Nathalie kreeg een keizersnede: “Ik voelde alles, dit kon niet goed zijn”

Het is donderdag 31 maart 2022. Het bevalplan ligt in het ziekenhuis. Ik krijg een geplande keizersnede. Ik zou heel graag mijn zoontje zelf willen aanpakken, maar ik weet dat dat niet mogelijk is in dit ziekenhuis. Een dikke helaas. Maar er zijn ergere dingen. Ik wil de schermen aan hebben, want ik wil alles kunnen zien. Of in ieder geval zelf kunnen bepalen wanneer ik wel of niet kijk. Mijn man wil ook kunnen meekijken via de schermen. Ik wilde sowieso de geboorte van mijn zoontje zien. Ik wil hem zo snel mogelijk bij me hebben, huid op huid. En kunnen aanleggen voor de borstvoeding. Bij mijn dochter 7,5 jaar geleden heb ik ook een geplande keizersnede gehad. Deze is op zich prima verlopen. Ik heb daar geen hinder aan ondervonden. Dus ik ging met een goed gevoel het ziekenhuis in. Little did I know….

Op naar het ziekenhuis

Nog even een dikke buik foto thuis in de spiegel en dan is het tijd om te gaan. Met twee tassen (één voor mij en één voor de baby) en een lege maxi cosi gaan we naar het ziekenhuis. Hoe spannend is het dat we vandaag eindelijk onze zoon gaan ontmoeten na precies 39 weken zwangerschap. Ik heb uit een eerder huwelijk twee kinderen (11 en 7 jaar) en mijn man heeft een dochter (4 jaar). We hebben er zin in. Onze kleine man, kleine broer van de andere drie. De hekkensluiter.

Alles wordt klaar gemaakt in het ziekenhuis

We zijn in het ziekenhuis en melden ons op de vierde verdieping. Afdeling verloskunde, kamer 4. Vier is mijn lievelingsgetal en voor ons samen is dit het vierde kind. Dat kan niet anders dan goed gaan. We worden verwelkomt door de verpleegster die ons die dag begeleid. Ik word aan de CTG gehangen en mijn controles worden gedaan. Ik vraag aan de verpleegster of zij al weet hoe laat de keizersnede plaats gaat vinden. Zij geeft aan dat we om half één aan de beurt zijn. Als eerste na de lunch. Op dat moment was het 11.00 uur dus we moesten nog even wachten. We vermaakten ons door wat te kletsen en foto’s te maken. En even op kraamvisite. Een bekende was toevallig die dag ervoor bevallen en lag een aantal kamers verder. We hebben de tijd fijn door gebracht en tegen elkaar gezegd: “Nog even en dan weten we hoe onze zoon eruit ziet!”.

De katheter lukte pas bij poging 3

Rond 12.00 uur kwam de verpleegster het grote nieuws vertellen. We mochten richting de Holding. Ik kreeg eerst op mijn kamer een buidel shirt aan, mooi oranje. Die kleur staat me totaal niet, dacht ik nog. Ook werd de katheter gezet. Eerst deed een verpleegster in opleiding een poging. Die mislukte. Daarna deed een andere verpleegster een poging die ook mislukte. Daarom hebben ze er een derde verpleegster bij gehaald. Met z’n drieën stonden ze gezellig down onder te bekijken hoe ze het gingen doen. Uiteindelijk was alles gelukt. Als dit het ergste van de dag was, prima! “Kan gebeuren”, dacht ik nog.

Ik voelde de ruggenprik flink

Op de holding moesten we even wachten totdat we daadwerkelijk naar de OK konden. Het infuus werd geprikt en aangesloten. Lieve verpleegsters kwamen ook hier allerlei controle vragen stellen. Er was nog wat verwarring over een bepaald medicijn wat ik moest krijgen. Ik vond dit zelf best storend. Maar uiteindelijk werd mijn ruggenprik gezet. Eerst kreeg ik een verdoving op de plek waar ze de ruggenprik willen zetten. En toen kwam de tweede prik, die ik flink voelde ondanks de verdoving. Heel even voelde ik dat mijn benen warm werden, wat een goed teken zou moeten zijn voor de verdoving. Vervolgens legde ik zelf mijn benen nog op de tafel. Ik kreeg het idee dat ik alles nog best goed voelde. Ik werd ingesmeerd met de roze jodium en dit alles voelde ik ook lichtjes. Dit gaf ik ook aan. Maar er werd gezegd dat dat kon komen door de wrijving en bewegingen die ze maken. Dat klonk logisch.

Het voelt niet goed

Of ze nou getest hebben of ik daadwerkelijk nog wat voelde, weet ik oprecht niet. Ik kan me daar niks van herinneren. De eerste incisie wordt gezet in het proces om onze zoon ter wereld te laten komen. Hier voel ik niet veel van. Na een kleine vijf minuten geef ik aan dat ik me misselijk voel. Ik voel me erg naar. Ik kan het niet beschrijven, maar het voelt niet goed. Ik begin een heleboel te voelen. Ik voel geduw en getrek, ik voel mijn ingewanden van binnen. Ik lijk echt alles te voelen en geeft het aan.

Ik blijf roepen dat ik veel pijn heb

Er wordt gezegd dat ze er op dit moment niet veel aan kunnen doen, omdat de kleine nog in mijn buik zit. Zolang hij nog in mijn buik zit, is het niet goed om de pijnmedicatie verder te geven. Ik weet niet hoe, maar ik zet door want ik heb uiteraard geen andere keuze. Ik knijp met mijn handen in de armsteunen waar mijn armen op rusten, mijn ogen knijp ik dicht en ik blijf roepen dat ik veel pijn heb. Dan komt het moment dat de gynaecoloog vertelt dat de baby geboren gaat worden. Ze vraagt of ik mee wil kijken en of ze het doek wat voor ons hangt naar beneden moeten doen. Mijn letterlijke woorden waren: “Nee, haal hem er alsjeblieft gewoon uit”. Al het wrikken, duwen en het trekken om hem eruit te krijgen heb ik gevoeld. Gezien, heb ik niks.

Ik kon niet buidelen door de pijn

Toen hij eruit was hebben ze hem voor een doorzichtig doek gehouden waardoor ik naar hem kon kijken. Een heel mooi schoon ventje. Toen werd er gevraagd of ik hem bij mij wilde hebben nadat hij was nagekeken door de kinderarts,. Ik had gelijk willen buidelen en had hiervoor ook dat speciale shirt aangekregen. Maar door alle pijn die ik op dat moment had, kon ik het niet. Hierover voel in me nog steeds schuldig. Gelukkig kon hij bij papa en kon papa lekker met hem kroelen.

Ik smeekte om extra pijnstilling

Nu de kleine man eruit was moest ik nog worden gesteriliseerd en uiteraard nog dicht worden gemaakt. Ook dit alles heb ik gevoeld. Omdat bleek dat het in de OK nog wel even ging duren, is papa met de kleine man naar de kamer gegaan omdat anders te koud voor onze zoon zou worden. Ik heb gesmeekt of ze me wat tegen de pijn konden geven. Ik bleef aangeven dat dit niet goed kon zijn. Ik heb zelfs gesmeekt of ze me dan konden laten slapen, want de pijn was ondraaglijk. Maar niks kon, ze hebben me alleen diclofenac via het infuus gegeven. Uiteraard heeft dit niks opgeleverd en ging ik nog steeds helemaal kapot van de pijn.

Het personeel schrok dat ik al zoveel zelf kon

Er is één moment geweest waarop ik mijn ogen open heb gedaan en op één van de schermen heb gekeken. Wat ik zag was een eierstok met een klemmetje. Dit beeld blijf ik nog steeds zien. Uiteindelijk was ik rond twee uur klaar met de operatie. Ik kon alles bewegen en wilde zelf van mijn operatie bed op mijn gewone bed gaan. Dit werd snel tegen gehouden door het personeel, en zij schrokken dat ik dit zelf wilde en kon doen. Ik ging naar de verkoever kamer om daar een morfinepomp te krijgen om daarna door te kunnen gaan naar de afdeling. Op de verkoever heb ik gevraagd hoe laat mijn zoon eigenlijk geboren was, want dat had ik niet eens mee gekregen. Uiteindelijk was het golden hour al verstreken voordat ik überhaupt op de kamer was.

Dikke pech

Op de kamer zag ik mijn zoontje in een couveuse liggen. De schrik sloeg me om de oren. Maar al snel vertelde de verpleegster me dat dit was om hem goed warm te houden tijdens mijn afwezigheid.. Nu kon ik eindelijk gaan buidelen en aanleggen. Wat was het heerlijk om eindelijk mijn kleine Ravi te zien, te voelen en in me op te nemen. We zouden 48 uur vanaf de geboorte in het ziekenhuis moeten blijven. In die 48 uur heb ik de morfine pomp zo min mogelijk gebruikt. Ik wilde niet te afwezig zijn door de morfine. Ik wilde alles van mijn kind zien; zijn geboorte en eerste uur had ik immers ook al gemist. In die 48 uur is er 2 keer een arts langs geweest. De eerste was de arts die de bevalling heeft gedaan. Ik heb haar gevraagd hoe dit alles heeft kunnen gebeuren. Haar antwoord was dat dit wel eens gebeurd. Een soort dikke pech.

Thuis moest ik de hele nacht huilen

24 uur na de bevalling zouden ze de katheter er uithalen. Maar na 20 uur vroeg ik of ze hem er alsjeblieft uit wilde halen zodat ik zelf naar de wc kon. En zo gebeurde het ook. Ik wilde er alles aan doen om zo snel mogelijk naar huis te kunnen. Na 20 uur stond ik naast m’n bed en zat ik zelf op het toilet. Na 48 uur gingen we naar huis. Mijn vriendin bracht ons met gierende banden naar huis. Onderweg naar huis belde ik de kraamzorg. Ik kreeg te horen dat zij een kraamhulp én een stagiaire zouden sturen. “Prima”, dacht ik op dat moment. Toen wij thuis aankwamen, kwamen niet veel later de kraamhulpen. Ik merkte aan mezelf dat ik het te veel vond. De hele nacht heb ik liggen huilen om alles wat er gebeurt was.

De kraamhulp was een fijne steun

Toen de volgende dag de dames weer kwamen, voelde het na een uur al niet goed voor mij om ze allebei in huis te hebben. Dus dit heb ik direct aangegeven. De stagiair is gelijk naar huis gegaan. Er viel een rust over me heen toen ze weg was. Ondanks dat was het veel huilen om wat er tijdens de geboorte gebeurd was. Ik heb gelukkig een onwijs lieve kraamhulp gehad die mij prima aanvoelde en mij heeft geholpen. Op dag 6 na de geboorte heeft zij met mij de foto’s van de bevalling gekeken. Een stukje verweking voor mij. Hier ben ik haar onwijs dankbaar voor.

EMDR heeft mij geholpen

Uiteindelijk heb ik voor dit alles EMDR therapie gehad. Dit heeft ervoor gezorgd dat de bevalling niet meer top off mind zit. Ik ben er nog steeds verdrietig en heel boos om. Dat gaat denk ik niet heel snel weg. Ik vind het namelijk nog steeds verschrikkelijk dat ik dat eerste uur heb gemist. En dat ik de eerste periode met Ravi ik niet optimaal heb kunnen genieten. Als ik alleen onder de douche sta, laat ik nog steeds wel eens een traan. Maar ik verbeter, langzaam, het wordt beter.

NATHALIE