Laura schrijft over haar twee bevallingen op Kids en Kurken. Lees eerst deel 1:
Ik had extreme pijn met 15 weken
Na mijn onprettige eerste zwangerschap en helse bevalling, werd ik na negen maanden opnieuw zwanger. Deze zwangerschap leek prima te verlopen. Totdat ik met 15 weken zwangerschap extreme pijn kreeg aan de zijkant van mijn buik. Ik kon niet slapen, niet liggen en alleen maar overgeven. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis en uit onderzoeken kwam dat ik nierstuwing had. Hierdoor werd ik tijdens de zwangerschap meerdere keren opgenomen, maar gelukkig had ik geen andere kwaaltjes.
Een keizersnede of vaginale bevalling?
Door het verleden van mijn eerste bevalling werd er al snel besloten dat ik zou moeten bevallen met een geplande keizersnede. Dit vond ik tot het einde van de zwangerschap een prima idee. Tijdens een van mijn laatste controles had ik een vervangende gynaecoloog. Hij sprak uit dat hij niet begreep waarom ik voor een geplande keizersnede zou gaan. Hij gaf aan dat de kans op weer een totaal ruptuur enorm klein was en vroeg mij of ik hier nog een keer goed over wilde nadenken. Ik maakte dit vervolgens bespreekbaar met mijn eigen gynaecoloog. Er werd toch afgesproken dat ik vaginaal zou gaan bevallen, maar dan wel met een preventieve knip en opnieuw een inleiding. Ik had hier op dat moment heel veel vertrouwen in. Het voelde goed om het toch vaginaal te gaan proberen.
De ballon viel er zomaar uit
Met 38 weken werd de inleiding gepland met wederom een ballon. Dit omdat ondanks meerdere strippogingen er nog steeds geen ontsluiting was. De ballon werd met veel ellende geplaatst, net als bij de eerste bevalling. Diezelfde avond begonnen de weeën en mocht ik verplaatsen naar een kamer met een bad. Ik heb de hele avond en halve nacht in bad doorgebracht en opeens viel de ballon eruit. Dit zou goed nieuws zijn, want de ballon zou eruit vallen als er ontsluiting was ontstaan. We waren natuurlijk super blij dat de ontsluiting zo vlot leek te gaan. In de ochtend zou echter pas controle komen om te voelen hoe ver de ontsluiting was.
Er was nog totaal geen ontsluiting
In de ochtend bleek de ontsluiting nog steeds potdicht te zitten. Er was gewoon geen ontsluiting. Nog niets! Hoe de ballon uit kon vallen, was een raadsel. Ik denk dat de ballon nooit goed heeft gezeten door het dramatisch inbrengen. En dat hij daardoor eruit is gegaan zonder ontsluiting te hebben veroorzaakt. Er werd opnieuw een ballon geplaatst in de hoop dat het dit keer wel goed zou gaan. Na meerdere uren weeën werd er tijdens de controle geconstateerd dat er nog steeds geen ontsluiting was. De baarmoedermond was hooguit iets minder hard aan het worden. Er werd besloten om een wee-opwekkend infuus te plaatsen. De weeën werden heftiger, maar ik kon ze dit keer goed opvangen in bad.
Ik vond het zo oneerlijk
Naast mij lag een meid die tegelijk met mij werd ingeleid. Ik hoorde van de verpleegkundige dat zij al mocht gaan persen. Op dat moment kreeg ik een mental breakdown. Ik vond het zo ontzettend oneerlijk dat ik na twee ballonnen, infuus en alle ellende nog niks was opgeschoten. En dat de dame naast mij al bijna haar baby zou krijgen. Ik kon nog alleen maar huilen. De avond en de nacht ben ik met een slaapinjectie gek genoeg best goed doorgekomen. De volgende ochtend zouden ze opnieuw de ontsluiting komen controleren.
De vliezen konden nog niet worden gebroken
Ik bleek in al die uren nog steeds niet genoeg ontsluiting te hebben om de vliezen te kunnen breken. In overleg is toen besloten om tabletten vaginaal in te brengen. Deze zouden ervoor zorgen dat de baarmoedermond weker wordt en dat de ontsluiting zou vorderen. Inmiddels was ik erg moe en ook deze bevalling moest ik veel spugen. De gynaecoloog is uiteindelijk met mij komen praten. Hierin heb ik aangegeven dat ik echt heel graag vaginaal zou willen bevallen en we zouden het nog een paar uur aankijken.
Er moest iets gebeuren, ik trok het niet meer
Na het een aantal uur bekeken te hebben kwam de gynaecoloog de kamer binnen. Er was toch besloten om een spoedkeizersnede uit te voeren. Ik vond het allemaal wel prima en had me helemaal afgezonderd van de wereld om mij heen. De verpleegkundigen kwamen de spullen voor de baby halen, katheter plaatsen en zo werden we met spoed naar de OK gereden. Hier ging alles ontzettend snel en ik heb er weinig van mee gekregen. Ik werd wakker op de uitslaapkamer zonder vriend en zonder baby, waardoor ik in paniek raakte. De verpleegkundigen hebben toen mijn vriend gebeld om te vertellen dat ik snel naar de kamer zou komen.
Nog een bevalling werd afgeraden
Eenmaal op de kamer lag daar mijn kleine meisje helemaal perfect in het wiegje. Ze deed het erg goed en ik had weinig last van pijn. De pijn kwam de dag erna maar dit hoort er natuurlijk gewoon bij. Na een borstontsteking en wat darmklachten ben ik de kraamweek prima doorgekomen. Tijdens de nacontrole werd mij verteld dat het een slecht idee zou zijn om nogmaals een baby te krijgen. Hier hebben we voor nu vrede mee. Maar nog zo’n klein frummeltje blijft een fantastisch iets om mee te maken. Ondanks mijn heftige bevallingen.
Het jong kinderen krijgen is ons heel goed af gegaan. We hebben alle twee inmiddels een goede baan en zijn heel gelukkig met ons gezinnetje.
Lees HIER meer bevallingsverhalen
LAURA
