In 2016 raakte ik op mijn 21e niet geheel gepland zwanger van mijn eerste kindje. De zwangerschap verliep erg rommelig doordat we in een korte tijd vaak zijn verhuisd. We wilden een goede basis hebben voor een baby. Mede dankzij veel steun van onze omgeving, waardoor we iets na de helft van de zwangerschap in een heel mooi appartement konden wonen. We hadden alles voor de komst van de baby. We waren er helemaal klaar voor.
Een inleiding
Tijdens de zwangerschap zat ik absoluut niet lekker in mijn vel. De hormonen maakten een waar monster van me. Ik huilde veel, lag vaak op de bank en was mezelf compleet kwijt. Tijdens mijn wekelijkse controle met het termijn van 37.5 weken, werd er besloten dat het mooi was geweest. Ik zou diezelfde dag nog worden ingeleid. Die avond zou er een ballon geplaatst worden, omdat ik nog geen ontsluiting had. Om 17.00 uur mochten wij ons melden. Het plaatsen van de ballon ging niet zonder slag of stoot. Er moesten meerdere gynaecologen bij komen. Er werd ons verteld dat de baby binnen 24 uur geboren moest worden, “afzienbare tijd” dacht ik toen nog.
Ik had een heel klein beetje ontsluiting
Een uur na het plaatsen van de ballon begonnen de weeën langzaam te komen. Ik liep die avond van de douche naar het bed. Uiteindelijk kreeg ik een injectie, waardoor ik die nacht nog een beetje kon slapen. De volgende ochtend stonden er meerdere verpleegkundigen en een gynaecoloog aan mijn bed om te controleren wat de ballon in de nacht had gedaan. Ik bleek een beetje ontsluiting te hebben, waardoor ze wilden proberen om mijn vliezen te breken.
Het breken van mijn vliezen deed ontzettend veel pijn
De pijn tijdens het breken van mijn vliezen was ondragelijk. Er kwam veel bloed vrij. Ik zag weer meerdere gynaecologen. Toen de vliezen eenmaal gebroken waren, moesten er nog elektrodes op het hoofdje van de baby geplaatst worden. Ook dit ging dramatisch en met ontzettend veel pijn, waardoor ik begon over te geven. De weeën waren nog zeker niet sterk genoeg, dus werd er ook meteen een wee-opwekkend infuus geplaatst. Om dit infuus te kunnen plaatsen hebben de verpleegkundigen na een aantal mislukte pogingen een verpleger vanuit de IC afdeling opgeroepen. Dit ging ook niet goed en er werd overlegd om het infuus op een andere plek te prikken. Dit gaf zoveel onrust bij mij. Bij de laatste poging is het alsnog gelukt om het infuus op mijn hand te prikken en zo kon de wee-opwekker mijn aderen in.
Ik kon de rugweeën niet goed opvangen
Kort daarna kreeg ik rug weeën. Doordat ik aan veel draden lag , kon ik niet mijn bed uit. Alle weeën heb ik opgevangen op mijn rug met amper beweegruimte. Het overgeven werd erger en erger en ik was inmiddels ook erg moe. Op dringend advies van het ziekenhuispersoneel werd besloten een ruggenprik te zetten. Zo zou ik wat kunnen ontspannen en werd gehoopt dat de ontsluiting door zou kunnen zetten. Om 15.00 uur in de middag was mijn ontsluiting nog steeds minimaal. Wat een tegenvaller! Na het zetten van de ruggenprik kwam wel wat vaart in en zagen we het licht aan het einde van de tunnel.
Het persen viel erg tegen
Desondanks stagneerde de ontsluiting uiteindelijk toch. Het infuus werd opgehoogd. Ook had ik flinke koorts gekregen waardoor er ook nog een infuus met antibiotica gegeven moest worden. In de avond heb ik veel gehuild tussen de weeën door. Rond middernacht had ik bijna volledige ontsluiting. De ruggenprik werd verwijderd zodat ik de persweeën kon voelen. Rond 2.00 uur in de nacht had ik voldoende ontsluiting en inmiddels ook persweeën. Het persen viel meteen heel erg tegen. Ik had moeite met de kracht die ik moest zetten en na 1,5 uur persen leek hier weinig verbetering in te komen.
Ik was helemaal op
Er werd me duidelijk verteld dat ik naar de instructies moest luisteren. Ik deed mijn best maar ik was het punt van kunnen luisteren echter al lang voorbij. Ik heb nog geroepen dat ik niet meer kon en dat ze de baby maar gewoon moesten laten zitten. Dat het voor mij niet meer hoefde. Ik was helemaal op! Ik wist natuurlijk ook wel dat dit geen optie was en dat de baby eruit moest. Ik heb toen alle fysieke en mentale kracht bij elkaar geraapt en ben gaan persen alsof mijn leven er vanaf hing. Met succes, want het hoofdje kwam eruit. Niemand had mij verteld hoeveel pijn dat doet, gelukkig maar misschien.
Mijn zoon was geboren, maar de pijn bleef heftig
Na een slagveld van persen, huilen en schreeuwen werd onze zoon eindelijk geboren om 4:30 uur in de nacht. Volgens mijn moeder zou alle pijn voorbij zijn als de baby geboren was. Dit was in mijn geval zeker niet waar en ik bleef wegvallen door de pijn. De baby werd bij mij neergelegd. Hoorde dit erbij? Dit ging ik niet langer meer trekken. Ik heb geroepen dat ze “het kind” van me af moesten halen. De placenta heb ik er ook nog uit weten te persen, al weet ik hier zelf weinig van.
Er ontstond paniek en onrust in de kamer
Er was op dat moment van de bevalling nog niet gekeken naar mijn vagina en waar de pijn vandaan kwam. Toen er dan eindelijk gekeken werd, was het meteen paniek in de kamer. Er werd een andere gynaecoloog opgeroepen en die arriveerde in feestelijke kleding op mijn kamer. Dit vond ik vreemd. Waarom werd hij erbij gehaald terwijl hij geen dienst had? Er werd vervolgens gevoeld en gepraat en de paniek was zelfs voor mij merkbaar. Er werd mij toen verteld dat ik een totaal ruptuur had opgelopen en dat er flink gehecht zou moeten worden. Afhankelijk van hoe het met mij ging werd er besloten of het ter plekke gehecht kon worden, of dat ik onder narcose moest. Ik heb achteraf foto’s gezien die tijdens de bevalling gemaakt zijn. Daarop kon je duidelijk zien dat alle gaatjes tot één groot gat gescheurd waren. Dit verklaarde de immense pijn die ik voelde.
Het magische moedergevoel kwam pas later
De baby, mijn vagina en de wereld kon mij gestolen worden. De pijn overheerste. Ik moest ook nog niks van de baby weten. Pas in de ochtend erna voelde ik het magische moedergevoel. Ik kon niet meer stoppen met kijken naar de baby. Na meerdere dagen ziekenhuis kreeg ik thuis extra kraamhulp en kon de kraamweek echt beginnen.
Het herstel was zwaar
Door de totaal ruptuur voelde ik niet wanneer ik moest plassen, waardoor mijn blaas na een paar dagen te vol zat. Hiervoor heb ik in de kraamweek thuis een katheter gehad. Mijn vriend heeft meerdere keren met een dweil achter me aan moeten lopen. Zo beschamend. Ik kon eigenlijk helemaal niks de eerste dagen. Mijn gezicht was opgezwollen en adertjes waren gescheurd van het harde persen. Uiteindelijk heb ik nog een aantal weken last gehad van mijn hechtingen en tot op heden helaas last van urineverlies. Het urineverlies is zeker minder geworden na bekkenbodemtherapie.
Negen maanden na deze bevalling werd ik (bewust) opnieuw zwanger. Ik zei tegen mijzelf dat ik flink pech had gehad deze bevalling. En een tweede bevalling gaat immers vaak beter dan een eerste. Little did i know…
Lees HIER het vervolg
LAURA
