Nu ruim drie jaar na mijn eerste bevalling, ben ik er pas klaar voor om mijn verhaal te schrijven. Ik neem jullie mee naar 2018. Ik liet mijn spiraal er in augustus uithalen met de instelling: “We zien wel wanneer het gebeurt”. Later bleek ik in oktober al 8,5 week zwanger te zijn. Ik deed in de tussentijd twee verschillende testen die beide negatief aangaven. Na meerdere doktersbezoeken vanwege pijn, infecties en blaasontsteking, kwam ik er na een duurdere test achter dat ik toch echt wel zwanger was. Wij waren super blij!
Ik bleek nierstuwing te hebben
De weken gingen voorbij en ik voelde me eigenlijk wel prima. Tot week 24. Ik verging uit het niets van de pijn. Pijn als in echt kruipend over de vloer gaan en niet weten waar ik het zoeken moest. Een opname volgde en ik kreeg de diagnose: “nierstuwing”. Weken vol pijn, pijnstillers, voorweeën et cetera volgde. Ik dacht daardoor: “Ze komt vast eerder”. Maar nee haha. Vele extra echo’s en controles verder tikte ik uiteindelijk de 39,5 week aan.
De centimeters schoten maar niet op
Het was vrijdagochtend, ik had prima geslapen. Ik kreeg rond 11.00 uur wat kramp die heviger was dan de voorweeën. Mijn vriend ging ondertussen lunchen met een collega, want ik voelde me verder wel prima. Rond 14.00 uur had ik wel echt veel last en appte ik dat hij toch maar terug moest komen. Ik belde ook de verloskundige omdat de weeën inmiddels heviger en sneller achter elkaar kwamen. De verloskundige kwam en ik had vier centimeter ontsluiting. Omdat ik na alles niet zo gerust was, wilde ik het liefst gelijk door naar een ziekenhuis. Eenmaal daar verstreken de uren, maar helaas geen centimeter verder. Ik besloot toch maar een ruggenprik te nemen. Omdat ik door de vele been/rug weeën niet kon ontspannen en waarschijnlijk daarom de centimeters niet vorderden. De OK was helaas bezet en hierdoor moest ik 2,5 uur op die prik wachten. Toen ik om 18.00 uur eindelijk mocht, schoten de centimeters na de prik door naar zeven. Helaas duurde het hierna nog zes uur tot ik op de tien centimeter zat. Het leken wel dagen en ik bleef een “rand” houden zoals ze dat noemden. Tegen middernacht mocht ik dan eindelijk persen.
De echte ellende begon
Maar toen, toen begon pas de echte ellende. Als ik hieraan terug denk, word ik weer emotioneel. Twee uur heb ik geperst en hebben ze op mijn buik staan duwen (ondanks dat ik aangaf dit niet te willen). Ik raakte in paniek en voelde dat het niet ging en ze niet zakte. Door de ruggenprik moest ik echter blijven liggen. Eigenlijk werkte dit dus tegen. Onze baby zat vast. Er was paniek, ik raakte uitgeput en erger; haar hartslag daalde. Ze schoot ondanks al het persen steeds weer terug. Ze moest er zo spoedig mogelijk uit. De gynaecoloog werd erbij geroepen. Ik hoorde iemand zeggen: “In een wee zetten we de knip”. Complete paniek kreeg ik bij dit idee. Ik wilde geen knip, absoluut niet! En toen kwam de gynaecoloog met de vacuümpomp en zette een grote knip.
Onze dochter werd meegenomen door de artsen
Gelukkig na één keer met die pomp trekken was daar om 1:57 uur onze dochter. Ik was compleet uitgeput, maar opgelucht dat ze eruit was. Ze huilde wel maar bleef schokkerig ademen. Het leek alsof ze buiten adem was. Ik hoorde dat ze een lage apgarscore had en al snel werd zij meegenomen door artsen. Ik bleef achter zonder baby. Ik moest gehecht worden en kreeg de helft niet meer mee van wat er allemaal met haar gebeurde. Mijn vriend snelde achter onze dochter aan die naar twee verdiepingen lager werd gebracht. Gelukkig bleef mijn zusje bij mij waardoor ik niet in complete paniek raakte. Onze dochter kreeg een zuurstofsnor en allerlei hartslagplakkers. Dit hoorde ik allemaal achteraf. Voor mijn vriend is dit ook een hele nare ervaring geweest doordat de communicatie slecht was. Hij wist totaal niet waar hij aan toe was.
Ik mocht mijn dochter niet oppakken
Rond vier uur in de nacht kon ik haar even snel zien. Ze reden mij met een bed bij haar zodat ik wel wist waar ze lag. Ik mocht haar helaas niet oppakken. Daar lag onze kleine meid. Helemaal alleen op de kinderafdeling aan de draden onder een warmtelamp zonder kleding. Het was mega druk en er was voor mij geen plek op die afdeling, dus werd ik twee verdiepingen hoger gebracht. Ik was verdoofd, verdrietig en verward. Wat was er nou eigenlijk gebeurd? Het was een warboel in mijn hoofd. Door dit alles kon ik niet gelijk slapen. Uiteindelijk ben ik die ochtend toch even in slaap gevallen omdat ik zo gesloopt was.
We hoorden maar niet hoe het met haar ging
Toen we wakker werden kwam er niemand naar ons toe. Mijn vriend is gaan zoeken naar personeel om te informeren waar onze dochter nu precies was en hoe het met haar ging. Dat we niets hoorden was killing. Het was inmiddels al einde ochtend. Niemand kwam bij mij kijken of met informatie over haar. Zelf kon ik niet lopen, want ik had een katheter (en tig hechtingen). Pas om 16.00 uur die middag kon ik eindelijk even naar haar toe. Onze dochter heeft daar uiteindelijk drie dagen gelegen. En er is geen één keer door het personeel gevraagd of ik naar haar toe wilde. Ik heb haar maar een paar keer kort gezien op het moment dat mijn vriend of anderen er waren die me erheen konden rijden met een rolstoel. In die dagen is er überhaupt amper iemand bij mijn bed gekomen om met mij te praten door de enorme drukte. Ik was een zombie en er is, misschien maar gelukkig, ook veel aan me voorbij gegaan. Dit alles heeft wel een litteken bij me achter gelaten. Ik ben heel dankbaar en blij dat zij er niks aan over heeft gehouden en het na drie dagen zo goed ging met haar. We zijn met gierende banden weg gegaan en zijn super goed zijn opgevangen door de kraamhulp.
Ik diende een klacht in bij het ziekenhuis
Mijn herstel heeft maanden geduurd. Intense rugpijn, ontstoken hechtingen en een baby die alleen maar krijste tijdens de eerste maanden en overdag nul sliep. Ik ben ervan overtuigd dat naast de koemelkallergie die zij later bleek te hebben, zij ook getraumatiseerd is door deze bevalling en het vervolg ervan in dat ziekenhuis. Ik heb later de enquête ingevuld en een klacht ingediend. Twee weken erna werd ik netjes gebeld door een gynaecoloog die erg was geschrokken van mijn verhaal. Ik heb met haar een fijn gesprek gehad. Diegene was oprecht betrokken en heeft zich verontschuldigd voor de hele gang van zaken. Hierdoor voelde ik mij eindelijk gehoord en werd bevestigd dat dit niet normaal was hoe het is gegaan.
Mijn tweede bevalling was zoveel fijner
Twee jaar later beviel ik weer in hetzelfde ziekenhuis, met gelukkig dit maal hele begripvolle mensen. Onze tweede dochter was er zo uit. Ik voelde mij oersterk en opgelucht. Wat een overwinning voor mezelf en dit keer zonder pijnstillers of ruggenprik, maar ook met een kleine traan. Want wat had ik mezelf, onze oudste dochter en mijn vriend dit de eerste keer ook op deze manier gegund. Ik kreeg vaak te horen: “Dat jij nog durft na zo bevalling”. Maar ik had dit keer meer vertrouwen in mezelf en ging er ook vanuit dat het niet nog een keer zo zou gaan. Er is denk ik nog veel ruimte voor verbetering van kennis voor aanstaande moeders met betrekking tot bevallen in een ziekenhuis en alle mogelijkheden, waar ik de eerste keer helaas te weinig van afwist. Gelukkig was mijn tweede bevalling een veel betere ervaring!
SHARON
