Loïs schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees eerst deel 1: “Schrik niet, het zijn er drie”, zei de verloskundige
Na de schokkende echo bij de verloskundige konden we de volgende dag meteen in het ziekenhuis in Tiel terecht. Er zou gekeken worden hoe de kindjes lagen en wat dit zou betekenen. Ik had me natuurlijk al suf gegoogled die nacht. Ik had gelezen dat het beste scenario zou zijn als ze ieder hun eigen placenta hadden en een eigen vruchtzakje. Vrijwel direct toen de gynaecoloog ging kijken werd duidelijk dat ze waarschijnlijk alles deelden. Dit was best een schok. Er was gelukkig wel een heel dun binnenvlies te zien dat de kindjes van elkaar scheidde. Ook bleken ze eeneiig. Zo ontzettend bijzonder! De kans op een eeneiige drieling is één op twee miljoen. Hoe dan?!
We kregen alle doemscenario’s te horen
De verdere berichten waren alles behalve positief. Alle doemscenario’s werden benoemd. Al waren we toen al zekerder van onze zaak dat we dit “gewoon” gingen doen. Ze zullen niet voor niks in mijn buik gekomen zijn toch?! Van Tiel werd ik doorgestuurd naar het WKZ in Utrecht. Elke twee weken kregen we controles en echo’s. Dat was super fijn, want elke week was weer meegenomen. Ik was als de dood voor TTS (twin-to-twin transfusiesyndroom) waarbij de ene baby meer bloed en voedingsstoffen krijgt als de ander. Letterlijk levensgevaarlijk. Ook voor mezelf bracht het risico’s met zich mee, maar daar heb ik eigenlijk geen moment aan gedacht.
Drie meisjes
Met 14 weken had ik nog een vervolgafspraak staan bij mijn eigen verloskundige. Super leuk, want met 14 weken is de kans groot dat ze het geslacht al konden zien. Wat waren we benieuwd! Waar ik stiekem hoopte dat er tussen de drie baby’s minstens één meisje zou kunnen zitten, was de kans na het horen dat ze eeneiig waren natuurlijk weer 50/50. Natuurlijk wilden ze een echo maken. Ze waren zelf ook heel erg benieuwd, want ja, hoe vaak zien zij nou een drieling. De baby’s lagen er heel goed voor, en ze kon het bij alle drie snel bevestigen. Het zijn drie meisjes!
Ik moest blij zijn als ik de 30 weken zou halen
Ongelooflijk blij waren we. Met jongens natuurlijk net zo goed, maar ze zeggen dat meisjes over het algemeen net wat pittiger zijn als ze te vroeg geboren worden. Want dat is iets wat natuurlijk meteen vast stond. Met drie baby’s in je buik ga en mag je de 40 weken nooit halen. De verloskundige zei tegen me dat ik blij mocht zijn als ik de 30 weken zou halen. “Huh 30 weken?!”, dacht ik. Ik vond dat bizar vroeg. Ik hield vol dat ik minimaal die 34 weken moest halen. Dat is het gemiddelde bij een drieling. Ik ben niet heel groot, maar ik had bedacht dat Musa vast al genoeg plaats zou hebben gemaakt voor zijn zusjes.
De 20 weken echo duurde 3 uur
Met 20 weken hadden we natuurlijk de 20 weken echo. Ik was al bijna zo dik als wat ik op het eind bij Musa was. Drie uur duurde de echo, één uur per kind. Ik dacht dat ik nooit meer overeind kon komen haha. Gelukkig zag alles er prima uit, en waren we al “over de helft”. Langzaamaan haalden we alle spullen in huis en kochten we een andere auto. Ik kon mijn lol op met alle schattige meidenkleertjes. Ik bleef maar kopen.
Ik werd met 25 opgenomen met weeënactiviteit
Met 25 weken had ik een raar gevoel in mijn buik. Ik kon het niet plaatsen, maar ik werd er heel onrustig van. Toch maar naar het ziekenhuis om het even na te laten kijken. Daar zagen ze meteen dat mijn baarmoederhals bijna helemaal geslonken was, en dat er weeënactiviteit te zien was. Ik moest blijven en kreeg weeënremmers toegediend. Dit was zo schrikken, ze moesten echt nog blijven zitten! Er werd met ons besproken wat de artsen moesten en mochten doen als de meisjes nu zouden komen. Of ze de meisjes zouden reanimeren of niet. Een van de heftigste gesprekken in mijn leven, dit kon toch niet waar zijn?!
De weeënremmers sloegen aan
Godzijdank sloegen de weeënremmers aan, en bleef het een beetje rustig. Ik wou heel graag naar huis, want ik miste Musa heel erg. Hij kwam een keer mee naar het ziekenhuis, maar snapte er helemaal niks van. Hij moest zijn mama weer achterlaten. Ik vond het zo sneu, daarna hebben we hem dan ook thuis gehouden. Kinderen horen niet in het ziekenhuis en gelukkig bestaat er beeldbellen. Na een aantal dagen mocht ik gelukkig weer naar huis.
Er stak al een beentje uit
Maar dat was van korte duur. Met 26 weken en 4 dagen begon het weer te rommelen. Minder dan de vorige keer, maar wel vervelend. Ik keek er tegenop om weer naar het ziekenhuis te moeten en was natuurlijk bang dat ze me weer zouden houden. Want bevallen, dat kon nu natuurlijk helemaal niet. Zo voelde het ook niet. Toch ging ik naar het ziekenhuis en kreeg een eeuwigdurende CTG. Hier was toch weer weeënactivteit op te zien. Dit was zo ontzettend balen. Ik was in de veronderstelling dat ik weer naar huis mocht die dag, maar dat ging mooi niet door. Tegen middernacht wilden ze even voelen. “Blijf van me af”, dacht ik nog, “Zo wordt het alleen maar erger”. Maar het was al zover. Echt dit kon niet. Ze voelden gewoon dat er één beentje uitstak. Er kwam er al één aan? Ik raakte meteen in paniek. Ze gingen NU de spoedkeizersnede doen.
WORDT VERVOLGD
LOIS
