Afgelopen november hadden wij na 1,5 jaar proberen en een paar fertiliteitsonderzoeken eindelijk een positieve test in handen. We konden het gewoon echt niet geloven en vertrouwden eerst de testen niet, misschien lag het er ook aan dat ze goedkoop waren. We deden hierna een dure test en zo kregen wij op 12 november toch de bevestiging. Ik belde onze fertiliteitsarts op met het goede nieuws. We maakten een echoafspraak voor drie weken later (bij zeven weken zwangerschap). Ik begon al langzaam de dagen te turven in mijn hoofd. Ik voelde mij goed. Ik had een beetje last van mijn borsten en was ontzettend moe, maar ik mocht verder niet klagen.
Een week later kreeg ik een lichte bloeding
Het bloed was heel lichtroze en steeds maar een beetje. Ik zei tegen mezelf: “Niet druk maken, dit kan er nou eenmaal bij horen”. Ik had steeds een paar dagen geen bloedverlies en dan weer een beetje. Zo ging dat een tijdje door. Ik belde voor de zekerheid naar mijn fertiliteitsarts en ook zij gaf aan: “Zolang het niet doorzet en geen helderrood bloed is, hoef je je geen zorgen te maken”.
Het lichtroze bloedverlies werd helderrood
Eén week voordat wij de echo kregen, begon ik toch helderrood bloed te verliezen. Het was steeds een klein beetje, maar dit keer wel iedere dag en het werd meer. Om heel eerlijk te zijn voelde ik het al aankomen. De pijn in mijn borsten nam ontzettend af en ik begon mij net zo te voelen als dat er een menstruatie aankwam. Toch voelde ik mij ergens heel sterk. Ik was trots op mezelf en mijn lichaam. Ik was immers toch natuurlijk zwanger geraakt. De laatste paar maanden voordat ik zwanger raakte waren een hel. Steeds kwam de klap van de teleurstelling harder en harder aan. Ik begon aan mezelf te twijfelen en het mezelf te verwijten. Ik was teleurgesteld dat mijn lichaam niet kon doen waar ik al zo lang naar verlangde.
Ik verloor het vruchtje
Op donderdag 25 november stond de echo. We hadden de afspraak iets naar voren geschoven vanwege de bloeding. Maandag ging ik met volle moed naar mijn werk, maar helaas kreeg ik zware menstruatiekrampen in mijn buik en rug. Ik was alleen op de afdeling, dus heb een flink potje zitten janken en besloot eerder van mijn werk te vertrekken met een smoes. Niemand mocht weten wat er zojuist was gebeurd. Ik werkte met alleen maar mannen en vond het op dat moment moeilijk mezelf open te stellen. Eenmaal thuis belde ik mijn fertiliteitsarts. Hij bevestigde inderdaad dat dit het begin van een miskraam was. We lieten de echo voor donderdag staan om ook gelijk te controleren waar het vruchtje zich bevond en of ik eventueel een curettage zou krijgen. Zolang ik het vruchtje niet verloor, was er nog een sprankje hoop. Maar helaas, één dag voor de echo verloor ik toch het vruchtje. Dit was tegelijkertijd een soort opluchting. Ik heb zoveel horrorverhalen gelezen van vrouwen die een miskraam kregen en waar het compleet mis ging. Ik mocht met een beetje kramp en bloedverlies absoluut niet klagen.
Mijn baarmoeder was mooi schoon
De volgende dag kreeg ik een controle: mijn volledige baarmoeder, eileiders, eierstokken, echt alles werd bekeken. Ik liet een foto van het vruchtje zien. De arts kon via de vaginale echo zien dat mijn baarmoeder helemaal schoon was. Ik hoefde geen curetage, medicijnen of wat dan ook. Als het aan haar lag mocht ik snel weer beginnen om opnieuw zwanger te worden. Ik kwam volgens haar sterk over en zo voelde ik mij ook. Natuurlijk was ik wel verdrietig en vond ik het jammer dat het niet eindigde in wat wij wilden, maar dat betekende niet dat wij het hierbij lieten zitten. We hadden ons hier samen doorheen gesleept en we stonden nog dichter bij elkaar dan ooit. We spraken af dat we er weer voor gingen wanneer alles weer normaal begon te werken.
Ik voelde mij steeds beter
De weken gingen voorbij en ik voelde mij goed. De feestdagen stonden om de hoek en ik had er heel veel zin in. Even mijn gedachten op nul. Ondertussen deden we leuke dingen en ik had ook geen lichamelijke klachten. Mijn vermoeidheid nam flink af en ik begon mij langzaam weer fit te voelen. Ik was alleen nog niet echt ongesteld geworden en de bloeding na de miskraam was eigenlijk ook heel weinig geweest. We vierden Sinterklaas, mijn kind kreeg ondertussen de waterpokken en ik was weer fulltime aan het werk.
Ik had ineens intens veel pijn
Maar toen, woensdag 8 december, belandde ik in een nachtmerrie. Ik was boven aan het bellen met de notaris en ik kreeg tijdens het gesprek opeens een heftige pijnscheut in mijn linkerzij. Ik herkende de pijnscheut van een eerdere cyste in mijn eileider een paar jaar geleden, dus ik dacht: “Het zal toch niet weer…”. Ik strompelde naar de badkamer, want ik kreeg opeens een soort van persdrang. Ik kreeg hartkloppingen, begon te zweten, werd duizelig en gaf over. Ondertussen moest ik ook nog flink poepen. Ik riep mijn partner vanuit de badkamer. Hij hoorde mij niet, want hij was aan het stofzuigen beneden. Ik strompelde weer terug naar de slaapkamer en ging op bed liggen. Ik had zoveel pijn dat ik niet meer kon schreeuwen en ik had mijn telefoon ook niet bij de hand.
Ik zei dat mijn partner een ambulance moest bellen
Mijn zoontje stond opeens onderaan de trap om te vertellen dat papa vervelend deed en ik zei tegen hem dat hij papa moest roepen. Koppig als hij was liep hij terug naar de woonkamer. Ik begon in paniek te raken, kreeg moeite met ademhalen en kon geen geluid meer maken. Mijn partner kwam een paar minuten later gelukkig naar boven, mopperend omdat het allemaal zo lang duurde en toen zag hij mij liggen. Ik huilde en zei dat hij echt een ambulance moest bellen. Deze pijn was onhoudbaar.
Lees HIER mijn verhaal verder
JOYCE
