Melissa schrijft een reeks op Kids en Kurken.
Lees hier deel 1: “Ik bloed en vlak daarna verlies ik een groot stolsel van zeker 10 centimeter, ben ik nog wel zwanger?”
Lees hier deel 2: Ik had een gevaarlijke placenta: vol bloedingen en gesprongen aderen
Lees hier deel 3: Melissa kreeg miskraam op miskraam: “Ik was het vertrouwen in mijn lichaam helemaal kwijt”
Het is een wonder dat onze relatie het heeft overleefd
De ondertussen vijf miskramen waren mij niet in de koude kleren gaan zitten. Ik was constant boos en verdrietig. Ik verloor mijn baan maar ging direct weer werken bij een nieuwe werkgever. Een tijdje was het stabiel qua werk. In mijn hoofd zat het echt allemaal niet goed. Nu ik dit zo beschrijf vind ik het bizar dat ik er nooit echt aan onderdoor ben gegaan. Ik ben blijven vechten en het is een wonder dat mijn relatie niet naar de knoppen is gegaan. Want geloof me, echt leuk om met mij te leven was het niet in die tijd. Daar ben ik Daniel vandaag de dag nog dankbaar voor.
Ik bleek opnieuw zwanger
Eind april 2018. Na koningsnacht voelde ik me raar. Het borreltje wat ik die avond nam, smaakte me totaal niet. Ik heb die avond ook verder niks gedronken. Vreemd want ik hou nogal van een wijntje op zijn tijd. De volgende ochtend heb ik toch maar een test gedaan en ja hoor: zwanger! Gek genoeg waren we elke positieve test altijd door de dolle heen. We vertelden het ook direct. Want waarom wachten? We kregen vaak toch maar een paar weken de tijd om blij te zijn. Ook wilde ik elk kindje wel gevierd hebben. Plus het feit dat je rouwen niet alleen moet doen. Het is fijn als mensen het dan al weten.
Het mocht weer niet zo zijn
Uit de eerste echo bleek dat ik al zes weken zwanger was. Nog geen kloppend hartje te zien, helaas. Wel voelde ik mij deze zwangerschap sterker en anders. Dus ook dit keer dacht ik: “Dit is het, dit kindje komt in mijn armen”. Een paar weken mocht ik dit gevoel vasthouden. Totdat ik met negen weken en zes dagen ’s nachts wakker werd van rugweeën. Puffend heb ik op de rand van het bed gezeten. Overmand door emoties liet ik de volgende ochtend het kindje los. Ook dit keer mocht het niet zo zijn.
We besloten onze kinderwens on hold te zetten
Dit was voorlopig de druppel. Zoals al eerder gezegd wilden de gynaecologen niks voor ons betekenen vanwege mijn BMI. Ik was ondertussen nog één punt te zwaar en dit was echt een strenge grens. We hebben toen het besluit gemaakt om pas op ons 30e aan een traject te gaan denken. Om er ook mentaal een stukje sterker in te staan en om mij nog de kans te geven wat af te vallen. Dus gingen we verder met ons leven. Ik vond een nieuwe baan buiten de branche waarin ik geschoold ben en voelde me daar zeer op mijn plek.
Er ontstond een relatiecrisis
Toch was een relatiecrisis niet onontkoombaar. In januari 2019 was voor Daniel de koek even op. Hij trok het niet meer en sprak uit te willen scheiden. Dit wilde ik niet en hij uiteindelijk ook niet. Na veel gesprekken zijn we er gelukkig toch uit gekomen. Ik verbeterde mijn leefstijl, ging drie keer per week sporten en lette streng op mijn voeding. Dit ging goed en ik voelde me goed. Het was een mooie tijd. Daniel en ik bleven gek op elkaar en dit alles maakte ons sterker dan ooit. We zaten weer op een gelukkige bubbel.
De HCG waarde bleek verdubbeld
Begin september 2019. Mijn cyclussen waren ondertussen regelmatig en ik kon er de klok op gelijk zetten wanneer ik ongesteld werd. Deze cyclus werd ik niet ongesteld. Vreemd, maar met mijn PCOS niet alarmerend. Het zou zomaar kunnen dat de regelmatige cycli bij deze gestopt waren. Maar, ik kreeg zere borsten. Ik deed een test: zwanger! Ik was heel erg blij maar deze keer voorzichtig. Toch begon ik weer met bloeden en door mijn geschiedenis mocht ik vrij snel voor een echo komen. De verloskundige stuurde me door naar het ziekenhuis, want ze vermoedde een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik dacht alleen maar: “Oh, dit heb ik nog niet meegemaakt dus dit kan er ook nog wel bij”. In het ziekenhuis werd een echo gemaakt waar wederom niet meer op te zien was dan een verdikt baarmoederslijmvlies. Ook werd er bloed afgenomen waarop wel te zien was dat er genoeg HCG aanwezig was voor de termijn van de zwangerschap. Even afwachten. Een paar dagen later weer werd er weer bloed afgenomen waarop te zien was dat de HCG-waarde bijna verdubbeld was. Op de echo was nu duidelijk een vruchtzakje met een vruchtje te zien. Huilend van geluk liepen we het ziekenhuis uit.
Niet drie maar zeven keer is scheepsrecht
Het was geen makkelijke zwangerschap (hier heb ik eerder over geschreven, lees deel 1 HIER en deel 2 HIER). Veel bloedingen, stolsels verloren, angsten, noem het maar op. Het resulteerde in een zes weken te vroeg geboren zoontje. Maar he, deze is gewoon bij ons, in mijn armen. Hij is ondertussen een vrolijk, assertief en grappig mannetje van twee jaar oud. Dolgelukkig zijn we met hem. De pijn van alle verloren kindjes is er af en toe nog echt en op momenten rauw. Ik zoek hier hulp voor. En verder geniet ik van mijn prachtige gezin. Op de vraag of we nog een tweede zouden willen, kan ik alleen maar antwoorden dat we nu meer dan compleet zijn. Ik wil deze rollercoaster niet nog een keer beleven en laat staan ons zoontje er deel van te laten zijn. Ik ben te beschadigd hierin. Maar dat is oké. Wij zijn gelukkig met onze lucky no. 7.
MELISSA
