Efka schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: Ik smeekte mijn vriend mij te verlaten toen ik wist dat ik vervroegd in de overgang zou komen
Deel 2: De fertiliteitsarts sprak de pijnlijke woorden uit: “Zwanger worden met eigen eicellen is onmogelijk
Onze eerste poging ging van start
Op woensdag 7 juli mochten we starten voor onze ICSI behandeling met eiceldonatie. Er werd eerst een bloedafname ingepland om zo mijn waarden goed te kunnen opvolgen. Ik begon met dagelijks drie pilletjes Progynova om mijn baarmoederslijmvlies te verdikken. Aangezien mijn lichaam dit niet meer natuurlijk aanmaakt, deed gelukkig de medicatie hiervoor zijn werk. De week daarna volgde een bloedafname en een echo om de dikte van het slijmvlies te meten. Mijn baarmoederslijmvlies was stevig gestegen, maar was nog niet voldoende. Ik diende drie extra pilletjes vaginaal in te brengen.
We kregen een afspraak voor de embryotransfer
Bij de derde controle was mijn baarmoederslijmvlies eindelijk dik genoeg. De datum van de embryotransfer werd ingepland. Ik diende te veranderen van medicatie en nam nu drie maal Progynova oraal en drie maal Utrogestan, vaginaal. De eerste afspraak voor een dag drie embryo werd ingepland voor de maandag. Diezelfde maandag belde het ziekenhuis mij dat de afspraak naar woensdag werd verplaatst voor een dag vijf embryo. Zo spannend allemaal!
Zenuwslopende wachtweken
Op 4 augustus, de dag voor mijn vriend zijn 29ste verjaardag, werd een verse vijf daags embryo terug geplaatst in mijn baarmoeder. Na de terugplaatsing zit je officieel twee weken in je wachtweken. Ondanks dat deze periode zenuwslopend was, was ik er ook van overtuigd meteen zwanger te zijn. Ik had nog geen symptomen of signalen die op een zwangerschap wezen, maar mijn baarmoeder en eierstokken zagen er prima uit. Ik overtuigde mijzelf.
Er was een dikke knalstreep te zien
Exact een week later op 11 augustus deed ik een zwangerschapstest. Enkele seconden later kwam er een dikke knalstreep tevoorschijn. Mijn handen begonnen te beven. Ik was het inmiddels zo gewend om negatieve testen te zien dat een positieve test mij van de leg bracht. Toen mijn vriend van de voetbal terug kwam, bracht ik de test onder zijn neus. Hij wist eerst niet wat te zeggen. Ik overdonderde hem hier uiteraard mee. Natuurlijk was hij ontzettend blij. De week daarna mocht ik op controle in het ziekenhuis en kon een bloedafname de zwangerschap bevestigen. Aan de telefoon volgde er een “Proficiat u bent zwanger mevrouw”. Dolgelukkig en naïef droomden we beiden al over hoe de kinderkamer eruit zou zien. Hoe we het zouden verkondigen. Wanneer ik zou bevallen. De tweede bloedafname bevestigde nogmaals mijn zwangerschap en er werd er een datum ingepland voor de eerste echo.
Het bloedverlies was als stromend water
Ik was ondertussen bijna zes weken zwanger. Diezelfde avond lag ik op de bank tv te kijken. Ik voelde wat buikpijn en opeens ook iets “lopen” in mijn slipje. Ik ging naar de wc en zag plots overal bloed. “Schat, ik ben aan het bloeden. Het is zoveel. Ik denk dat ik een miskraam heb”, riep ik. Ik hoorde mijn vriend opspringen en hij stond een seconde later naast mij met zijn handen in zijn haar. Ik vergeet nooit de angst in zijn ogen. “Wat moeten we nu doen?”, vroeg hij. Ik was zelf zo in paniek en onder de indruk van het bloedverlies dat ik zeker wel uren vastgenageld zat aan de wc pot. Het bloedverlies leek wel een kraantje dat open stond. Snel deed ik nog een zwangerschapstest die positief bleek te zijn. Hoe naïef van mij.
In het ziekenhuis zakte ik in elkaar
We belden de spoedafdeling om wat info in te winnen. Niet veel later kreeg ik opnieuw zoveel krampen dat we meteen naar de spoedafdeling reden. Elke stap die ik deed richting de balie voelde ik mijn slipje letterlijk zwaarder en zwaarder worden. Ik kon mij nog net inschrijven aan de balie, maar enkele gangen verder ging het mis. Ik voelde een hevige pijnscheut opkomen en ben door mijn benen gezakt, terwijl het bloed van mijn benen druppelde tot op de grond. In een wazige schijn zie ik mijn vriend naar mij toe komen samen met een man in een fluo hesje. Ze verplaatsten mij voorzichtig in een rolstoel en brachten mij naar de verloskamer.
Ik hield al van dit klompje cellen
Er werden allerlei vragen gesteld terwijl ze mij onderzochten. Met een speculum werd mijn vagina open gezet. De ene bloedklonter na de andere werd verwijderd, terwijl er tegelijkertijd ook bloed uit mij liep tot op de grond. Bij een echo kon alleen maar een lege baarmoeder vastgesteld worden. Ik was mijn vruchtje verloren en bleef met een lege buik achter. De vrouwelijke arts zei nog: “Het is dat het zo moest zijn” en ging verder naar de volgende patiënt. Nooit had ik beseft hoeveel je al van een klompje cellen kon houden. 23 augustus, de datum van de miskraam. Deze datum blijft ons voor altijd bij.
Lees HIER het volgende deel.
EFKA
