De verpleegkundige zegt dat ik mijn man moet bellen om terug te komen naar het ziekenhuis, niets vermoedend hang ik op

De geboorte van Roos is spannend

Op 5 oktober 2014 in de ochtend wordt Roos geboren. Het is nog spannend als ze de navelstreng tijdens de bevalling rond haar nekje blijft zitten en afbreekt. Ik krijg het zelf amper mee. Er wordt snel gehandeld door de verloskundige. En gelukkig komt Roos daarna snel ter wereld. Tot ieders opluchting neemt ze een flinke ademteug en begint hard te huilen. Dat is toch het fijnste geluid na een geboorte. Een dame vol van leven en dat blijft. Roos is onze tweede en groeit samen met haar twee jaar oudere broer op. Ze is een goedlachse baby en daarna een ondernemende peuter. Een pittige dame dat weet wat ze wil. En wat ze in haar hoofd heeft zitten, wordt vakkundig door haar uitgevoerd. De meeste tijd moeten we daar erg om lachen. Waar haar broer voorzichtig is en eerst kijkt of het kan, is zij niet bang aangelegd en glijdt zo een hoge glijbaan. Het zijn tegenpolen. Ze kunnen goed samen spelen en ook goed ruzie maken. Soms denk ik aan haar met al haar pit: ‘Wat zal zij later worden?’

Zomervakantie

Als ze bijna twee is, is het inmiddels zomer 2016 en hebben we een heerlijke vakantie gehad in Frankrijk en Italië. We hadden daar nog een kleine crisis, omdat Roos zich opsloot in de badkamer. Ze haalde de sleutel er van binnenuit uit haalde, maar ze is echt te klein om te begrijpen hoe zo’n slot nu werkt. Alle sleutels van het vakantiehuis hebben we overhoop gehaald. Aan de buitenkant zat tralies voor de ramen, dus dat was ook geen optie om binnen te komen. Als we bijna wanhopig de eigenaar willen bellen, lijkt het erop dat de sleutel van de keukendeur past op de badkamerdeur en na bijna een uur, kunnen haar veilig weer in onze armen sluiten. Roos heeft zich trouwens prima vermaakt dat uur.

De verjaardag van Roos

Na de zomer wordt Roos twee jaar en we vieren haar verjaardag. Ze krijgt van ons een mooie loopfiets cadeau. Zo kan ze net als haar grote broer lekker rijden. Tussendoor de bedrijven door zijn we bezig ons appartement te verkopen. Dat is met twee kinderen niet al te groot en de woonkamer staat geregeld vol met was en andere spullen. Het zijn spannende dagen en uiteindelijk lukt het om ons appartement te verkopen. Net na de kerstdagen zullen we de overdracht doen en tot die tijd gaan we bezig met onze eigen huizenjacht. Tijdelijk of vast, dat zullen we wel even zien. Maar wat we nog niet weten is dat dat heel anders verloopt…

Roos wordt ziek

Ik heb in de herfstvakantie die volgt, ineens twee zieke kinderen thuis. Althans de oudste heeft waterpokken en is wat hangerig. Roos is niet fit en heeft buikloop, maar of dat ook de voorloper is van de waterpokken, daar twijfel ik aan. Als ze na een paar dagen nog steeds ziek is, gaan we langs de huisarts. Het lijkt op buikgriep en het zal vanzelf ook wel overgaan. Maar ook de dagen erna knapt ze niet op. Ze blijft erg hangerig en vindt het wel prima om de hele dag te liggen. Ik verzamel moed om toch nog een keer de huisarts te bellen, want buikgriep gaat toch wel vanzelf over. Ze drinkt ook niet geweldig en het is vrijdag voor het weekend. Ik kan langskomen. En hoewel ze nog wel wat drinkt, vraagt de huisarts of ik me zorgen maak. “Ja, het zit me eigenlijk niet lekker”, zeg ik. “Ze hangt, de hele dag”. “Goed”, zegt de huisarts, “Ik verwijs je door naar de kinderpoli en dan kunnen zij een inschatting maken”. Zo zitten we die vrijdagmiddag bij de kinderpoli. Zij besluiten dat Roos een nachtje wordt opgenomen en ORS toegediend krijgt. De gedachte is dat ze met wat vocht, morgen wel weer wat zal opknappen.

Roos wordt zieker op de kinderpoli

Mijn man slaapt die nacht bij haar en ik ga terug naar huis om haar grote broer op te vangen. De volgende ochtend ga ik bij Roos langs. Grote broer mag niet mee vanwege zijn waterpokken. Roos is niet bijgetrokken door de ORS. Eigenlijk gaat het slechter, want ze is nu ook benauwd. Waarschijnlijk moet ze nog een nachtje blijven en doen ze wat bloedtesten om te kijken wat ze heeft. Ik spreek met mijn man af dat ik vannacht bij haar slaap en dat hij op en neer naar huis gaat voor spullen. Net als hij richting de parkeerplaats loopt, komt er een verpleegkundige binnen en vraagt waar hij is. Ik leg uit wat ons plan is. Zij zegt dat ik hem toch even moet bellen om terug te komen. Er komt zo een arts en hij wil een gesprek met ons. Ik bel mijn man dat hij nog even terug moeten komen en niets vermoedend hang ik op. Wel zegt de verpleegkundige dat het zo goed is dat ik naar mijn gevoel heb geluisterd. Maar ook daar zoek ik nog niets achter. Even later komt de arts ons ophalen om mee te lopen naar een rustig kamertje. Hij begint het verhaal over de testen die ze hebben afgenomen bij Roos en wat ze daarin zien. Enorm hoge ontstekingswaarden. Mijn man slaat zijn hand voor zijn mond. Hij heeft het sneller door dan ik. Maar als de arts de woorden daarna uitspreekt, weet ik dat het helemaal mis is.

Lees HIER het vervolg

SANNE