Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken.
Lees hier deel 1: “Ik bloed en vlak daarna verlies ik een groot stolsel van zeker 10 centimeter, ben ik nog wel zwanger?”
Lees hier deel 2: Ik had een gevaarlijke placenta: vol bloedingen en gesprongen aderen
Ik werd natuurlijk zwanger met PCOS
In augustus 2014 ontmoette Daniel en ik elkaar. Vanaf toen is onze relatie in een sneltrein beland. We wisten het gewoon, wij horen bij elkaar. Al snel trokken we samen in een appartementje in het centrum en waren onafscheidelijk en dolgelukkig. Op mijn zestiende ben ik gediagnostiseerd ben met PCOS (polycysteus- ovariumsyndroom). Destijds was tegen mij door de artsen verteld dat ik niet zonder hulp zwanger kon worden. Als ik de wens voor een kindje had moest ik terug naar het ziekenhuis komen. Toch had ik eind oktober 2014 een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Verbaasd, geschrokken maar uiteindelijk dolgelukkig gingen we ervoor. Het geluk mondde zelfs uit in een huwelijksaanzoek, waar ik volmondig “Ja”, op zei.
Miskraam na miskraam
Maar twee weken later, ik was inmiddels acht weken zwanger, werd deze roze bubbel met buikpijn en bloeding lek geprikt. En een paar dagen later bevestigde de echo wat we al vermoedden: een miskraam. Ik ging mezelf helemaal te buiten in mijn emoties. Gelukkig was er veel steun van familie en Daniel. Desondanks besloten we het volgende jaar in augustus te gaan trouwen. De plannen lagen er immers toch al. Met de liefde zat het goed, dus waarom ook niet. We besloten het hoofdstuk zwanger worden een beetje naast ons neer te leggen en genoten nog meer van het leven met elkaar. Van begin 2016 tot half 2016 waren drie zwangerschappen die tussen de zeven en twaalf weken uitmondden in een miskraam. Ik was mentaal op. De gynaecoloog bood aan om genetisch onderzoek te doen. Dit om uit te zoeken waarom wij telkens onze kindjes in een relatief vroeg stadium verloren.
Ik moest eerst afvallen
Uit het genetisch onderzoek kwam helemaal niets. “Maar he, jullie kunnen dus wel zwanger raken!”, waren de bemoedigende woorden van de gynaecoloog. En daarmee moesten we het doen. Wat erbij komt is dat ik al vanaf het einde van mijn tienerjaren kamp met overgewicht. Voor mij geen probleem, maar voor de medische wereld wel. Dus de opdracht was afvallen en dan nog een keer terugkomen als de wens dusdanig groot zou zijn. Alleen dan wilden ze ons verder helpen. Totaal geen rekening houdend met wat het psychisch allemaal met ons deed. De wens was inmiddels ontzettend groot geworden.
Ik werkte hard aan mezelf
In deze periode heb ik wel mentaal aan mezelf gewerkt. Ik had gelukkig steun van een mega goede en fijne psycholoog. Waar ik tot op de dag van vandaag nog wel eens aanklop. Dat is fijn en geeft rust. Ook veranderde ik mijn voeding wat resulteerde in een aantal kilo’s minder. Maar mede door mijn PCOS stagneer ik altijd bij een bepaald gewicht. Als je dan aan de bel trekt, krijg je te horen dat je nog minder moet gaan eten en nog meer moet bewegen. Echt hoor, ik heb het advies opgevolgd maar de resultaten bleven hetzelfde.
Tegelijk zwanger met mijn beste vriendin
Toch werd ik eind 2016 weer natuurlijk zwanger. Op de laatste dag van het jaar hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Ik appte direct mijn beste vriendin en die stuurde terug: “Maar ik wil jou ook wat vertellen!”. Ik reed meteen naar haar toe en ook zij liet mij een positieve zwangerschapstest zien. Ik dacht bij mezelf, dit moet het zijn. Nu blijft het kindje zitten en we gaan samen twee kindjes op de wereld zetten die met elkaar opgroeien. Proostend gingen we het jaar uit. Met nieuwe moed en een nieuw wondertje in mijn buik.
Weer een miskraam
Helaas verloor ik wederom drie weken later bloed en een dag later het vruchtje. Ik was intens verdrietig. Ik was nu echt al het vertrouwen in mijn lichaam kwijt. Waar iedereen mij nog steunde bij de eerste miskraam, leek ik nu de steun niet meer te zoeken want ik voelde me zo te veel. Ik wilde alleen nog maar huilen, schreeuwen en zag het echt even niet meer zitten. En echt tijd heelt veel, maar niet deze wonden. Die blijven altijd nog een beetje open staan. Elke keer weer moeten rouwen om een kindje wat je niet hebt ontmoet. Elke keer weer die lege buik aanvaarden. Het is nogal een opgave.
De baby van mijn vriendin heeft een speciaal plekje
Gelukkig bleef mijn vriendin wel zwanger. Voor haar was het wel moeilijk om echo’s en filmpjes van de baby in haar buik te laten zien. Ik stelde haar gerust. Ik wilde onderdeel zijn van haar zwangerschap. Deze baby was ook extra speciaal voor mij. Het is nu al een aantal jaar geleden en de baby is ondertussen een lief meisje van vier. Ze heeft een heel speciaal plekje in mijn hart. Ze doet me denken aan het kindje wat ik ook zou hebben van deze leeftijd. Het maakt me niet verdrietig, maar juist heel trots dat er nog een aandenken is aan de tijd dat haar mama en ik samen zwanger waren. Zij is wat over is gebleven aan dat speciale moment van ons beide.
Lees HIER hoe het proces van zwanger willen worden verder verliep.
MELISSA
