Lizette: “Dit was niet meer te doen, mijn baby huilde non-stop”

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.

Lizette schrijft een minireeks. Lees hier deel 1: Zwanger worden met de ziekte van Graves

Eenmaal bij mijn zus in de auto vertelde ik dit en zij zei dat ze het vond lijken op reflux klachten

Mijn nichtje had reflux dus zij herkende dit. Vinnie spuugde alleen niet. Het leek alsof hij het continue doorslikte. Ik zocht een lijstje met bijbehorende klachten op en wij konden al die boxen afvinken. Dit was het! Nu had het beestje een naam en konden we zoeken naar een manier om het hem aangenamer te maken. Bedje omhoog, maar dat deed helaas niets. Hem lang overeind houden na zijn fles, helaas ook geen profijt. Andere voeding, anti reflux, ook niets. Wat een zoektocht voor dit kleine mannetje, dat maar krijsen bleef.  En inmiddels werden wij wanhopiger en gefrustreerd. Want er was nog een meisje van vijf hier, die aandacht wil. Maar Vinnie slokte alles op. Gelukkig had ik een draagconsult aangevraagd om hem te leren dragen. Want hele dagen op mijn arm, dat trok ik op een gegeven moment ook niet meer.

Dit was voor niemand meer te doen

Omdat we al zoveel hadden geprobeerd, gingen we naar de huisarts met hem. Dit was voor niemand te doen. Het vele gekrijs wat uren aanhield. Voor Vinnie zó zielig. Maar ook voor Semmy zó zielig want wij waren echt alleen nog maar met haar broertje bezig. En eerlijk, voor ons vond ik het ook zielig. We kwamen nergens aan toe. Ik ging kapot. Ik kon niet meer. Niet alleen de vermoeidheid, maar het constante gehuil. Elke dag, uren. Dat geluid, het harde geluid, het ging door merg en been. Hij wilde ons wat duidelijk maken, maar we konden niet vinden hoe we hem moesten helpen. We moesten hem altijd vasthouden, want neerleggen ging niet. Dan ging hij weer huilen. Ik ging van een ontspannen moeder, naar een overspannen/gespannen moeder. Ik kon niet meer ontspannen. Ik kon niet meer slapen, terwijl ik zo ontzettend moe was.

Ik voelde mij totaal niet serieus genomen

Langzaam maar zeker merkte ik steeds meer dat er iets moest veranderen. Ik durfde het eigenlijk niet te zeggen. Je hoort toch blij te zijn als je een baby hebt? Waarom voelde ik me dan al weken zo? Ik kon alleen nog maar huilen. Ik wilde dit helemaal niet meer. In eerste instantie zei de dokter dat alle baby’s huilen, want ze kunnen niet praten. Joh meen je dat nou, dat wist ik nog niet. Ik werd hier erg geïrriteerd van. Nam ze me nou niet serieus? Uiteindelijk kregen we een doorverwijzing naar de kinderarts. Ze zei dat er een wachttijd van 90 dagen was. En ik brak. Ik brak in duizenden stukjes. Zo lang moeten wachten?! Dat houd ik niet vol. 

Het huilen bleef maar gaan

De tip die ik kreeg was dat Vinnie misschien maar een nachtje uit logeren moest. Alsof dat de problemen zou stoppen. Het ging mij meer om overdag. Het vele gekrijs. Dat slaapgebrek was nog tot daar aan toe, maar dat gekrijs. Ik blijf het zeggen. Het ging door merg en been. Ze zag wel dat het niet goed met mij ging en benoemde dit ook. Waarop ik zei dat ik mij ook zorgen om mezelf maakte. Gelukkig kregen we maagzuurremmers voor Vinnie, hopende dat die wonderen zouden verrichten. 

Ik stortte in

De week erop was Vinnie enorm benauwd en hij had een gekke hoest en veel slijm. Ik vertrouwde het niet dus weer naar de dokter. En weer stortte ik daar in. Ik kon gewoon niet meer. Al die zorgen, de druk die ik mezelf oplegde. “Die roze wolk, die bestaat niet”, zei de huisarts nog. Die had ik ook echt niet ervaren deze keer. Er waren heus wel momenten dat ik blij was dat hij er was, maar dat echte gelukgevoel zoals bij mijn dochter. Ik zat erop te wachten. Maar dat kwam niet. Er waren veel meer zorgen, dan geluksmomenten. En eerlijk de mensen die er maar van alles van vonden, die kon ik er niet bij hebben. Kraamvisite? Ik liet bijna niemand komen. Ik trok het niet. Ik kon toch geen gesprek voeren als hij zo hard huilde. Ik wilde hem dan stil krijgen, maar moest sociaal doen. Dat ging natuurlijk niet.

Ik trok mij terug

Daarbij sloot ik mezelf helemaal op. Ik ging niet wandelen, want dat ging niet met hem. Hij kon niet plat liggen. Weg gaan was er niet bij, want ik was er veel te moe voor en continu bang dat hij weer zou gaan huilen en ik hem niet stil zou krijgen. Ik voelde me een schim van wie ik ooit was. En soms had ik een masker op, maar dat masker liet ik meestal los. Iedereen mocht weten dat het pittig was. Nog even wachten op de afspraak met de huisarts. We begonnen alvast met de Pepti voeding. Dit zou namelijk wel eens een koemelkallergie kunnen zijn…. 

Was dit de oplossing?

Ik was best wel huiverig toen we naar de kinderarts gingen. Zouden we nu gehoord worden? Zou ik begrepen worden? Ik zeg wel ik, maar mijn man het net zo zwaar. De kinderarts kwam binnen, gelukkig een hele vriendelijke man. Hij vroeg: “Jullie komen voor de reflux toch?”. “Uh nou ja ook wel, maar eigenlijk hebben wij vermoeden van een koemelk allergie”. Waarop de vraag kwam welke voeding wij hem gaven. Ik heb de man gezegd even te gaan zitten en onze hele zoektocht uitgelegd. Vier dagen voor we naar de kinderarts gingen zijn we van de Pepti overgestapt op Neocate. Dit was wel een beetje zelf doktoren, eigenlijk wilde ik dit niet maar we konden niet meer. En het gekke was; hij sliep in 1x de nacht door. Ons kind was doodmoe. Dagen erna werd hij zoveel rustiger. Een uur na zijn fles, was hij stil en aan het lachen. Ook overdag sliep hij, dat dit gewoon kon.

We mochten overstappen op Neocate

De kinderarts zei gelijk dat het voor hem overduidelijk een koemelkallergie was. En dat we alle stappen al hadden genomen om dit te onderzoeken. Ons verhaal, maar ook de filmpjes van Vinnie zijn gedrag op verschillende momenten. Ik dacht het gaat mij niet overkomen dat ik weggestuurd wordt omdat hij op het moment zelf niks laat zien. Helaas voor Vinnie spuugde hij daar ook tot twee keer toe wat, anderzijds mooi dat de arts ook dit kon zien. De Neocate mocht besteld worden. 

Eindelijk wat grip

In de auto terug kon ik wel huilen. Hij heeft gewoon geluisterd. Hij ziet wat wij ook zien. En misschien nog wel het belangrijkste: hij gelooft ons. We hoeven ons niet te verantwoorden. Hoe fijn is dit. En alles wordt vergoed. Want natuurlijk zou ik het met alle liefde zelf betalen, maar wat is die voeding duur. Eind augustus moeten we terug komen. We moeten tegen die tijd wel wat gaan provoceren. Daar zie ik nu al tegen op. Maar eerst kijken of we de rust in huis terug kunnen krijgen. En de rust bij mezelf. Want afgelopen maanden hebben behoorlijk wat sporen achtergelaten.

Vinnie bleef maar huilen, wat was er nou toch aan de hand?

Eenmaal bij mijn zus in de auto vertelde ik dit en zij zei dat ze het vond lijken op reflux klachten. Mijn nichtje had reflux dus zij herkende dit. Vinnie spuugde alleen niet. Het leek alsof hij het continue doorslikte. Ik zocht een lijstje met bijbehorende klachten op en wij konden al die boxen afvinken. Dit was het! Nu had het beestje een naam en konden we zoeken naar een manier om het hem aangenamer te maken. Bedje omhoog, maar dat deed helaas niets. Hem lang overeind houden na zijn fles, helaas ook geen profijt. Andere voeding, anti reflux, nutrilon, ook niets. Wat een zoektocht voor dit kleine mannetje, dat maar krijsen bleef.  En inmiddels werden wij wanhopiger en gefrustreerd. Want er was nog een meisje van vijf hier, die aandacht wil. Maar Vinnie slokte alles op. Gelukkig had ik een draagconsult aangevraagd om hem te leren dragen. Want hele dagen op mijn arm, dat trok ik op een gegeven moment ook niet meer.

Dit was voor niemand meer te doen

Omdat we al zoveel hadden geprobeerd, gingen we naar de huisarts met hem. Dit was voor niemand te doen. Het vele gekrijs wat uren aanhield. Voor Vinnie zó zielig, voor Semmy zó zielig want wij waren echt alleen nog maar met haar broertje bezig. En eerlijk, voor ons vond ik het ook zielig. We kwamen nergens aan toe. Ik ging kapot. Ik kon niet meer. Niet alleen de vermoeidheid, maar het constante gehuil. Elke dag, uren. Dat geluid, het harde geluid, het ging door merg en been. Hij wilde ons wat duidelijk maken, maar we konden niet vinden hoe we hem moesten helpen. We moesten hem altijd vasthouden, want neerleggen ging niet. Dan ging hij weer huilen. Ik ging van een ontspannen moeder, naar een overspannen/gespannen moeder. Ik kon niet meer ontspannen. Ik kon niet meer slapen, terwijl ik zo ontzettend moe was.

Ik voelde mij totaal niet serieus genomen

Langzaam maar zeker merkte ik steeds meer dat er iets moest veranderen. Ik durfde het eigenlijk niet te zeggen. Je hoort toch blij te zijn als je een baby hebt? Waarom voelde ik me dan al weken zo? Ik kon alleen nog maar huilen. Ik wilde dit helemaal niet meer. In eerste instantie zei de dokter dat alle baby’s huilen, want ze kunnen niet praten. Joh meen je dat nou, dat wist ik nog niet. Ik werd hier erg geïrriteerd van. Nam ze me nou niet serieus? Uiteindelijk kregen we een doorverwijzing naar de kinderarts. Ze zei dat er een wachttijd van 90 dagen was. En ik brak. Ik brak in duizenden stukjes. Zo lang moeten wachten?! Dat houd ik niet vol. 

Het huilen bleef maar door gaan

De tip die ik kreeg was dat Vinnie misschien maar een nachtje uit logeren moest. Alsof dat de problemen zou stoppen. Het ging mij meer om overdag. Het vele gekrijs. Dat slaapgebrek was nog tot daar aan toe, maar dat gekrijs. Ik blijf het zeggen. Het ging door merk en been. Ze zag wel dat het niet goed met mij ging en benoemde dit ook. Waarop ik zei dat ik mij ook zorgen om mezelf maakte. Gelukkig kregen we maagzuurremmers voor Vinnie, hopende dat die wonderen zouden verrichten. 

Ik stortte in

De week erop was Vinnie enorm benauwd en hij had een gekke hoest en veel slijm. Ik vertrouwde het niet dus weer naar de dokter. En weer stortte ik daar in. Ik kon gewoon niet meer. Al die zorgen, de druk die ik mezelf oplegde. “Die roze wolk, die bestaat niet”, zei de huisarts nog. Die had ik ook echt niet ervaren deze keer. Er waren heus wel momenten dat ik blij was dat hij er was, maar dat echte gelukgevoel zoals bij mijn dochter. Ik zat erop te wachten. Maar dat kwam niet. Er waren veel meer zorgen, dan geluksmomenten. En eerlijk de mensen die er maar van alles van vonden, die kon ik er niet bij hebben. Kraamvisite? Ik liet bijna niemand komen. Ik trok het niet. Ik kon toch geen gesprek voeren als hij zo hard huilde. Ik wilde hem dan stil krijgen, maar moest sociaal doen. Dat ging natuurlijk niet.

Ik trok mij terug

Daarbij sloot ik mezelf helemaal op. Ik ging niet wandelen, want dat ging niet met hem hij kon niet plat liggen. Weg gaan was er niet bij, want ik was er veel te moe voor en continu bang dat hij weer zou gaan huilen en ik hem niet stil zou krijgen. Ik voelde me een schim van wie ik ooit was. En soms had ik een masker op, maar dat masker liet ik meestal los. Iedereen mocht weten dat het pittig was. Nog even wachten op de afspraak met de huisarts. We begonnen alvast met de Pepti voeding. Dit zou namelijk wel eens een koemelkallergie kunnen zijn…. 

Was dit de oplossing?

Ik was best wel huiverig toen we naar de kinderarts gingen. Zouden we nu gehoord worden? Zou ik begrepen worden? Ik zeg wel ik, maar mijn man het net zo zwaar. De kinderarts kwam binnen, gelukkig een hele vriendelijke man. Hij vroeg: “Jullie komen voor de reflux toch?”. “Uh nou ja ook wel, maar eigenlijk hebben wij vermoeden van een koemelk allergie”. Waarop de vraag kwam welke voeding wij hem gaven. Ik heb de man gezegd even te gaan zitten en onze hele zoektocht uitgelegd. Vier dagen voor we naar de kinderarts gingen zijn we van de Pepti overgestapt op Neocate. Dit was wel een beetje zelf doktoren, eigenlijk wilde ik dit niet maar we konden niet meer. En het gekke was; hij sliep in 1x de nacht door. Ons kind was doodmoe. Dagen erna werd hij zoveel rustiger. Een uur na zijn fles, was hij stil en aan het lachen. Ook overdag sliep hij, dat dit gewoon kon.

Een koemelkallergie

De kinderarts zei gelijk dat het voor hem overduidelijk een koemelkallergie was. En dat we alle stappen al hadden genomen om dit te onderzoeken. Ons verhaal, maar ook de filmpjes van Vinnie zijn gedrag op verschillende momenten. Ik dacht het gaat mij niet overkomen dat ik weggestuurd wordt omdat hij op het moment zelf niks laat zien. Helaas voor Vinnie spuugde hij daar ook tot twee keer toe wat, anderzijds mooi dat de arts ook dit kon zien. De Neocate mocht besteld worden. 

Eindelijk wat grip

In de auto terug kon ik wel huilen. Hij heeft gewoon geluisterd. Hij ziet wat wij ook zien. En misschien nog wel het belangrijkste: hij gelooft ons. We hoeven ons niet te verantwoorden. Hoe fijn is dit. En alles wordt vergoed. Want natuurlijk zou ik het met alle liefde zelf betalen, maar wat is die voeding duur. Eind augustus moeten we terug komen. We moeten tegen die tijd wel wat gaan provoceren. Daar zie ik nu al tegen op. Maar eerst kijken of we de rust in huis terug kunnen krijgen. En de rust bij mezelf. Want afgelopen maanden hebben behoorlijk wat sporen achtergelaten.

LIZETTE

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.