Maandag 8 november rond 4.45 uur draai ik mij om in bed en voel ineens dat mijn ondergoed nat is. Niet gigantisch erg, maar ik ga wel even schoon ondergoed aantrekken. We kennen vast allemaal wel het meest charmante kwaaltje van een zwangerschap; afscheiding en urineverlies. Ik ga er dus in eerste instantie vanuit dat dat het is. Weer naar de wc en schoon ondergoed aan. Nu begin ik wel serieus te denken dat het mijn vliezen zijn. Ik ben op dat moment 35+2w zwanger. Ik blaas op mijn hand en voel het er weer uit lopen. Ja het zijn echt mijn vliezen. Zou het nu dan echt gaan gebeuren?
Mijn vliezen blijken inderdaad gebroken
Ik bel de verloskundige, die hier niet veel later is en hetzelfde constateert. We moeten uiteraard snel naar het ziekenhuis, want het is nog te vroeg. In het ziekenhuis nemen ze verschillende testjes en onderzoeken af, maar er komt niks uit. Aan de CTG blijft het ook rustig, maar ik moet toch 24 uur blijven om het in de gaten te houden. Mocht het dan nog steeds rustig zijn, krijg ik een mobiel CTG mee naar huis. Ik moet dan elke ochtend een hartfilmpje van de baby maken en naar het ziekenhuis sturen. Ondertussen zijn mijn vliezen in het ziekenhuis wel echt goed gebroken. Het blijft wel redelijk rustig. Af en toe wat harde buiken maar die had ik thuis ook.
De harde buiken komen ineens een stuk vaker
De volgende dag is het nog steeds rustig. Ik heb wel onwijs slecht geslapen. De harde buiken komen en gaan, zijn af en toe gemeen maar echt prima te doen. Ik zoek er in ieder geval niks achter. Ik ben het helemaal zat op de kamer en ga met mijn vriend rond 13.30 uur naar beneden om wat lekkers te eten in het restaurant. Nu komen die gemene harde buiken ineens wel een stuk vaker, maar ik zoek er nog steeds niks achter. Alhoewel, ik begin ook steeds meer slijm en bloed te verliezen. We gaan maar naar boven. Net op het moment dat de verpleegkundige binnen komt om te zeggen dat we naar huis mogen, zeg ik tegen haar dat ik denk dat er toch iets begonnen is. Ik word vervolgens weer aan het CTG gelegd.
Een half uurtje persen
Het is 14.30 uur en ik weet nu zeker dat dit weeën zijn. En ze zijn er ook meteen om de twee à drie minuten. Ja, het is toch echt begonnen. Bij de eerste keer ontsluiting meten heb ik gewoon al zeven centimeter. De weeën werden natuurlijk steeds pittiger, maar ik kan mezelf goed oppeppen en moed in praten. Om 17.00 uur start ik met persen. In eerste instantie op mijn rug, omdat ze een elektrode moesten plaatsen. Dit vind ik niks. Ik vang mijn weeën vervolgens op handen en knieën op en wil ook op deze manier persen. Dit levert meteen meer resultaat. Na een half uurtje persen wordt om 17.35 uur onze lieve, kleine Jolijn Sophie geboren. Ik pak haar zelf aan!
Een droombevalling
Jolijn is officieel prematuur met 35+3w, maar heeft zich vanaf het allereerste moment niet zo gedragen. Ze heeft geen ondersteuning nodig gehad, geen couveuse, helemaal niks. Ze heeft een mooi gewicht van 2778 gram. Ik ben aan de onderkant ongeschonden gebleven en ben niet veel bloed verloren. Dit was een bevalling zoals ik had gehoopt maar absoluut niet op had gerekend. Onze middelste zoon was groot en is uiteindelijk via een keizersnede is geboren. Onze eerste zoon is uiteindelijk wel vaginaal geboren maar met hulp van een knip en een vacuümpomp. Zo’n bevalling als dit had ik dus echt absoluut nooit meer verwacht. Wat ben ik blij dat het zo is gegaan! Na een kleine drie dagen mochten we naar huis.
Mijn oudste zoon bleek corona te hebben
Vrijdagmiddag kwamen we lekker thuis, zo fijn om weer thuis te zijn. De volgende ochtend kwam ik beneden en zag ik mijn oudste zoon op de bank liggen met knalrode wangen. Vrijwel meteen had ik al een slecht voorgevoel, aangezien we vlak daarvoor hadden gehoord dat zijn juf corona had. Hij voelde zich echt niet lekker en had overduidelijk koorts. Ik heb meteen een zelftest hij hem gedaan en die kon niet duidelijker zijn. Wat een pech, 24 uur thuis en dan dit. Zo hormonaal als ik was, zorgde ervoor dat ik echt heel verdrietig was.
Wat als Jolijn corona zou krijgen?
Ik vond het onwijs zielig voor onze oudste, maar was tegelijk ook best wel een beetje angstig. Jolijn was natuurlijk nog heel erg klein en de oudste heeft haar nog wel geknuffeld en kusjes gegeven. En hij heeft ons natuurlijk ook nog geknuffeld en een kus gegeven. Eerlijk gezegd zag ik het natuurlijk ook niet zitten om het zelf te krijgen en dan niet uitgebreid te mogen knuffelen met mijn kleine, pasgeboren baby. Onze oudste is diezelfde dag in quarantaine gegaan op zijn slaapkamer en heeft daar een week gezeten. Kraamzorg kwam in een astronautenpak en we kregen minimale zorg.
Via Skype konden we met elkaar kletsen
Ik vond het ook zo sneu voor de oudste dat hij de eerste week dat zijn zusje thuis was, niet met haar kon knuffelen. Achteraf gezien vond hij het eigenlijk wel leuk, want hij had een hele week roomservice en mocht hele dagen filmpjes kijken en spelletjes doen op de tablet. Ook hadden we Skype geïnstalleerd zodat we op die manier met elkaar konden kletsen. Maar ook familie hielden de oudste zo goed gezelschap. Gelukkig hebben wij allemaal geen corona gekregen en konden we na een week weer terug naar normaal. Inmiddels is Jolijn alweer ruim negen maanden en zouden we niet meer weten hoe het zonder haar was. Iedereen is gek op haar en zij is gek op iedereen. Het is een pretletter, een klein vreetzakje en een goede slaapster. Wat een geluk!
KAYLEE
