Vandaag ben ik 41 weken zwanger van ons derde kindje
Het was vandaag de laatste schooldag van mijn oudste zoon. We keken ’s middags naar een optreden van zijn klas, en eind van de middag haalde ik mijn jongste zoon van het kinderdagverblijf. Ik was rond 16:45 thuis, en toen ik om 17:00 in de keuken het eten wilde gaan klaar maken, kreeg ik ineens een rugwee. Hier heb ik verder niet bij nagedacht, omdat ik al een aantal weken wat voorweeën heb. Ik vroeg mijn man of hij het eten af wilde maken, zodat ik even op de bank kon zitten. Kort hierna gingen we aan tafel. Ik kreeg weer last van mijn rug en zei tegen mijn man dat ik even op de bank ging liggen. Ik zou eerst nog even plassen. Op weg naar de wc braken in de gang mijn vliezen. Dit was om 18:00.
Ik riep mijn man en ben op de wc gaan zitten
Omdat ik medisch ben en in het ziekenhuis moet bevallen, belden wij gelijk het ziekenhuis op. Ik ben bij mijn beide zoontjes met 2.5 uur bevallen, dus wij moesten snel bellen. Wij mochten naar het ziekenhuis komen. Daarna heb ik mijn ouders gebeld voor opvang voor de kinderen. Bij de jongens ben ik beide keren ingeleid, dus een spontane bevalling was nu voor de eerste keer. Ik zat nog steeds op de wc toen mijn ouders rond 18:15 binnen kwamen. Mijn man was ondertussen de laatste spullen aan het inpakken voor het ziekenhuis. Mijn oudste zoon kwam even kijken, en ik vertelde hem dat zijn zusje nu eindelijk zou komen. Hij was heel blij en liep met mijn vader mee naar de huiskamer.
De weeën in mijn rug kwamen steeds sneller achter elkaar
Ik riep dat mijn man op moest schieten, omdat we ècht naar het ziekenhuis moesten. Ondertussen werd ik heel erg misselijk, en had ik het gevoel dat ik moest overgeven. Niet wetende dat dit de persweeën waren. Ik voelde wat druk opkomen en voelde tussen mijn benen. Daar voelde ik het hoofdje van mijn dochter al uit komen. Dit was rond 18:25. Ik riep naar mijn moeder: ‘ Ze komt eraan ‘. Mijn moeder zei nog: “Nee, dit meen je niet!” Ik gaf aan dat ze echt geboren ging worden. Mijn man zocht snel het telefoonnummer op van de verloskundige.
De verloskundige gaf instructies aan de telefoon
Ik moest van de wc af, en op handen en knieën in de gang zitten. Mijn man moest achter mij gaan zitten. Hij kreeg via mijn moeder de instructies door om onze dochter geboren te laten worden. De kruiken moesten klaar gemaakt worden en de eerste kleertjes er omheen gevouwen worden. Mijn vader was ondertussen de jongens bezig aan het houden in de woonkamer en assisteerde ook mijn man. Onze prachtige dochter werd om 18:30 geboren in onze gang. Omdat mijn man achter mij zat, en haar daar aanpakte had ik haar nog niet gezien. Ik hoorde alleen: “Ze heeft de navelstreng om haar nek!” Ik was al die tijd heel rustig gebleven, maar toen raakte ik in paniek. Ik schreeuwde: “Ze huilt niet, ze huilt niet!” Mijn man en mijn vader stelden mij gerust dat ze bewoog en roze was. Mijn man kreeg de instructie de navelstreng van de nek te verwijderen, en toen begon onze dochter te huilen. Wat een opluchting! Ik wilde mijn dochter graag vasthouden en vroeg mijn man haar tussen mijn benen door te schuiven. Ik zag haar en ik keek naar haar. Ik voelde opluchting en was blij. Ik hield haar dicht tegen mij aan, gewikkeld in een handdoek.
Ik voelde me anders
Bij de jongens had ik gelijk het gevoel dat ze van mij waren en werd ik overstroomd door liefde. Dat was nu niet het geval. Mijn ouders waren bij ons in de gang, en ik zei: “Nu willen jullie natuurlijk wel weten hoe ze heet? Lana is haar naam”. Wat een mooi moment om dat nu zo te vertellen in plaats van aan de telefoon vanuit het ziekenhuis. De jongens kwamen even kijken om een glimp van hun zusje op te vangen. Wat waren zij blij, maar ook beduusd van wat er allemaal in de gang was gebeurd. Ik appte de buurvrouw waarmee ik al eerder appte om te vertellen dat de baby al geboren was. Ook zij schrok van de snelheid waarmee onze dochter kwam. Zij is direct gekomen om de jongens op te halen en bij haar thuis te laten spelen. Na zo’n 10 minuten in de gang gezeten te hebben kwam de verloskundige binnen. Ze maakte de bank op en hielp mij samen met Lana op de bank om de placenta geboren te laten worden. En toen kwam het moment dat mijn man de navelstreng kon doorknippen. De kleertjes werden gepakt. Mijn man kon onze dochter haar eerste kleertjes aan doen, samen met ondersteuning van mijn moeder. Mijn vader maakte de foto’s van het doorknippen van de navelstreng en het aankleden.
Lana sliep alleen maar
De verloskundige hielp mij met aankleden, want doordat ik medisch was moesten wij alsnog naar het ziekenhuis. Na een nacht observatie, mochten wij weer naar huis. Die dag kwam ook de kraamzorg. We kregen wat visite, en deden het rustig aan. Onze dochter begon voeding te weigeren en sliep alleen maar. Ze was niet wakker te krijgen. Dus ’s avonds laat belde ik de verloskundige. Ze kwam langs. Zij adviseerde om toch naar het ziekenhuis te gaan. Daar aangekomen werd onze dochter aan de monitor gelegd en bleek zij een lage hartslag te hebben. Dit kon te maken hebben met mijn medicijngebruik. We lagen twee dagen ter observatie en toen was het goed. We konden opnieuw naar huis. Deze dagen hebben wel goed gedaan om het gevoel naar mijn dochter toe op te bouwen, omdat wij volledig op elkaar aangewezen waren.
De band tussen mij en mijn dochter moest groeien
Op het moment van schrijven is onze dochter alweer 9 weken oud, en ben ik trots op waar wij staan. We zijn nog een aantal keer naar het ziekenhuis geweest voor controles en het klieven van haar tongriempje. Afgelopen weken heb ik veel met haar samen gedaan, en mijn man merendeels met de jongens. Zo kon het gevoel van mij naar onze dochter toe groeien. Je hoort vaak alleen maar dat iedereen gelijk veel liefde voelt voor zijn kind, en ze gelijk op die roze wolk zitten. Maar bij sommige vrouwen is dit niet het geval. De verloskundige gaf aan dat het vaker voorkomt bij zulke snelle bevallingen. Nu 9 weken later kan ik oprecht zeggen dat ik zielsveel van onze dochter hou! Geestelijk kan ik nog niet alles aan, en mijn hoofd werkt nog niet altijd mee. Dit alles is heel veel geweest, maar ik weet zeker dat wij er weer helemaal gaan komen.
Lees HIER meer bevallingsverhalen
DANIELLE
