De emotionele achtbaan van secundaire kinderloosheid

“Je weet in ieder geval dat het kan”, “Zo, en wanneer komt de tweede?”, “Een broertje of zusje zou wel leuk zijn he!”. Zomaar even wat opmerkingen die regelmatig voorbij komen. Ik merk dat het een lastig onderwerp is, secundaire kinderloosheid. Zo eentje die haast niet te begrijpen is, want je hebt tenslotte toch al een kind. Dus dan “neem” je er toch gewoon nog één als je dat graag zou willen? 

Zes jaar wachten op ons eerste kindje

Daarbij vind ik het lastig om uit te spreken dat er nog een wens is voor een tweede. Ik wil alles behalve ondankbaar overkomen. Wij zijn namelijk meer dan dankbaar dat we ouders mochten worden na zes jaar wachten en 17 fertiliteitsbehandelingen. Daardoor voelt het vaak alsof je niet mag uitspreken dat je nóg een kinderwens hebt wanneer je één kindje hebt mogen krijgen na een lang fertiliteitstraject. Alsof je dan ondankbaar bent, alsof je nooit genoeg hebt. Maar geloof me, je kunt hier pas over oordelen als je zelf in deze positie staat. Want het is gewoon frustrerend, eenzaam en vreselijk ingewikkeld. Want ja, ik ben méér dan dankbaar voor en met ons prachtige meisje. Maar ik gun haar ook een speelmaatje, een band met haar bloedeigen broertje en/of zusje, iemand waarmee ze zo nu en dan even kan roddelen over papa en mama.

Ik kreeg bij 13 weken een miskraam

Eind vorig jaar leek die droom werkelijkheid te worden. Ik was weer in verwachting van een meisje na een ICSI behandeling. We wisten al dat het een meisje zou worden, aangezien het kindje genetisch was gescreend van te voren. De kans dat het na drie goede echo’s mis zou gaan was nihil. En tóch overkwam het ons. Bij 13 weken kwamen we erachter dat het hartje van ons tweede meisje was gestopt.

Is het genoeg qua behandelingen?

Ik merk dat ik het de laatste tijd lastig vind om alles een plek te geven. Ongewenste secundaire kinderloosheid en het verlies van ons tweede kindje. Het speelt wellicht ook mee dat de uitgerekende datum van ons tweede meisje in zicht is. Daarbij worden vrienden van ons (weer) zwanger, heb ik echt heimwee naar die kleine baby en gun ik onze dochter gewoon zó hard een broertje of een zusje. Waar ik voorheen zei dat het genoeg is geweest qua behandelingen, voel ik dat grenzen weer vervagen en dat ik overweeg om tóch nog een poging te wagen. Nu het nog kan.

Waar ligt de grens met fertiliteitsbehandelingen?

Een spontane zwangerschap zit er voor ons niet in, dus we zullen echt weer het traject in moeten. Ik wil mezelf later niet kwalijk nemen dat we er niet alles aan gedaan hebben. Ik wil ons meisje zo graag grote zus maken, maar waar ligt die grens? Hoe ver ga je en wanneer is het genoeg? We hebben al zoveel meegemaakt de afgelopen jaren. De tijd zal het leren en hierin is ook geen goed of fout mijn inziens. Iedereen doet het op zijn/haar manier en maakt hierin zijn/haar eigen keuzes. 

Intens gelukkig versus enorme leegte

Het ene moment ben ik intens gelukkig met ons meisje en voelt het alsof ik de hele wereld aan kan. Op het volgende moment voel ik ineens een enorme leegte. Om het gemis van ons tweede meisje en om het feit dat we (op dit moment) de beslissing hebben genomen niet meer verder te gaan met behandelingen. Voor nu zullen we dus met zijn drietjes verder gaan. Het is soms zo verwarrend om die dingen door elkaar heen te voelen! 

We zien wel wat de toekomst ons zal brengen

Voor nu maken we toekomstplannen met zijn drietjes, proberen we oprecht te genieten van wat we hebben (want in onze ogen is ons meisje is écht een wonderkind) en maken we de fijnste herinneringen met elkaar. Op de uitgerekende datum van ons tweede meisje gaan we als gezin iets fijns doen. We proberen er een heerlijke dag van te maken die vast met een lach en een traan zal zijn. En dat is oké. En wat de toekomst ons verder zal brengen, dat weet geen mens. We zien het wel, we zijn hoe dan ook al zielsgelukkig en meer dan dankbaar voor ons wonderkind.

MANOUK