Na 7 jaar strijden is het game over voor ons fertiliteitstraject

Willy schrijft een reeks op Kids en Kurken over haar IVF traject. Lees eerst de eerdere delen.

Deel 1: Mijn allereerste punctie en terugplaatsing

Deel 2: Je zal altijd mijn grootste ‘Wat als…’ zijn

Deel 3: Na vier jaar strijden, slikken en spuiten staan we alsnog met lege handen

Het is april 2020 als ik na een onrustige tijd weer begin met werken. Het is ook wel weer goed om aan het werk te zijn. Een half jaar thuis zitten maakte mij ook niet echt een gezelligere vrouw. Tijd voor ritme en afleiding. We hebben nog steeds pauze van ons traject, onder andere door corona. Het is al ruim een jaar geleden dat ik mijn tweede miskraam had en in dat jaar blijf je dan toch elke maand hopen dat het spontaan raak is. Ook al weten we heel goed dat deze kans nihil is, maar toch… Je weet maar nooit! 

We twijfelen over een vierde ICSI poging

Zo rond de zomervakantie van 2020 beginnen de twijfels bij ons toch weer toe te slaan. Komt er wel of geen vierde poging?  Stel dat we deze poging zouden doen, dan zou dit aardig in de financiële papieren lopen. En de garantie is er niet. We besluiten eerst van de zomer te genieten. Op 22 augustus kunnen we weer terecht en beginnen ook gelijk. Ik begin diezelfde avond weer met de pil om mijn cyclus stil te leggen. Op 14 september zet ik net voor mijn avonddienst de eerste spuit Lucrin. Deze keer weet op dat moment nog niemand dat we hier weer mee begonnen zijn. 

We doen er weer alles aan om deze poging te laten slagen

Ook deze poging doen we er zelf weer van alles aan om het beste resultaat te halen. Ik slik naast mijn gebruikelijke vitamines ook de vitamines van Rika lukac (o.a. bekend van het boek innesteling) en ook Henk slikt deze. We letten op onze voeding en ik neem de nodige rust tussen het werken door. Op 24 september kan ik terecht bij de fertiliteitskliniek in Zwolle voor onze startecho. Alles ziet er gelukkig rustig uit rondom mijn eierstokken en baarmoeder. Dit betekent dat ik het startsein krijg voor de volgende spuit: Menopur. De vorige pogingen spoot ik GonalF, ik krijg er een instructieles bij. 

De medicatie kost een rib uit ons lijf

Op 1 oktober heb ik de eerste follikelmeting en was er nog weinig te zien. Wat een teleurstelling. Drie dagen later mag ik weer langskomen en helaas. Na tien dagen spuiten is er maar één kleine follikel te zien. Het schiet totaal niet op. Op 7 oktober maak ik weer de rit weer naar Zwolle en nu zijn er gelukkig twee follikels te zien, nog wel veel te klein. Aangezien ik door mijn (behoorlijk dure) medicatie heen ben, kan ik bij de apotheek weer een nieuwe lading ophalen. Gelukkig had ik mijn pinpas mee. Weer een rib uit mijn lijf, maar voor een heel goed doel. Drie dagen later rijd ik weer naar Zwolle. “Grappig” feitje; het is drie kwartier rijden, vijf minuten echo, drie kwartier terug. Dit is de vierde meting en ja hoor: 6 follikels. Mijn gebed van die ochtend is gehoord! Wat een fantastisch nieuws.

Mijn eierstokken zijn niet te vinden

Drie dagen later is ook de vijfde meting goed en krijg ik de datum voor de punctie. Die is gepland op 17 oktober. De punctie is weer hels en moeizaam. Beide eierstokken zijn niet te vinden, ik heb zelf al blinde paniek. Die dingen lossen toch niet opeens op? En zo duurt het lang voor ze alle follikels weg kunnen halen. De verpleegkundige hangt zelfs over mijn buik met haar gewicht om zo te hopen dat ze er beter bij kan. Kortom, jullie ochtend verliep vast beter.  

Er volgt wederom een teleurstelling

Na een half uur bijkomen mag ik naar huis. We krijgen te horen dat we de volgende dag gebeld worden of er bevruchting is ontstaan. We denken zelf van niet aangezien het aantal embryo’s elke poging minder werd (icsi 1: vijf, icsi 2: vier, icsi 3: twee). We gaan uit van een teleurstellend telefoontje. Maar niets is wat het lijkt. De volgende middag belt het ziekenhuis met de mededeling dat er zes (!) embryo’s zijn. Wow, gewoon zes! Dat hadden we niet verwacht. Twee dagen later krijgen we twee mooie embryo’s teruggeplaatst die helaas niet blijven zitten. Weer een hele grote teleurstelling.  

Zou ik zwanger zijn?

We maken even een sprintje naar april 2021. Ik ga weer heerlijk aan het werk en stort me daar op. Eind oktober begint het toch weer te kriebelen en er liggen nog vier mooie embryo’s op ons te wachten in het ziekenhuis. Op 16 november worden er twee embryo’s ontdooid en deze krijgen we teruggeplaatst. We gaan de komende twee weken weer een spannende tijd tegemoet. Ik trek alles uit de kast zodat deze kanjers blijven zitten. Denk aan alle mogelijke tabletten en alle fabeltjes die innesteling kunnen bevorderen. Een week later op 22 november zit ik op de bank en Henk pakt koffie voor zichzelf. Hij komt naast me zitten en ik ruik de koffie en begin spontaan te kokhalzen. Huh? Eerst denken we nog dat de koffie niet goed is maar daar ligt het niet aan. Zou het dan? 

Een streep is een streep

De volgende ochtend doe ik een test en waarrempel! Een week na de terugplaatsing komt daar een licht streepje. Maar hé, een streep is een streep, weten we inmiddels. Yes, we zijn zwanger! Ik heb de buurvrouw in het complot zitten als ik het aan manlief vertel. Met een smoesje lok ik hem naar boven. Ik zet snel onze borden met eten op tafel met daarin de speen van ons buurmeisje (natuurlijk schoon) en daarnaast de zwangerschapstest. Henk komt weer naar beneden en blijft vol ongeloof kijken naar de test. Dit was zo’n bijzonder moment! Ik bel gelijk naar het ziekenhuis en 27 december mogen we langskomen voor de eerste echo bij acht weken. Na mijn hele relaas aan de telefoon over mijn eerdere miskramen, mijn onzekerheid en de feestdagen die ik niet in onzekerheid wil doorbrengen, heb ik een liefdevolle verpleegkundige aan de lijn die het aan hoort. Echter is zij ook afhankelijk van anderen en zo blijft het dus bij 27 december. 

Mijn derde miskraam is een feit

Maar helaas, ook deze keer halen we het niet. De derde miskraam is ook een feit. Op 4 december begin ik te vloeien en een week later op 10 december breekt ’s nachts weer de hel los. Ja de hel. Dit was de heftigste miskraam die ik heb gehad. Ik breng de hele nacht op de badkamervloer door. De week daarna ga ik naar het ziekenhuis om te kijken of mijn lijf zelf de miskraam weer “opruimt”. Dit blijkt zo te zijn. We krijgen te horen dat als we willen, we gelijk door mogen gaan. En zo besluiten we dat we onze laatste twee embryo’s gelijk terug laten plaatsen, eind december. 

Game over

Op 11 januari mag ik testen en voor het eerst red ik het ook om niet eerder te testen. Maar helaas blijft deze test spierwit. Het is game over. zeven jaar strijden, zeven jaar hopen op ons grootste wonder. Het is voorbij. Wat nu? Hoe gaan we verder Hoe gaan we samen verder?

Lees HIER verder.

WILLY