Terwijl mijn tranen vloeien zegt de gynaecoloog: “Het is pure pech”

Je hartje klopt, je groeit goed! De kans om nu nog en voor een tweede keer een miskraam te krijgen neemt met 50 procent af, zei de verloskundige. Dit was de eerste echo. Wat waren we intens blij. Na de eerste miskraam zijn we zo ontzettend gespannen. Eerst de zwangerschapstest. Vervolgens ben ik elke dag, maar dan ook elke dag bezig met mijn kleintje. Elke keer als ik naar het toilet ga ben ik bang. Bang om iets te zien wat ik niet wil. Om weer door de hel te gaan. Want zo voelde voor ons de eerste miskraam. Maar tijdens de eerste echo maakte de verloskundige ons dus gelukkig. De kans op een miskraam nam nu met de helft af. Jij bent ons mini mensje, je bent zo welkom. We zijn zo in de wolken!

De verloskundige ziet een minimensje op de echo

Twee weken later stond er weer een echo op de planning. We zijn zo gespannen, want bij elke echo heb ik toch een “wat als” in je hoofd. Uitkleden en liggen maar. Mijn vriend staat naast mij en houdt mijn hand vast. De verloskundige begint met de echo. Het duurt even voordat we iets zien. Maar dan zien we je op het beeldscherm. Iets wat op een hoofdje lijkt en een mooi piepklein buikje. Je bent zo mooi. De tranen beginnen in mijn ogen te prikken en ik krijg het warm van binnen. Je bent al helemaal van ons. “Het mooie zakje waar je in zit is perfect”, horen we de verloskundige zeggen tijdens het aanwijzen. Mijn vriend en ik kijken elkaar aan en beginnen te glimlachen en de tranen rollen over mijn gezicht. “Het zit goed”, denk ik. “Het zit goed. We kunnen gaan genieten!”

Een oorverdovende stilte

En dan wordt het stil… De verloskundige zegt niets meer. Er volgt een oorverdovende stilte. Ze blijft maar naar het scherm kijken. Draaiend met dat ding op mijn buik door de gel. Doodstil. Niets. Het lijkt echt uren te duren. Terwijl het waarschijnlijk maar een minuut is. De tranen komen door. Ze begonnen van blijdschap, maar nu gaan mijn gedachtes alle kanten op. “Waarom zegt ze nou niets? Wat is dit? Wat als….?” Ik knijp mijn vriend in zijn hand. Mijn tranen rollen over mijn wangen. Dit duurt echt te lang. En dan begint ze te praten.

Er is slecht nieuws

“Ik ben bang dat ik slecht nieuws voor jullie heb…”. Haar gezicht spreekt boekdelen. Toch hoop ik dat ze iets gaat zeggen in de trant van: “Je bent nog niet ver genoeg, ik kan je kindje niet goed op beeld krijgen”. Of “Ik kan het hartje niet zo snel vinden omdat je nog niet zo ver bent”. Haar woorden dreunen na: “Slecht nieuws. Slecht, wat betekent dat?” De verloskundige praat verder. “Ik vind het heel erg voor jullie. Het hartje klopt niet meer…”.

Ik wil alleen maar naar huis

Hoe kan dit? Tijdens de vorige echo was het zo goed. Het hartje klopte en dan de uitspraak van de verloskundige na de vorige miskraam. We zijn totaal verbijsterd. We kunnen geen woord uitbrengen. Ik kijk naar mijn vriend en ook hij heeft de tranen in zijn ogen. Het enige wat ik denk is dat ik weg wil hier. Ik sta op en veeg de gel van mijn buik. Ik kleed mij aan en wil alleen maar naar huis. Geen preek. Geen gesprek. Geen “wat nu” woorden… De verloskundige is echt heel lief voor ons. Ze merkt aan ons dat we naar huis willen. Ze zegt snel nog een paar hoognodige dingen en laat ons gaan. We spreken af nog telefonisch contact te hebben. De grond wordt onder mijn voeten vandaag gebeukt. Zo voelt het echt. “Waarom gebeurt ons dit voor de tweede keer?”, denk ik. Ik pak Ruud vast en loop de deur uit. Het is over. Ons nieuwe mini mensje leeft niet meer. Ik kan alleen maar huilen. Voor de tweede keer. Bam. Recht in ons gezicht.

“Pure pech”

Na enkele dagen worden we in het ziekenhuis verwacht voor een extra echo. Er spookt nog een heel klein beetje hoop in mijn hoofd rond. “Wie weet had de verloskundige het toch niet goed gezien?”, hoop ik. Na de echo moeten we aan het bureautje van de dokter komen zitten. Wat de dokter allemaal zegt komt totaal niet binnen. Het enige wat ik opvang zijn de woorden: “Het is gewoon pure pech”. Ik weet niet waarom, maar deze woorden komen zo hard enorm binnen. Mijn tranen rollen over mijn wangen. Hard, heel hard. Deze dokter is ook echt een ontzettend botte man en behandelt ons als een nummertje. “Dit moet je doen. Zo gaat het lopen.” Et cetera. Geen greintje medeleven voor ons. Misschien moet dit ook wel als dokter zijnde, maar op dat moment voelde we ons totaal niet begrepen.

Ik wil de pillen eigenlijk niet nemen

Aan het einde van het gesprek zijn we het erover eens, de dokter, mijn vriend en ik. Ik moet pilletjes gaan gebruiken om de miskraam op gang te brengen. Alles in mijn roept “Nee! Ik ga toch niet zelf dit kindje stoppen en uit mijn lichaam zetten?”. Terwijl ik weet dat het echt niet meer goed komt, voelt het zo ontzettend slecht en oneerlijk tegenover ons kindje om de pilletjes te gebruiken. Ons kindje. Ons mini mensje. Ik kan het gewoon niet! Na het gebruik van de pilletjes is het wachten. Wachten op het moment dat het begint en iedere keer naar de wc gaan is zenuwslopend. Ik kan niets anders dan huilen. Ik stap extra vaak onder de douche om ongestoord te huilen en te schreeuwen. Minuten gaan voorbij en ik zak in elkaar onder de douche, de tranen blijven stromen. Een paar dagen later zat ons mini mensje niet meer in mij, het is over….

Opnieuw zwanger

Na enkele maanden ben ik weer zwanger. Onwerkelijk en toch intens blij dat dit ons gegund is. De eerste maanden zitten we enorm in spanning. “Zal dit mini wondertje bij ons blijven? Stel dat ik weer een miskraam krijg…” Ik begin te huilen. “Hoe ga ik dat overleven?”  Echo na echo zitten we ontzettend gespannen bij de verloskundige. Echo na echo gaat goed. “Zou het dan nu echt goed blijven gaan?” Na 20 weken zwangerschap kunnen we echt genieten. We geven ons volledig over aan het zwanger zijn en het verwachten van ons wondertje.

Enorm geschrokken

Als ik tegen de 40 weken zwanger ben, krijg ik de schrik van mijn leven. Ik besef mij dat ik Ollie (zo noemen we het nieuwe wondertje) steeds minder tot niet meer voel. “Het zal toch niet. Nu nog, nee dat kan niet!”, denk ik. Samen bellen we direct de verloskundige. We moeten het goed in de gaten houden. Na één dag kan ik niet meer. Ik wil dat er nu actie wordt ondernomen. Direct worden we doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een afspraak. Enkele dagen later ligt onze Jack tevreden in mijn armen. Hij is er! We zijn weer papa en mama geworden.

Het verdriet en de pijn blijft

We zijn dolblij, maar het verdriet en de pijn van de twee miskramen is niet zomaar weg. Ineens komen de woorden. Ik open mijn kladblok op mijn telefoon en begin te typen. Het gevoel wat ik na mijn miskramen had, is ineens weer heel intens daar. Ik ben klaar met typen en lees mijn stukje tekst. Slik. Het is prachtig en maakt mij trots. Het is klein en kort maar o zo mooi. Het witte vlindertje dat ik zo vaak heb gezien na de miskramen.

Zomaar, weg, niets.

Geen jij en geen wij.

Niets.

Ineens is daar een witte vlinder,

en wordt de pijn een beetje minder.

Je vliegt zo nu en dan voorbij,

zo zijn jij en ik toch weer wij.

– Wooden Blocks –  2019

Alle nare gevoelens zijn ineens weer terug

En dan in september 2021, een bestelling binnen mijn bedrijf geeft een enorme trigger naar mijn laatste miskraam. Ik breek, volledig. Alles is weer terug. Ik kan het beeld van de wc met het bloed niet meer uit mijn hoofd krijgen. Er komt schuldgevoel bij kijken en ik verlies de controle over alles. Huilbuien, frustratie, onmacht. Terug bij af. En vooral de beelden in mijn hoofd maken mijn leven zwaar. Zomaar ons mini mensje door de wc gespoeld. Wat heb ik gedaan. Ik had het moeten opvangen en moeten koesteren. Terwijl ik er op dat moment zelf daar nooit bij stil heb gestaan, kan ik mijzelf dit niet vergeven.

Ik volg sessies om de miskramen te verwerken

Dit is het moment dat ik besef dat ik mijn miskramen nooit goed verwerkt heb. Ik ben veel te snel weer gaan werken. De stap naar IEMT is groot. De IEMT sessies zelf zijn enorm zwaar, maar het brengt mij zoveel. Rust, liefde voor mijzelf, liefde voor mijn lichaam en liefde voor mijn leven. Direct na de sessies voelt alles lichter. Heel mijn zijn. Enkele weken na de sessies geven we beide kindjes een naam. Samen met mijn vriend kiezen we voor de namen: Zon & Maen*.

Waar we ook zijn, zij zijn er altijd. Of het nu dag of nacht is. Kijk omhoog en ze kijken op ons neer. Ze zijn altijd met elkaar verbonden door de natuur. Zon & Maen* zijn altijd dichtbij.

RIAN