Desiree schrijft een reeks op Kids en Kurken. Dit is deel 1.
Zou de bevalling al beginnen?
Op 28 augustus 2021 zaten we ’s avonds niets vermoedend op de verjaardag van mijn jongste broertje. Rond 0.30 uur ging ik naar het toilet en merkte ik dat mijn ondergoed nat was. Ik appte mijn vriend vanaf de toilet wat er aan de hand was en dat ik snel naar huis wilde. Het was immers al laat. Ik wilde thuis even rustig googlen, onder de douche en naar bed.
Mijn vliezen braken plotseling
Thuis zat mijn vriend het niet lekker en begon met het pakken van de vluchtkoffer. Dit terwijl ik met buikpijn op het toilet beneden zat en hem nog appte dat ik echt nog niet ga bevallen. Uiteindelijk ben ik onder de douche gestapt en daar braken mijn vliezen. Ik was verrast want ik was immers pas 35 weken zwanger. Uiteraard belde ik de verloskundige en zij kwam langs. Ze checkte of mijn vliezen echt gebroken waren en belde het ziekenhuis dat we eraan zouden komen. Ik heb haar serieus de vraag gesteld of ik nu echt al zou gaan bevallen. “Ja natuurlijk. Dit zal waarschijnlijk tussen de 48 en 72 uren duren”. “Gelukkig”, dacht ik, “dan kan ik nog even bijslapen”.
Ik bleek al 8 cm ontsluiting te hebben
Niets bleek minder waar. In het ziekenhuis aangekomen werd ik aan de CTG gelegd. Ik kreeg enorme buikpijn. Dit bleken later de weeën te zijn. Na anderhalf uur was de verloskundige nog niet terug en ik hield het niet meer. Ik was al drie keer naar het toilet geweest en uiteindelijk viste ze me daar ook vanaf. Er was eindelijk een bevalkamer beschikbaar en daar werd ik heen gebracht. Ze checkte of ik al ontsluiting had en dit bleek al acht centimeter te zijn. Het eerste wat ik zei was: “Dan kan ik zeker geen ruggenprik meer krijgen?’’. Dit was inderdaad geen optie, een tegenvaller. Aangezien ik zo moe was stemde de gynaecoloog er gelukkig mee in dat ik een morfinepompje zou krijgen. Dit gaf even rust, wat ik enorm nodig had.
Na 2 uur persen was er geen beweging
Ik heb geen idee hoe lang ik zo heb gelegen, maar uiteindelijk kwam de verloskundige terug. Ze checkte de ontsluiting en dit bleek op tien centimeter te zitten. “Yes, het einde is in zicht”, dacht ik. Ik mocht gaan persen, maar wilde dit helemaal niet. Ik voelde geen persdrang en wilde liever alles gewoon wegpuffen. Uiteraard “moest” ik persen. Uiteindelijk heb ik dit twee uur gedaan. Of eigenlijk geprobeerd, zonder dat er ook maar een centimeter beweging was.
Ik mocht kiezen: een vacuümpomp of keizersnede
We kregen de optie om een vacuümpomp te “proberen” of konden meteen voor een keizersnede kiezen. Ik gaf meteen aan dat ik niks meer wilde proberen, maar direct een keizersnede wilde. Ik was kapot. Zo gezegd, zo gedaan. Ik werd klaargemaakt voor de OK. Daar is onze prachtige zoon James geboren op 29 augustus 2021 met een geboortegewicht van 2404 gram.
James deed het goed
James heeft één minuut op mijn borst gelegen en daarna werd hij meegenomen door de kinderarts. Mijn vriend ging mee terwijl ik werd gehecht. Een uur later waren we eindelijk met z’n drieën samen op de kinderafdeling en konden we onze familie en vrienden bellen met het heugelijke nieuws dat we ouders waren geworden. Gelukkig deed James het heel goed. Hij mocht op de tweede dag na de bevalling in een normaal wiegje in plaats van een warmtebedje. Zijn kleertjes waren veel te groot, want ik had niks in maat 44 en nauwelijks maat 50 gekocht. Gelukkig hebben we dat, met wat hulp van een vriendin, snel kunnen regelen.
Hij mocht na 10 dagen al naar huis
James dronk zijn flesjes goed, ik herstelde snel en alles leek perfect te gaan. Totdat hij toch niet genoeg kracht bleek te hebben om alle voeding op eigen kracht binnen te krijgen. James kreeg toch een sonde om hem wat hulp te geven. Ik heb uren lang gehuild, alsof de wereld verging. Iets met kraamtranen gok ik. Na een paar dagen bleek dat James genoeg kracht had om zelf te drinken en hij mocht na tien dagen al naar huis. Thuis kreeg ik nog aanvullende kraamzorg, wat fijn was. Ik was zelf heel mobiel, maar het was prettig dat iemand hielp met James. Hij was zo’n klein mannetje en we waren voor het eerst ouders geworden. Ik vond het dan ook allemaal heel spannend.
Het huilen werd krijsen
De eerste dagen thuis sliep James heel veel, maar na een paar dagen begon hij steeds meer te huilen. Dit huilen veranderde in krijsen en uiteindelijk liepen we uren lang met James in onze armen of in de draagzak om hem stil te krijgen. Hij krijste letterlijk van 7.00 uur ’s morgens tot 22.00 uur ’s avonds aan één stuk door. Wij waren helemaal gesloopt. In de tussentijd hadden we contact met de kinderarts in het ziekenhuis en het consultatiebureau. Zij gaven ons het advies om James in te bakeren en hem meer rust, reinheid en regelmaat te geven. Ze zeiden dat huilen er nou eenmaal bij hoorde. Moest ik hier vanuit gaan? Ik wist het allemaal niet meer.
James moest worden opgenomen
Na vijf weken was ik compleet van de kaart, dit kon zo niet langer. Op vrijdag belde ik wederom volledig in tranen en paniek het ziekenhuis en we mochten langskomen. Ze besloten om James op te nemen ter observatie. Ik vond dit verschrikkelijk. We spraken af dat we James dan de volgende dag zouden brengen in plaats van hem meteen daar achter laten. Ik moest dit bericht eerst even laten bezinken. Mijn kleine mannetje…
Lees HIER het vervolg.
DESIREE
