Mike en Kay schrijven een reeks over hun papaproject: de weg van het krijgen van een kind als twee mannen. Lees eerst de eerdere delen:
Deel 1: Deze twee jonge mannen hebben een enorme kinderwens
Deel 2: Wenspapa’s Mike en Kay hebben een draagmoeder en eiceldonor gevonden
Deel 3: Wenspapa’s Mike en Kay moeten helaas opnieuw opzoek naar een eiceldonor
Een nieuwe eiceldonor
Zoals wij een tijdje terug al vertelden moesten we een stapje terug doen, omdat onze beoogde eiceldonor uit het traject moest stappen. We gooiden de zoektocht weer open. We gingen op Instagram en WhatsApp al vrij snel in gesprek met verschillende lieve dames die met de gedachte speelden om ons te helpen. Hieruit vloeide heel fijn contact met een nieuwe potentiële eiceldonor. Echt fantastisch dat we haar zo snel hadden kunnen ontmoeten en dat het zo goed aanvoelde. We hadden zelfs al het ziekenhuis ingelicht dat we wellicht binnenkort weer verder konden gaan.
Opnieuw een tegenslag
En toen kwam de volgende tegenslag. Wederom kregen we de vraag om af te spreken, het bericht kwam van onze beoogd draagmoeder. Meteen schoten er allerlei scenario’s door ons hoofd. De vorige keer dat iemand dit op deze manier aan ons vroeg, was het de eiceldonor die uit het traject moest stappen. “Zal nu weer hetzelfde gebeuren, maar dan met de draagmoeder? Het zal toch niet?” We probeerden snel onze gedachtes te verzetten. “Misschien wil ze wel iets heel anders vertellen, bijvoorbeeld dat ze gaat verhuizen? Of dat ze toch wel laagtechnologisch draagmoederschap ziet zitten, dus met haar eigen eicel? Misschien is er wel iets met haar eigen relatie? Het kan van alles zijn, toch? Toch?” Zo probeerden we onszelf moed in te praten en positief te blijven, om maar niet van het ergste uit te blijven gaan. Er volgden twee slapeloze nachten en een hoop gepieker. En toen was het zo ver.
Angst en weinig goede hoop
Een half uur voordat onze afspraak plaatsvond, wonnen de positieve gedachtes het niet meer van de angst. We keken elkaar aan en zeiden dat we eigenlijk weinig goede hoop hadden. En toen ging de bel. De beoogd draagmoeder kwam een theetje doen en liet ons gelukkig niet lang in spanning. Om persoonlijke redenen zag ze af van het draagmoederschap. Op het moment zelf probeerden we zo coulant en begripvol mogelijk te reageren. Het moest overigens voor haar ook een enorm verschrikkelijke boodschap zijn om te brengen. Onze grootste angst werd in een klap werkelijkheid. We wisten natuurlijk dat dit altijd kon gebeuren. Het is ook ieders recht om eruit te stappen als er ook maar 1% van je lichaam twijfelt, want het is niet zomaar iets. Dus met die gedachten nemen we haar uiteraard helemaal niets kwalijk. Maar goed, je kan alles nog zo goed begrijpen. Het is wel echt ontzettend naar.
Het nieuws hakte erin
De eerste paar uur hadden we nog het gevoel dat we, wellicht door de vorige tegenslag, er beter mee om konden gaan. Went zoiets of leer je ermee omgaan? Nee helaas, na een paar uur waren we toch echt wel terneergeslagen. “We waren alweer zo ver, gaan we dan echt weer helemaal opnieuw beginnen?”, vroegen we ons af. En we waren net weer in contact met een superleuke en lieve eiceldonor, dan moesten we haar zo snel mogelijk het slechte nieuws brengen. Tja dat hoort er ook bij. De volgende avond kwam ze langs en ook zij vond het ontzettend rot. Maar we zaten ook snel weer met elkaar in de modus van: Hoe gaan we dit oplossen? Wat worden de volgende stappen? We gaan echt niet opgeven!
We staan ook open voor laagtechnologisch draagmoederschap
We hebben onze vrienden en familie ingelicht en we kregen super veel steun. Ook op ons Instagramaccount regende het met steunbetuigingen. Zo lief. Als er ooit een wedstrijd komt met ‘wie heeft de liefste volgers’, dan denk ik dat wij winnen. We kregen weer hoop en goede moed. We gingen met elkaar opzoek naar een nieuwe draagmoeder. Het gaat hoe dan ook lukken. Dat er obstakels zouden zijn, dat wisten we. Nu is het aan ons om deze te overwinnen. Aangezien er een nieuwe eiceldonor op ons pad is gekomen, hebben we nog steeds de voorkeur voor hoogtechnologisch draagmoederschap. Maar we zijn daar inmiddels niet meer zo heel stellig in. Als er een vrouw naar ons toekomt die ons wil helpen door te dragen met haar eigen eicel, dan staan we daar ook zeker voor open.
Dit waren onze twee stappen naar achteren, vanaf nu gaan we alleen nog maar vooruit!
WORDT VERVOLGD
MIKE & KAY
