Mandy schrijft een reeks op Kids en Kurken. Dit is deel 1.
Ons verhaal begint op 6 april 2018; de dag waarop we eindelijk een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Dolgelukkig waren we! We wisten dat de mogelijkheid erin zat dat dit geen zorgeloze zwangerschap zou worden. Ik heb namelijk de auto-immuunziekte SLE, dus ik ben meteen onder controle van de gynaecoloog komen te staan.
Ik moest uit voorzorg starten met een antistollingsmiddel
Half mei hadden we onze eerste afspraak staan. Ik viel compleet stil toen ik ons kindje op de echo zag. In tranen heb ik naar de hartslag geluisterd. Wat was dit bijzonder. De eerste controles waren allemaal prima. Ons kindje groeide goed en met mij ging het prima, op wat misselijkheidsklachten na. De gynaecoloog wilde dat ik uit voorzorg ging spuiten met Heparine, een antistollingsmiddel. Dat vond ik lastig om bij mezelf te doen. Gelukkig wilde mijn vriend, deze taak wel op zich nemen.
Ik had het idee dat ik trombose had
Eind juni kreeg ik last van de duim van mijn linkerhand en deze pijn werd snel erger. Ook werd de duim steeds stijver. Na een paar dagen begon de pijn steeds verder richting mijn ellenboog te trekken. Mijn onderarm voelde koud aan en leek van kleur te veranderen. Geheel tegen mijn gewoontes in zei ik op een zondagmiddag tegen Edwin, mijn vriend, dat ik naar de huisartsenpost ging bellen om te overleggen. Buiten de pijn had ik ook een heel slecht gevoel over de situatie. Jaren eerder had ik trombose in mijn rechterarm gehad en dit leek daar wel wat op. Nadat ik het verhaal uitgelegd had aan de telefoon mocht ik meteen komen. De dienstdoende huisarts onderzocht mijn hand en arm. Hij kwam tot de conclusie dat het Carpaal Tunnelsyndroom moest zijn. Ondanks mijn twijfels en slechte voorgevoel, welke ik meerdere keren benoemde, was verder onderzoek niet nodig. Ik kon weer naar huis.
De pijn werd erger
In de dagen daarna namen de pijnklachten echter in rap tempo toe. Diezelfde week zat ik bij mijn eigen huisarts. Wederom legde ik mijn gevoel voor. Letterlijk benoemde ik meerdere keren dat dit hetzelfde voelde als toen ik een trombose-arm bleek te hebben. Ik werd toch naar huis gestuurd met een spalk om de duim rust te geven. En daar kon ik het mee doen. Zo goed en zo kwaad als kon probeerde ik door te gaan met werken. Tijdens controles bij de gynaecoloog werd geconstateerd dat ons kindje aan de kleine kant was, een mogelijk gevolg van de SLE. De tijd tussen de controles werd verkort. Om de week werd er een echo gemaakt waarop we telkens zagen en hoorden dat ons meisje, dat wisten we inmiddels, het gezien de omstandigheden goed deed.
“Dit is niet goed”, ze ik tegen mijn vriend
Eind augustus zaten we op een zondagmiddag op een terrasje, heerlijk met een koud drankje in de zon. Meer heb je niet nodig zou je kunnen zeggen, maar ik kon er niet van genieten. Ik zie mezelf nog zo zitten; inmiddels 26 weken zwanger, op een heerlijk terras aan een waterplas maar ik verging van de pijn. Mijn hele arm was wit, letterlijk lijkbleek, en steenkoud. Ik wist van ellende niet meer hoe ik mijn arm neer moest leggen, want op de armleuning leggen kon niet. Het was te pijnlijk, dus ik liet hem maar als een soort van lamme vleugel naar beneden hangen. “Dit is echt niet goed”, zei ik tegen Edwin. We hadden een vakantie naar het buitenland geboekt en we zouden een paar dagen later vertrekken. Ik vertelde hem dat ik het niet zag zitten om zo naar een vreemd land te vertrekken. Ik wilde dat er nog een keer naar mijn hand en arm gekeken zou worden. Hij kon dit alleen maar beamen.
Mijn polsslag bleek afwezig
De volgende dag zat ik wederom bij de huisarts en deze schrok enorm toen hij mijn hand en arm zag. Ik zal zijn woorden na een kort onderzoek niet snel vergeten. “Je hebt helemaal geen polsslag meer, dit is niet goed!”. Ter plekke belde hij naar de vaatchirurg waar ik me meteen moest melden bij het vaatlab. Daar werd een duplex-onderzoek uitgevoerd, wat eigenlijk een echo van mijn arm was. Gespannen probeerden Edwin en ik wijzer te worden van de beelden die op het scherm verschenen, maar het zei ons natuurlijk helemaal niets. De laborante liet niets los. De uitslag zouden we aansluitend van de vaatchirurg zelf krijgen, maar haar gezicht sprak boekdelen. Dit kon alleen maar slecht nieuws zijn!
Ik moest meteen geopereerd worden
We werden teruggestuurd naar de wachtkamer, maar vrijwel meteen opgehaald door de vaatchirurg. De woorden: “Je hebt trombose in je slagader, net onder je oksel”, sloegen in als een bom. Ik wist het! Ik wist dat het niet goed was. De arts legde uit dat het echt ernstig was, mijn hand en arm liepen op deze manier veel schade op, want er ging (bijna) geen bloed en zuurstof meer naartoe. De slagader zat helemaal verstopt. De enige optie voor nu, gezien mijn zwangerschap, was om te dotteren. En wel meteen. Ik moest eerst “even nuchter worden”. en dan zouden ze via de binnenkant van de elleboog proberen om zowel richting de hand als richting de schouder de slagader weer vrij te maken. Wat er verder nog verteld werd, heb ik niet meer zo goed gehoord. Ik was helemaal in tranen, niet eens om mezelf. Maar om ons kleine meisje en alles wat ze hiervan mee zou krijgen aan stress en medicatie. De arts probeerde mij gerust te stellen; ik hoefde niet onder narcose, want ze zouden mijn arm plaatselijk verdoven.
Ons kindje werd tijdens de operatie goed in de gaten gehouden
Ontredderd liepen Edwin en ik achter de assistente aan die ons naar de afdeling zou brengen. Omdat ik zwanger was, werd ik naar de kraamafdeling gebracht zodat ons kindje goed in de gaten kon worden gehouden. Op de afdeling werd meteen een CTG gemaakt om te kijken hoe het met haar ging. Ons meisje bleek niet erg onder de indruk te zijn van alles wat er gebeurde. Het ging prima met haar. Edwin reed snel naar huis om wat spullen te halen, want ik zou sowieso een nachtje moeten blijven. Na een tijd gewacht te hebben werd ik opgehaald voor de operatie. Ik was erg gespannen en op de OK probeerden ze mij wederom gerust te stellen. De pijnblokkade werd gezet en de incisie werd gemaakt. Mijn rechterhand had ik op m’n buik gelegd, een poging om ons meisje gerust te stellen. Het was heel fijn om haar tijdens de operatie gewoon te voelen bewegen.
De pijn tijdens de ingreep van was een hel
Al vrij snel werd duidelijk dat de pijnblokkade niet voldoende was. Ik voelde de katheter door mijn arm bewegen en de pijn was hels. De artsen konden op deze manier hun werk niet doen. Hoezeer ik het ook geprobeerd heb vol te houden, ik ontkwam niet aan een roesje. In tranen ben ik in slaap gevallen. Ik werd wakker op mijn kamer en Edwin zat naast mijn bed. De vaatchirurg werd gebeld voor controle en uitleg van de ingreep. Zijn bericht was weinig positief. De verstopping was groter en hardnekkiger dan verwacht. Al tijdens de ingreep slibde de slagader vrijwel meteen weer dicht. Zelfs na meerdere pogingen om deze vrij te maken.
De operatie bleek mislukt
Tijdens de operatie had ik even een polsslag gehad, maar deze was tijdens dit gesprek alweer weg. De trieste conclusie was dat de operatie mislukt was en dat er voor nu geen andere behandelopties leken te zijn. De volgende morgen mocht ik, na wederom een geruststellende CTG, naar huis. Ik moest mij elke week gaan melden bij de vaatchirurg zodat elke verandering aan de hand meteen gezien zou worden. Ook werden er nog diverse onderzoeken bij verschillende afdelingen ingepland om te controleren of ik niet ook op andere plaatsen in mijn lichaam trombose aan het ontwikkelen was. In plaats van een laatste vakantie samen en ons voorbereiden op de komst van ons kindje, zaten we bijna dagelijks in het ziekenhuis. De teleurstelling hierover was groot, maar de zorgen om onze gezondheid groter.
Lees HIER verder.
MANDY
