Baby Finn is na 20 minuten bij mijn man in de armen overleden

Lees eerst deel 1: Mijn slechte voorgevoel over de zwangerschap werd werkelijkheid

Een natuurlijke stuitbevalling was het beste

Als laatste van deze dag stond het gesprek met de gynaecoloog gepland. We waren moe en kapot, maar ik wilde weten wat me te wachten stond. Hij vertelde dat ik het beste een natuurlijke stuitbevalling kon ondergaan. Dit was het beste voor mij en mijn herstel. De risico’s voor het kindje waren er niet, omdat ons mannetje niet zou leven. Normaal moet het hoofdje van het kindje binnen vijf tot zeven minuten worden geboren anders is de kans op schade groot. Maar bij ons kindje zat er dus geen haast achter. Wel zouden ze nog proberen om het kindje te draaien middels een versie als ik dat zou willen. Dat wilde ik, want ik had veel horrorverhalen gelezen over stuitbevallingen. Ik wilde het liefst zo min mogelijk pijn ervaren, omdat ik er toch geen levend kindje voor terug zou krijgen. Dit was de arts met mij eens. Hij vertelde ook dat zodra ik pijn voelde tijdens de bevalling ik pijnstilling zou krijgen.

Iedereen was in shock

We konden de volgende dag al terug komen. Dan zou de bevalling worden ingeleid middels medicatie. We gingen verslagen en doodmoe naar huis. We hebben de familie en vrienden het schokkende nieuws onderweg naar huis verteld. Iedereen was in shock en intens verdrietig.  

De versie mislukte

De volgende dag hebben we Evi naar mijn schoonmoeder gebracht en zijn we naar Nijmegen gereden. Daar werd alles nog eens doorgesproken, maar eerst hebben ze geprobeerd ons kindje te draaien. Dit was een mega pijnlijke ervaring en helaas ook zonder resultaat. Omdat ons kindje geen spierspanning had, kon hij geen tegendruk geven en schoot hij de hele tijd onder de handen van de gynaecoloog weg. Er zat niets anders op, ik ging een stuitbevalling krijgen.

De inleiding startte

Het duurde anderhalve dag voordat de bevalling met de medicatie ook daadwerkelijk op gang kwam. In de tussentijd regelde mijn man en ik van alles: onder andere de begrafenisondernemer en besproken hoe we het onze dochter gaan uitleggen. Het ziekenhuis had via stichting Still een fotograaf geregeld. Ik zocht het geboorte/overlijdenskaartje en ik was al gaan kijken naar urnen. Ik wilde dit allemaal geregeld hebben voordat ik zou bevallen, omdat ik niet wist hoe ik me zou voelen als mijn zoontje er eenmaal was. Verder hebben mijn man en ik veel gepraat over van alles. Dit was een fijne stilte voor de storm. We zaten met zijn tweeën in een bubbel, zonder ook maar enige afleiding.

Ik kreeg een ruggenprik

Op zondag 24-04-22 kwam de bevalling echt op gang. Ik kreeg weeën die steeds langer duurde en die elkaar om de drie tot vier minuten opvolgden. Ik belde de verloskundige. Ze zei me dat als dit na twee uur nog zo was, ik weer moest bellen. Na anderhalf uur werden ze heftiger. De verloskundige voelde en zei dat ik op drie centimeter ontsluiting zat. Ze ging regelen dat ik een ruggenprik zou krijgen. Rond 16.00 uur uur kwamen de artsen binnen die mijn de ruggenprik zouden geven. Het moest snel gebeuren want ze hadden nog een patiënt die een verdoving moest. De ruggenprik ging erin en ik kreeg een pompje om mezelf nog een extra dosis te geven, mocht dat nodig zijn. De ruggenprik werkte alleen niet helemaal goed en alleen mijn linkerhelft was verdoofd. Ik moest op mijn rechterzij gaan liggen om daar ook de verdoving te krijgen.

Ik was heel snel naar negen centimeter gegaan

Zodra ik op mijn zij lag, voelde dat ik moest persen. Wat bleek; ik was binnen een uur van drie naar negen centimeter gegaan. Het was dus bijna tijd. Ik kon het ook niet tegen houden. De verloskundige had de vliezen laten staan zodat deze de weg vrij konden maken. Ze vertelde me dat ik een beetje mee mocht persen zodat het kindje wat lager kwam te liggen. Dan zou ze de vliezen breken. Bij de volgende wee perste ik een beetje mee. Ik hoorde een plop. Het waren mijn vliezen die braken en het vruchtwater spoot er uit. Alles was nat. Volgens mijn man was het alsof je een emmer water door de kamer gooide. Ik verontschuldigde me maar dat hoefde echt niet volgens de verloskundige. Daarna heb ik nog vier keer geperst en toen was onze Finn er op 24-04-2022 om 16.55 uur hij kwam uit mijn buik precies zoals hij ook in mijn buik had gezeten, armpjes voor zijn hoofd en beentjes omhoog. Hij werd bij mij op de buik gelegd en het was het mooiste mannetje ooit. Helemaal af, zo knap.

Zijn hartje klopte nog

Ik heb gelijk gevoeld of zijn hartje nog klopte. Tot mijn verbazing en geluk klopte zijn hartje nog. Ook mijn man heeft dit gevoeld. Hij heeft ook nog een paar keer met zijn mondje bewogen. Uiteindelijk is hij na 20 minuten bij mijn man in de armen gestorven. Ik heb hem nog een uur bij mij op de borst gehad. Dit was zo fijn. Daarna werd hij in een koelwiegje gelegd bij ons op de kamer. Ik en mijn man hebben de hele avond naar hem gestaard. We hebben tegen elkaar gezegd dat dit het beste is voor hem maar dat het leven soms zo oneerlijk is.

Een prachtig afscheid

De volgende dag mochten we naar huis. Maar eerst werden er foto’s gemaakt door stichting Still. We hebben onze dochter naar het ziekenhuis laten komen om haar broertje te ontmoeten en haar ook uitgelegd dat hij overleden is. Ze was ontzettend trots op hem en heeft heel veel met hem geknuffeld. Ze liet hem ook geen minuut uit het oog toen de fotograaf bezig was, zo lief. Daarna mochten we naar huis met Finn in een mandje. Thuis zijn we opgevangen door mijn zus, de kraamzorg en de begrafenisondernemer. We hebben een hele fijne en liefdevolle week gehad met een prachtig afscheid van Finn.

Een zeldzame afwijking

De genetische onderzoeken lopen nog maar waarschijnlijk heeft Finn de aandoening Pontocerebellaire hypoplasie type 2 (PCH2) gehad. Een erfelijke aandoening die wordt doorgegeven via de genen van beide ouders. Het is erg zeldzaam dat beide ouders die niet dezelfde bloedlijn delen toch dit gen bij zich dragen. Maar helaas is dat bij ons waarschijnlijk wel het geval. Binnenkort krijgen we hier de uitslagen over en dan weten we ook wat dit voor ons gaat betekenen in de toekomst. Of we nog een kindje kunnen krijgen of niet.

Voorlopig is dit nog niet aan de orde. We zijn nog steeds in rouw maar we genieten ook extra van onze grote mooie meid. Zij is het lichtje in ons leven.

MARLIE