker hoog zat en dat de bevalling nog weleens na de 40 weken kon starten. Ik grapte met mijn vrienden dat de baby nog safe and sound in mijn buik zat en de kust veilig was. Niet wetende wat er enkele uren later zou gebeuren.
Rond 14:30 uur begonnen de eerste weeën. Dit weet ik achteraf, maar op dat moment voelde het als vervelende buikpijn en dacht ik dat ik gewoon naar het toilet moest. Na 15 minuten ging mijn vriend ze timen (ik vond dat toen nog onzin, het was vast niks). We zagen een duidelijk patroon ontstaan en besloten om de barbecue af te zeggen. Ik belde mijn vriendin en vertelde wat er aan de hand was. Ik keek uit het raam en zag ze al voor de deur staan. Vanaf dat moment ging alles in een stroomversnelling. Ik heb nog met mijn goede gedrag geprobeerd een drankje met ze te drinken, maar de pijn werd zo heftig dat er geen zinnig woord meer uit kwam. Ik ben naar boven gegaan, mijn vriend erachter aan en mijn vrienden zaten zonder ons in de tuin met een glas drinken. Op dat moment, 15:30 uur ongeveer, leek het mij toch wel een verstandig plan om de verloskundige te bellen. Nog steeds in de overtuiging dat het allemaal wel meeviel zei ik nog tegen haar dat ze rustig eerst haar zoontje nog kon voeden en daarna naar ons kon komen. Ik voelde me bij voorbaat zo bezwaard, omdat ze misschien helemaal hierheen moest komen, met haar hele hebben en houden, voor niets. “Het zal toch niet zo snel gaan. Je hoort altijd dat eerste bevallingen soms wel dagen kunnen duren”, dacht ik bij mezelf. Ik lag op bed, mijn vriend ernaast. Ik wachtte nog vol verwachting op die bubbel waar iedereen het over had. Helaas kwamen mijn weeën vanaf het begin al om de 5 minuten en bleef ik volledig bij zinnen. Niks bubbel, niks oerkracht die het overnam.
Ongeveer drie kwartier nadat ik belde, kwam de verloskundige binnen. Bijna 2 uur na de eerste weeën dus. Ze voelde hoeveel ontsluiting ik had, en gek genoeg had ik het idee dat het nooit veel kon zijn in zo’n korte tijd. Ik hoopte op een centimeter of 2, puur zodat ik wist dat het allemaal op gang was gekomen. Ik schrok me dan ook wild toen ze vol verwondering zei dat ik al op 6 (!) centimeter zat. Even kwam de paniek als een golf over me heen. Zes centimeter, in nog geen twee uur tijd. Dat kan niet goed zijn voor mijn baby, dat gaat veel te hard. Tegelijk was ik enorm blij dat er vaart achter zat. Ik ben van mijzelf een ongeduldig persoon, zo ook met deze bevalling. Helaas was de opluchting van korte duur, want zoals gezegd kwamen de weeën om de 5 minuten en had ik tussendoor amper tijd om op adem te komen. Ik besloot onder de douche te gaan zitten. Wat een verademing was dit. Die warmte was heerlijk! Ondanks dat de weeën als een malle achter elkaar kwamen, zat ik tussendoor grapjes te maken met mijn vriend en de verloskundige. Ze was van alles aan het opschrijven. Ik was erg nieuwsgierig wat ze aan het doen was en wat het plan van aanpak zou zijn de komende uren. Ondertussen was ook de kraamzorg gearriveerd. Ze hielp met de boel klaarmaken voor de komst van onze dochter. De kraamverzorgster, de verloskundige en mijn vriend liepen van hot naar her om alles te pakken en klaar te zetten. Naar mijn gevoel heb ik uren onder de douche gezeten, maar als ik het bevallingsverslag teruglees blijkt dit maar driekwartier geweest te zijn. Ik voelde dat ik een drukkend gevoel kreeg op mijn bekken. Ik moest terug naar bed. “Ik zit net zo lekker onder die douche”, dacht ik nog. Vanaf het moment dat ik opstond, werden de weeën heftiger en kon ik ze niet meer goed opvangen. Ik waggelde zo goed en zo kwaad het ging naar mijn bed.
Op het moment dat ik ging liggen werden de weeën nóg intenser en ineens werd ik boos op mijzelf. De verloskundige zei me dat de persweeën waren begonnen. Maar waarom voelde ik dan niet die enorme drang om mee te persen? Waarom vertelde iedereen dat je lichaam het overneemt op dat moment en dat je geen andere keus hebt dan mee te gaan persen? Waarom kwam dat bij mij niet? Ik keek de verloskundige aan met toch enige paniek in mijn ogen. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Meepersen, dat was logisch, maar ik wist niet hoe. Ik smeekte de verloskundige om mij te helpen. Waarom ging het niet zoals het hoorde te gaan? Zat de baby nog te hoog? De verloskundige zei dat ze zág dat mijn lichaam aan het meepersen was. Mijn buik trok samen bij elke wee, maar ik voelde er niks van. Ze begon toen de hartslag van mijn baby te monitoren. Ik ben zelf medisch opgeleid, dus ik wist ongeveer wat te verwachten bij een baby. De hartslag was 80 p/m, veel te langzaam… De baby had het moeilijk. Ze zat al heel laag, maar de uitdrijving ging niet vlot genoeg. Ze besloot dat ik op de baarkruk moest gaan bevallen en op dat moment maakte het me niet meer uit in welke positie of op welke locatie het moest gebeuren. Mijn baby moest er nu uit. Ze had het moeilijk en ik moest helpen. Ik werd op de baarkruk gezet en ik denk dat ik wel na elke wee vroeg hoe lang het nog ging duren. Ik perste actief mee, zo hard als ik kon. De verloskundige had continu haar hand tegen het hoofdje van mijn baby om te voelen of ze daalde bij mijn persen. De verloskundige moest mij vertellen wanneer ik kon persen, want ik had die oerkracht niet. Mijn vriend zat achter me en hield mijn handen vast, de verloskundige zat voor mij op de grond en de kraamverzorgster stond de bevalling vast te leggen met mijn telefoon. Op dat moment begon ik te huilen. Niet van de pijn, maar van de paniek en misschien ook wel schaamte. Het was hartje zomer, einde van de middag en alle ramen stonden open. “De buren moeten dit horen”, dacht ik nog. Tijdsbesef had ik blijkbaar niet meer, want naar mijn idee was ik al uren aan het persen. Achteraf blijkt dat ik in totaal 15 minuten heb geperst, waarvan 8 minuten op de baarkruk.
Eindelijk was het zo ver, onze dochter Aimée werd geboren
Ze is er na een stortbevalling van in totaal 4 uur en 10 minuten. Ik kreeg haar in mijn armen en ik wachtte op het moment waar elke moeder het over heeft: “Zodra je je baby vasthebt, vergeet je de pijn”. Mooi niet dus. Helaas hield mijn bevallingsverhaal hier nog lang niet op. Mijn placenta moest nog geboren worden. Aimée heeft nog even aan de borst gedronken en toen werd ze aan mijn vriend gegeven. Blijkbaar was mijn navelstreng te zwak, wat kan verklaren waarom ze te vroeg is geboren. De placenta wilde met geen mogelijkheid geboren worden, dus kreeg ik een injectie met weeënopwekkers in mijn been. Denk je het ergste gehad te hebben, komen die naweeën. De verloskundige probeerde met man en macht de placenta eruit te krijgen.
De navelstreng knapte kapot
Toen kwam het. Ze keek me geschrokken aan en zei “fuck”. Dat wil je niet horen op dat moment, dus weer die golf met paniek. Ze had de navelstreng kapotgetrokken. Er zat nu een zwevende placenta in mijn buik die er niet uit wilde. De naweeën kon ik niet meer opvangen. Ze deden veel meer pijn dan de vorige weeën en ik merkte dat ik wegzakte. De ambulance werd gebeld en voor ik het wist stonden er in totaal zeven man in mijn kamer. Ik werd gekatheteriseerd, er werden infusen ingebracht en ik werd aangekleed. Allemaal tegelijk. Zonder mijn dochter. Zonder mijn vriend. De kraamverzorgster en mijn vriend waren Aimée aan het aankleden en klaarmaken om te gaan, terwijl ik de ambulance in werd geschoven. Ik bleef om me heen kijken en wachten tot mijn dochter bij me kwam, moeder en dochter mogen toch niet gescheiden worden zo vlak na de geboorte?! Voor ik het wist reden we met gillende sirenes de straat uit. Mijn vriend en Aimée in de auto erachteraan…
Ik wilde naar de OK
In het ziekenhuis hebben ze weer manueel geprobeerd de placenta los te krijgen. Op dat moment hield ik het niet meer. Ik schreeuwde dat ze van me af moesten blijven en ik eiste dat de OK werd klaargemaakt. Ik werk zelf in het ziekenhuis, dus ik weet hoe rap dat kan worden gedaan. Ik werd niet serieus genomen. Ik hield het niet meer van de woede. Ik wilde mijn gezin: mijn dochter en vriend. Ik wilde die rotplacenta eruit en ik wilde niet meer dat mensen met twee man sterk op mijn buik duwden. Ik wilde die operatie, en ik wilde die nu. Op het moment dat mijn vriend en Aimée (eindelijk) aankwamen, werd ik direct doorgereden naar de OK. Ik heb Aimée nog heel even vastgehad. Ik was zo misselijk van de pijn, dat ze haar weer weghaalden, omdat ze bang waren dat ik over haar heen zou spugen.
Al met al kwam ik rond 22:00 uur weer terug op de kamer en had ik toen pas de kans om mijn dochter goed vast te houden. Ze is om 19:00 uur geboren, dus zeker drie uur na de geboorte heb ik haar pas écht vast kunnen houden. Ze was heel licht en klein en er werd nog getwijfeld of ze in de couveuse moest of niet. Gelukkig was dit niet nodig en mochten we de volgende ochtend naar huis. Inmiddels is ze ruim vier maanden oud en is ze nog steeds klein (ze past nog steeds in maatje 62), maar doet ze het erg goed!
ESTELLE
