Mijn hele zwangerschap verliep uiterst moeizaam. Net zoals bij mijn vorige zwangerschap lag ik vanaf week 6 al voor de eerste keer in het ziekenhuis vanwege Hyperemesis Gravidarum, extreme zwangerschapsmisselijkheid. Ook bij mijn eerste zwangerschap moest ik continue overgeven, ’s ochtends, ’s middags en ’s avonds. Tijdens die zwangerschap dacht ik nog dat het vele overgeven van de stress kwam. Mijn vader was bij mijn eerste zwangerschap ernstig ziek (leukemie) en overleed uiteindelijk toen ik 20 weken zwanger was.
Non-stop overgeven
Maar helaas, ook bij deze zwangerschap was ik bijna meteen ongelooflijk misselijk. Nu moest ik niet alleen overdag overgeven, maar zelfs ook ’s nachts. Vele ziekenhuisopnames volgden, omdat ik steeds uitgedroogd was. Op een gegeven moment kon ik alleen nog maar stil in bed liggen in het donker. Van licht en bewegende beelden op de tv moest ik overgeven. Zelfs Whatsappen ging niet meer. Na de zoveelste ziekenhuisopname heb ik zelfs geroepen dat ik de zwangerschap wilde afbreken, zo wanhopig was ik. Toen kreeg ik het medicijn Zofran, een medicijn dat normaal wordt voorgeschreven tegen misselijk bij chemobehandelingen. Daarvoor had ik mildere medicatie gehad zoals Emesafene en Primparan, maar dat hielp niks. Met Zofran was mijn zwangerschap dragelijker. Overgeven deed ik nog steeds, maar wel een heel stuk minder. In de zomer konden we zelfs op vakantie naar de bergen. Wel werd mijn buik dikker en dikker. Logisch natuurlijk, maar ik zag eruit alsof er een drieling in mijn buik zat, zo opgeblazen was ik.
Bij de laatste controle in week 38 bleek dat de baby nog niet was ingedaald
Er werd me verteld dat als mijn vliezen zouden breken, ik meteen moest gaan liggen en de verloskundige moest bellen. Als het hoofdje nog niet is ingedaald is er namelijk nog ruimte tussen het hoofd en het bekken. Er bestaat dan een (kleine) kans dat de navelstreng tussen het hoofdje en bekken komt te zitten en bekneld raakt. In week 39 waggelde ik met mijn inmiddels enorme grote en gespannen buik naar de wc. Toen ik terug in bed wilde liggen voelde ik het meteen, pats, mijn vliezen braken. Ik had geen enkele twijfel dat het mijn vliezen waren, want het was echt een stortvloed aan vruchtwater. Zoals geïnstrueerd belde ik meteen die verloskundige. Ze kwam er meteen aan en checkte opnieuw of de baby was ingedaald.
Helaas, was de baby niet ingedaald
Ze zei dat ze nog nooit zoveel vruchtwater had gezien. Het bleef maar stromen. Dat verklaarde ook mijn ontzettend grote buik. Doordat al dat vruchtwater nu weg liep, ontstond er nog meer ruimte voor de navelstreng om in te beknellen. De verloskundige nam contact op met de gynaecoloog in het ziekenhuis. Ik lag op onze slaapkamer en het was onmogelijk om in een horizontale positie de trap af te kunnen. De gynaecoloog was duidelijk, ik moest inderdaad blijven liggen en mocht ècht alleen horizontaal vervoerd worden. En toen begon het hele circus. Eerst werd de ambulance gebeld, maar ook zij zagen al gauw dat mij horizontaal de trap af krijgen onmogelijk was.
De brandweer werd gebeld om te kijken hoe ze mij naar beneden konden krijgen
De brandweer gaf aan dat door het trapgat geen mogelijkheid was. Daarop werd versterking gevraagd van een hoogwerker. De enige mogelijkheid om mij beneden te krijgen was door het raam van de kinderkamer van mijn zoon. Het was nog een uitdaging om de hoogwerker goed neer te zetten, want voor ons huis staan hoge bomen met takken. Er werd een tak afgezaagd om het bakje voor het raam te krijgen. Beneden werden auto’s verplaatst. Intussen lag ik ingepakt op de brancard in de slaapkamer. Na een klein uurtje stond alles gereed. Inmiddels was ook de politie gearriveerd om het verkeer om te leiden. We wonen aan een best drukke straat en de brandweer met hoogwerker stond midden op de straat. Ook de bus kon er niet meer langs. Intussen stond er aardig wat publiek voor de deur. Dit hele circus was niet te missen. Na een klein uurtje stond de hoogwerker goed gepositioneerd en begon het ‘afhijsen’. Via het slaapkamerraam van mijn zoon werd ik naar beneden getakeld. Dat ging allemaal heel soepel. Binnen no-time lag ik in de ambulance en was ik in het ziekenhuis.
Ik moest wachten, wachten, wachten
In het ziekenhuis werd gelijk de baby gecontroleerd en daar was gelukkig alles goed mee. Nog steeds moest ik plat blijven liggen. Ik wachtte op weeën. Normaal komen die na het breken van je vliezen vanzelf op gang. Helaas, niet bij mij. Ze besloten nog even te wachten tot de volgende dag. Een onrustige nacht volgde. Ik kon niet slapen van de voorweeën en voelde nog steeds het vruchtwater lopen. Ik werd wakker met koorts en dat was de reden om de bevalling te gaan inleiden.
Een zéér snelle bevalling
Via het infuus kreeg ik weeënopwekkers en dat heb ik geweten. Snel belandde ik in een heftige wëeenstorm, terwijl de pomp nog maar op standje 1 stond. Ik ben echt niet kleinzerig, maar deze pijn was echt niet te doen. Ik vroeg om een ruggenprik en kreeg die gelukkig snel. Met 3 cm ging ik naar de OK voor de prik en bij terugkomst had ik al 10 cm ontsluiting. Ik mocht gaan persen. Binnen een paar tellen werd onze dochter Annalyn geboren, gezond en wel!
Meteen na de bevalling voelde ik mee weer goed
Ik kon eindelijk weer eten zonder over te geven. Inmiddels is onze dochter alweer bijna drie jaar oud. Ze is een heel vrolijk en ondernemende peuter. Hoewel ik soms nog wel eens kan fantaseren over een derde zwangerschap durf ik dat niet meer aan. De misselijkheid zal bij een volgende zwangerschap alleen maar erger worden en ik ben dankbaar dat dit avontuur goed is afgelopen.
Lees HIER nog meer bevallingsverhalen
YVONNE
