Ik ben van mijn stuk door de kracht die door mijn buik gaat
Het is 12 uur in de nacht. Mijn kleine meisje ligt tegen me aan. Het duurt even voor ik me realiseer dat ik wakker ben geworden van een wee. De hele dag waren er al krampen, maar het mocht nog geen naam hebben. Inmiddels ben ik al 41 weken en 3 dagen zwanger en waren krampen en voorweeën niet meer iets waar ik van opkeek of onrustig van werd. Opnieuw een wee. Flink krachtig. “Ohja, zo voelde het.”, denk ik. Bijzonder hoe je dat weer helemaal kan vergeten. Ik concentreer me op mijn ademhaling. Diepe ademhalingen, kort en groot in en laaaaang uit. Ik ben even van mijn stuk door de kracht die door mijn buik gaat. “Kan ik dit wel?”, vraag ik me af. We hebben zoveel geoefend op mindset. Het meegaan in de bevalling. De weeën verwelkomen, mee-ademen en in die bubbel raken. Alles komt voorbij wanneer ik die eerste wee aan het overleven ben. De volgende gaat vast beter.
Steeds meer kom ik in mijn bubbel
Er zit een fijne periode van rust tussen de weeën. Ik vind de rust in mijn hoofd, hartslag en ademhaling in die tussentijd. En een overweldigend enthousiast gevoel van “We gaan straks ons zoontje ontmoeten!”. De volgende wee ben ik er klaar voor. “Ja, kom maar”, denk ik. Ik besluit Alexander nog te laten slapen. Hij zal zijn energie wel kunnen gebruiken voor de komende dagen. Geconcentreerd op de kracht in mijn lijf lig ik zo twee uur in bed. De weeën vragen mijn volledige concentratie op mijn ademhaling, maar tussendoor lig ik nog lekker te soezen. Steeds meer kom ik in mijn bubbel en kan ik me afsluiten van alle andere gedachten.
Ik besluit Alexander wakker te maken
Na ruim twee uren besluit ik van bed te gaan, nog even wat te eten en drinken. Mijn lijf kan de energie gebruiken. Tussen de weeën door smeer ik een broodje. Ik spreek met mezelf af dat ik Alexander om half 5 wakker maak. Dan hoor ik onze dochter roepen. Ik besluit nog even bij haar te gaan liggen en haar te laten drinken. Vaak valt ze dan snel weer in slaap en dat lijkt me in deze situatie het beste. Wel raak ik direct uit mijn bubbel, waardoor ik de weeën maar moeilijk kan opvangen. Gelukkig slaapt ze inderdaad redelijk snel weer. Nog een uurtje blijf ik naast haar liggen. De weeën nemen toe in kracht. Ik merk dat ik begin af te tellen naar half 5, om Alexander wakker te maken. Weer van bed, een paar weeën hangend tegen het aanrecht, een paar op de bank. Ik maak Alexander wakker. Enthousiast staat hij op. Het is zo ver, we hebben al zo lang moeten wachten.
Ik ben me niet meer bewust van de tijd
Kort daarna stap ik onder de douche. Het warme water ontspant en de omgevingsgeluiden raken op de achtergrond. Met mijn ogen dicht op de douchekruk en het warme water over mijn grote buik. Nog heel even deze grote buik. Ik realiseer me dat ik hem misschien nog ga missen en aai er liefdevol over. Ik ben me niet meer zo bewust van de tijd. Soms neurie ik zacht tijdens een wee, soms werkt de ontspanningsademhaling goed, soms werkt wiegen goed en soms zit er een flink pittige tussen waarvan ik even van m’n stuk raak. Maar elke keer lukt het om terug in diepe ontspanning te komen. Ik weet dat alle natuurlijke pijnstilling mij erdoor gaan helpen.
Ik ga in het bevalbad
Het is half 7 wanneer ons dochtertje wordt opgehaald. Een dikke kus en daar gaat ze. Bijna grote zus. Straks een gezin van vier. Alexander kan zich nu focussen op het opzetten en vullen van het bevalbad en alles klaarmaken voor de geboorte. Samen denken we nog niet dat het zo’n vaart loopt door de grote rust die ik ervaar. We appen de verloskundige dat het begonnen is, maar dat ze nog niet hoeft te komen. Het voelt fijn zo samen in de serene rust van de vroege ochtend. Er gaat ontzettend veel water in zo’n bad. Wanneer er een laagje in zit, besluit ik er al lekker in te gaan. Wat is dat fijn. Het bad voelt als een letterlijke veilige bubbel om me heen. Het is zacht en ik kan me makkelijk in alle houdingen bewegen door het water. De warmte haalt de scherpe kantjes van de weeën af.
Een hands-off bevalling
“Je mag niet tegen me praten als ik een wee heb”, spreek ik met Alexander af. Dan sluit ik mijn ogen en heb alle concentratie nodig merk ik. Tussendoor kletsen we wat en eten we nog een ijsje, terwijl het bad zich steeds verder vult. “Het gaat nog niet heel snel”, merkt Alexander op. Ik glimlach en vertel hem dat het een stuk sneller gaat dan hij denkt. Maar de rust en vertrouwen in het proces na alle voorbereidingen overheersen. De cursus hypnobirthing, alle positieve bevallingsverhalen, alle keuzes die ik bewust maakte, ik voel me krachtiger dan ooit. Ik koos vooraf al heel bewust voor een hands-off bevalling. Dat betekent ook dat de ontsluiting niet wordt gemeten. “Het zegt niks over de voortgang”, leerde ik bij de eerste bevalling. Het geeft me nu vertrouwen en laat me zelf voelen waar ik in de bevalling ben en wat ik nodig heb. Zo gaat het nog even door. Samen. Ontspannen. Rust. Beide voelen we nog niet de noodzaak om te bellen. Alsof de magie van dit moment dan verbroken wordt wanneer er meer mensen bij komen. Want alleen hij is degene die mij beter kent dan wie dan ook. Degene bij wie ik me vertrouwder voel dan wie dan ook. Degene met wie ik in dit avontuur zit. En straks weer ouders mag worden. Tussen de weeën door val ik soms in een lichte slaap, zo drijvend in het water. En dat typeerd hoe ongelofelijk ontspannen ik ben. En hoe mijn lijf het werk doet, precies zoals het bedoeld is.
En dan ineens vallen de weeën stil
Ik kom uit mijn bubbel en voel me heel goed. Alert. Fijn. Alsof ik helemaal niet met bevallen bezig ben. En ineens herinner ik me dat dit kan voorkomen. Dit noemen ze de “rest and be thankful”-fase. Een complete rust om op te laden voor de persfase die eraan komt. Ik vraag Alexander om te bellen en zeg hem dat het nu echt niet meer lang duurt. Ik zie zijn bedenkingen over, maar hij belt.
Ik heb Alexander nodig
Een kwartier later, hangend over de badrand komen er hele pittige weeën. Ik houd Alexander stevig vast. Dit is zo krachtig dat ik er moeite mee heb. Ik heb hem nodig. Zoals we hebben afgesproken herinnert hij me er op dit punt aan dat onze baby komt. Het punt waarop de heftigheid me laat vergeten waarvoor we het doen. “Ons jongetje komt eraan”, we herhalen het een paar keer. Aan het einde van de derde wee voel ik de overgang naar de persfase en pers vanzelf al wat mee.
De persfase vind ik spannend
De verloskundigen komen binnen en zo begint de eerste perswee. Zonder twijfel en vol vertrouwen moedigen ze me aan dat ik dit kan. Er zijn geen handen die willen voelen. Geen controles die me afleiden. Alleen vertrouwen. De persfase die ik zo spannend vond door de eerste bevalling. De heftigheid ervan overvalt me opnieuw. Hangend aan de badrand besluit ik alles te geven. Ik kan dit. Hij is er bijna. Eindelijk bijna. Vier persweeën. En een paar oerkreten waarvan ik me amper bewust ben. Het hoofdje. Dan bij de volgende wee het lijfje. Tussen mijn benen door geven ze me het kleine lijfje aan. Voorzichtig ga ik achterover in het bad zitten. Tegen me aan het warme lichaampje wat zijn eerste ademteugen neemt. Hij opent zijn oogjes en beweegt zijn vingertjes rustig. “Hij doet het heel goed, precies zoals het moet”, hoor ik de verloskundige op de achtergrond zacht zeggen. Ik slaak een zucht en laat alles binnenkomen. Hij is er. Ons kleine mannetje. Zoveel kleiner dan ik bedacht had. Zoveel completer dan ik me eerder gevoeld heb. 10 uur precies. Welkom op de wereld.
AVALON
